‘Ik kon er niks aan doen, ’ protesteerde hij. ‘Ik ben Italiaan en Engelse dames, u weet best waar Engelse dames van...’
‘Juist, ja,’ zei meneer Bullstrode, die wist wat hij wilde zeggen en geen zin had daar naar te luisteren. ‘Dus jullie werden verliefd op elkaar?’ vervolgde hij zijn pogingen de uiterst betreurenswaardige smaak op het gebied van buitenlanders van juffrouw Clarissa Flawse in een wat gunstiger daglicht te stellen.
‘Verliefd? Ja. Zo zou je ’t kunnen zeggen.’
Prevelend dat hij ’t liever helemaal niet zei schreef meneer Bullstrode dat op. ‘En toen?’
‘Wat denkt u! Ik gaf d’r een beurt.’
Meneer Bullstrode veegde zijn kale hoofd af met zijn zakdoek terwijl Dr. Magrew de Italiaan ziedend van woede aanstaarde.
‘Bedoelt u dat u gemeenschap heeft gehad met juffrouw Flawse?’ zei meneer Bullstrode toen hij weer tot spreken in staat was.
‘Gemeenschap? Weet ik veel. We hebben geneukt. Ja? Eerst neukte ik haar. Toen neukte zij mij. Toen-’
‘Godallemachtig, als je niet snel je kop houdt kun je neuken wel voor de rest van je leven vergeten!’ schreeuwde Dr. Magrew.
‘Wat heb ik nou weer verkeerd gezegd?’ vroeg meneer Taglioni. ‘U...’
Lockhart kwam tussenbeide. ‘ Ik geloof niet dat we verder in details hoeven treden,’ zei hij sussend. Daar was meneer Bullstrode het van harte mee eens. ‘Bent u bereid onder ede te verklaren dat u bij uw beste weten de vader bent van deze man?’ vroeg hij.
Meneer Taglioni was bereid. ‘Als u dan hier wilt tekenen,’ vervolgde meneer Bullstrode en hij gaf hem een pen. Meneer Taglioni tekende.
Dr. Magrew tekende als getuige.
‘Mag ik vragen of u de grootvader van meneer Flawse kent?’ vroeg meneer Bullstrode onverstandig genoeg.
‘Bedoelt u die ouwe vent?’ vroeg meneer Taglioni. Meneer Bullstrode knikte. ‘Ik ken ’m van binnen en buiten, mag ik wel zeggen,’ zei meneer Taglioni, die nog steeds in de ban was van de belegen port. ‘Ik moest ’t snel doen, want hij was hartstikke stijf. Gelukkig spartelde hij niet tegen. Maar ik doe ’t toch heel wat liever met dieren.’ Lockhart wist de Italiaan nog net naar buiten te duwen voor Dr. Magrew hem naar de strot kon vliegen en de dokter en meneer Bullstrode bleven sprakeloos achter.
‘Heb je ’t ooit zo zout gegeten?’ zei Dr. Magrew toen zijn hartkloppingen weer een beetje waren afgenomen. ‘Die vuile smeerlap heeft de gore moed ons recht in ons gezicht te zoggen dat...’
‘M’n beste Magrew,’ zei meneer Bullstrode, ‘ik kan alleen maar zeggen dat ik nu begrijp waarom Edwin in zijn testament heeft laten vastleggen dat de vader van de bastaard op een haar na doodgeslagen moet worden. Hij moet een voorgevoel hebben gehad, weet je.’
Dat was Dr. Magrew met hem eens. ‘Persoonlijk had ik liever een wat verdergaande clausule gezien,’ zei hij. ‘Bij voorbeeld tien haren verder.’
‘Verder dan wat?’ vroeg de advocaat.’
‘Verder dan op één haar na,’ zei Dr. Magrew, die zich een glas van de whisky inschonk die op een dienblad in de hoek stond. Meneer Bullstrode nam ook een glas.
‘Dat brengt ons bij een interessant probleem,’ zei hij toen ze op eikaars gezondheid en de ongezondheid van meneer Taglioni hadden gedronken. ‘Namelijk, wat moeten we verstaan onder “op een haar na dood”? Een nauwkeurige meting lijkt me van cruciaal belang.’
‘Daar had ik nog niet aan gedacht,’ zei Dr. Magrew. ‘Maar nu je ’t zegt, ben ik me bewust van grote obstakels. Eerst zou je waarschijnlijk moeten beslissen of die haar in de lengte of de breedte moet worden gemeten.’
‘Daar los je niets mee op. Leven is tijd. We hebben het altijd over iemands levensduur, nooit over zijn levensruimte. En een haar is geen erkende tijdseenheid.’
‘Maar we spreken ook over een lang leven,’ zei Dr. Magrew. ‘Dat impliceert toch een bepaalde ruimtelijkheid. Laten we aannemen dat we met een lang leven tachtig jaar bedoelen. Dat lijkt me een redelijke schatting, en ik denk dat we dat als leidraad kunnen gebruiken. Persoonlijk ben ik blij dat, naar de gelaatskleur en de algehele fysieke conditie van die ellendige Italiaan te oordelen, die smeerlap een heel wat kortere levensverwachting heeft dan in Psalm 90 wordt genoemd. Laten we ’t zekere voor ’t onzekere nemen en het op zestig jaar houden. Dan moeten we dus een “haar” een bepaalde tijdsduur toekennen, afgemeten aan een schaal van zestig jaar..
Ze werden in de rede gevallen doordat Lockhart binnenkwam en aankondigde dat hij, om zijn grootvader niet te storen en mevrouw Flawse niet van streek te brengen, had besloten dat het tweede deel van de ceremonie in de oude verdedigingstoren zou plaatsvinden.