Dat moment kwam eerder dan hij had verwacht. Eind december ging de telefoon. Het was meneer Bullstrode, die opbelde vanuit Hexham.
‘Ik heb slecht nieuws, beste jongen,’ zei hij op sombere toon. ‘Je vader, ik bedoel je grootvader, is ernstig ziek. Dr. Magrew heeft weinig hoop dat hij er nog bovenop komt. Je kunt beter zo snel mogelijk komen.’
Vol moorddadige intenties wat mevrouw Flawse betrof reed Lockhart in zijn grote nieuwe Rover naar het noorden, met achterlating van een betraande Jessica.
‘Kan ik nergens mee helpen?’ vroeg ze, maar Lockhart schudde zijn hoofd. Als zijn grootvader op sterven lag omdat mevrouw Flawse iets had uitgevreten, wilde hij niet dat de aanwezigheid van haar dochter zijn plannen voor die oude feeks in de war stuurde. Maar toen hij over het weggetje naar het van een hek voorziene bruggetje beneden de Hall reed, hoorde hij van Dodd dat de man, zo niet door eigen hand, dan toch in ieder geval zonder assistentie van zijn vrouw ten val was gekomen. Dodd wist zeker dat ze op dat moment in de moestuin was geweest.
‘Geen bananeschillen?’ vroeg Lockhart.
‘Nee,’ zei Dodd. ‘Hij is uitgegleden in zijn studeerkamer en met zijn hoofd tegen de kolenkit gekomen. Ik hoorde dat hij viel en heb hem naar boven gebracht.’
Lockhart liep de trap op, wuifde het gelamenteer van mevrouw Flawse met een kort ‘Stil, mens,’ weg en ging de slaapkamer van zijn grootvader binnen. De oude man lag in bed en Dr. Magrew zat naast hem en voelde zijn polsslag.
‘Z’n hart is nog oké. Ik maak me zorgen om zijn hoofd. Er zouden eigenlijk foto’s gemaakt moeten worden om te kijken of hij geen fractuur heeft, maar ik durf hem niet te laten vervoeren over die hobbelige weg,’ zei hij. ‘We moeten maar vertrouwen op de Heer en de kracht van zijn gestel.’
Alsof hij die kracht wilde bewijzen deed meneer Flawse één boosaardig oog open en schold Dr. Magrew uit voor schurk en paardedief alvorens zijn oog weer te sluiten en in een coma weg te zakken. Lockhart, Dr. Magrew en Dodd gingen naar beneden.
‘ ’t Kan elk moment afgelopen zijn, ’ zei de dokter. ‘Maar het kan ook nog maanden duren.’
‘Laten we dat vurig hopen,’ zei Dodd met een veelbetekenende blik op Lockhart. ‘Hij mag niet sterven zolang de vader niet bekend is. ’ Lockhart knikte. Hij had precies hetzelfde gedacht. Die avond, nadat Dr. Magrew was vertrokken met de belofte ’s ochtends terug te komen, trokken Lockhart en Dodd zich zonder mevrouw Flawse terug in de keuken om te overleggen.
‘We moeten er eerst voor zorgen dat die vrouw niet bij hem in de buurt kan komen,’ zei Dodd. ‘Als ze maar even de kans kreeg zou ze de man smoren met een kussen.’
‘Doe d’r kamer op slot,’ zei Lockhart. ‘We schuiven wel eten onder de deur door.’
Dodd verdween en kwam even later terug met de mededeling dat de ouwe teef aan de ketting lag.
‘Hij mag niet sterven,’ zei Lockhart.
‘Dat is in de handen van de Goden,’ zei Dodd. ‘Je hebt gehoord wat de dokter zei.’
‘Ik heb hem gehoord, en toch zeg ik dat hij niet mag sterven.’
Luid gevloek van boven wees erop dat meneer Flawse hun hoop niet teleurstelde.
‘Zo af en toe doet-ie dat. Hij schreeuwt er op los en scheldt iedereen uit voor alles wat mooi en lelijk is.’
‘Oh ja?’ zei Lockhart. ‘Je hebt me op een idee gebracht.’
De volgende ochtend, nog voor Dr. Magrew kwam, hobbelde hij al over het weggetje naar Hexham en vandaar naar Newcastle. Hij bracht de dag door in radio- en hi-fi zaken en kwam terug met een auto vol apparatuur.
‘Hoe gaat ’t met hem?’ vroeg hij terwijl Dodd en hij de dozen naar binnen brachten.
‘ ’tzelfde. Hij schreeuwt en slaapt en slaapt en schreeuwt maar de dokter heeft ’r een hard hoofd in. En die ouwe feeks begon ook op te spelen. Ik zei dat ze d’r mond moest houden of dat ze anders geen eten kreeg.’
Lockhart pakte een bandrecorder uit en zat even later naast het bed van de oude man terwijl zijn grootvader verwensingen in de microfoon bulderde.
‘Vuile, achterbakse, doortrapte Schotse smeerlap,’ gilde hij terwijl Lockhart de halsmicrofoon om zijn nek bevestigde. ‘Hou op met dat gepor en gefriemel. En haal die duivelse stethoscoop van m’n borst, kwakzalver. D’r mankeert niks aan m’n hart, alleen aan m’n kop!’
De hele nacht lang foeterde hij door tegen de ontaarde wereld en al zijn onrechtvaardigheden terwijl Lockhart en Dodd omstebeurt waakten en de bandrecorder aan en uit zetten.
Die nacht begon het te sneeuwen en werd de weg over Flawse Fell onbegaanbaar. Dodd stookte het vuur in de slaapkamer hoog op, maar meneer Flawse zag het aan voor hellevuur en zijn verwensingen werden nog heftiger. Wat er ook mocht gebeuren, hij was niet van plan gedwee af te dalen naar die duistere onderwereld waar hij vroeger altijd zo mee gespot had.