‘Prijs jezelf maar gelukkig,’ riep hij. ‘Dat stomme wijf van jou heeft alleen een gaatje in haar been, maar ’t mijne in haar hoofd. ’ Meneer Rickenshaw vervloekte zijn egoïstische overbuurman en omdat hij niet wist dat kolonel Finch-Potter, die inmiddels zijn penisschaaf was ontnomen, op de intensive care lag, probeerde hij hem uit bed te bellen. Het was Jessica die hem uiteindelijk te hulp kwam, het in hevigheid afnemende vuur vanuit het clubhuis trotseerde en naar nummer een ging, waar ze haar kennis van eerste hulp toepaste en de wond van mevrouw Rickenshaw verzorgde. Lockhart benutte haar afwezigheid door een laatste expeditie door het riool te maken. Hij trok zijn duikpak aan en kroop naar de afvoerpijp van meneer Grabble met een emmer en een voetpomp uit de Tweede Wereldoorlog, die meneer Sandicott in zijn werkplaats had bewaard om de planten te sproeien. Lockhart had een ander doel in gedachten en na de slang in de afvoerpijp te hebben gestoken en hem te hebben vastgezet met stopverf, vulde hij de emmer met de inhoud van het riool en begon krachtig te pompen. Hij werkte een uur lang stug door, koppelde toen zijn apparaat weer los en kroop naar huis. Tegen die tijd stond de benedenverdieping van meneer Grabble blank van het rioolwater uit alle andere huizen in de straat en waren zijn pogingen om ervoor te zorgen dat het toilet op de begane grond zich op een normale manier gedroeg en uitwerpselen het huis uitspoelde in plaats van ze naar binnen te pompen jammerlijk mislukt. Tot wanhoop gedreven en met opgerolde broekspijpen door de stront wadend, kreeg meneer Grabble het idee caustic soda te gebruiken. Dat was geen goed idee.
In plaats van in de afvoer te verdwijnen en het helse obstakel dat het toilet verstopt hield te verwijderen, spoot de caustic soda op een uiterst venijnige manier uit de pot omhoog. Gelukkig was meneer Grabble op die mogelijkheid bedacht geweest en was hij niet op het toilet toen dat gebeurde. Hij gaf echter blijk van een minder vooruitziende blik toen hij zijn toevlucht nam tot een gewone toiletreiniger en, toen dat niets uithaalde, tot vloeibaar bleekmiddel. Die twee produkten reageerden met elkaar en vormden chloorgas en de giftige dampen dreven meneer Grabble het huis uit. Vanaf het grasveld in de achtertuin keek hij toe hoe het tapijt in de woonkamer de troebele vloeistof opzoog en de caustic soda zijn lievelingsstoel aanvrat. Hij probeerde onverstandig genoeg de vloed een halt toe te roepen, maar de caustic soda bracht hem op andere gedachten. Vloekend ging hij aan de rand van zijn goudvissenvijvertje zitten en baadde zijn voeten.
In het vogelreservaat schreeuwde de hoofdinspecteur nog steeds om hulp, hoewel zijn kreten duidelijk zwakker werden, en aan het andere uiteinde lag de bul-terriër zijn roes uit te slapen op de mat voor de achterdeur van zijn baas.
Lockhart verwijderde zijn duikpak, liet het bad vollopen en strekte zich er tevreden in uit. Hij vond dat hij het er al met al heel aardig vanaf had gebracht. Het stond nu buiten kijf dat Jessica de volledige beschikking zou krijgen over haar erfenis en het recht zou hebben elk huis te verkopen wanneer ze maar wilde. Hij richtte zijn aandacht op het probleem van de belastingen. Zijn ervaringen bij Sandicott & Partner hadden hem geleerd dat er vermogensaanwasbelasting werd geheven op elk extra huis dat iemand bezat. Daar moesten ze op een of andere manier onderuit zien te komen. De belasting op twaalf huizen zou gigantisch zijn. Tegen de tijd dat hij uit het bad stapte, had hij een simpele oplossing bedacht.
15
Hij was de enige met een simpele oplossing voor het vraagstuk wat er nu eigenlijk in East Pursley was gebeurd. De zaak werd er niet duidelijker op toen een gevechtshelikopter de hoofdinspecteur van politie aantrof in de bovenste takken van een apeboom, die alleen door een volslagen krankzinnige beklommen zou kunnen zijn. Hij gilde constant dat er dolle honden los liepen in de wijk, en die verklaring kreeg de steun van meneer Pettigrew en de Lowry’s die bijtwonden hadden om het te bewijzen.
‘Dat verklaart nog niet hoe het komt dat er zes golfers en vijf van mijn eigen mensen zijn neergeschoten,’ zei de Hoofdcommissaris. ‘Dat blaffende honden niet bijten, waag ik te betwijfelen, maar dat ze revolvers bij zich dragen lijkt me ietsje onwaarschijnlijker. En wat moeten we in godsnaam zeggen over die brandweerauto en die tankwagen, om nog maar te zwijgen over de intercity van Londen naar Brighton! Hoeveel passagiers zijn er in die vlammenzee gekookt?’
‘Tien,’ zei de assistent-commissaris. ‘Hoewel ze natuurlek niet echt zijn gekookt. Om te koken moetje iets eerst in water...’
‘Kop dicht,’ snauwde de hoofdcommissaris. ‘Ik moet de minister van Binnenlandse Zaken iets wijsmaken, en liefst iets dat overtuigend klinkt.’
‘Nou, om te beginnen kunnen we de twee incidenten over verschillende gebieden verdelen,’ stelde de assistent- commissaris voor, maar zijn superieur staarde hem alleen nog woedender aan.