Die waren in ruime getale voorhanden. Meneer en mevrouw Lowry hadden de gewoonte gekregen beneden te slapen na de ontploffing van het Bauhaus van hun buurman O’Brain en bij het horen van de nieuwe knal van de klapband renden ze de tuin in. Er volgde een ontmoeting met de trippende bul-terriër van kolonel Finch-Potter die, na hen beiden tot op het bot te hebben gebeten en weer naar binnen te hebben gejaagd, drie rozenstruiken doorknaagde zonder zich ook maar iets aan te trekken van de doorns. Hij werd juist geprovoceerd door dingen die terugbeten en was niet in een zachtzinnige stemming toen de ambulance die Jessica had gebeld eindelijk arriveerde. De bul-terriër had al een rit gemaakt in die ambulance, samen met meneer O’Brain, en vage herinneringen borrelden op in zijn hallucinerende brein. Hij beschouwde die ambulance als een misdaad tegen de natuur en met de overmoed van een dwergrhinoceros liet hij zijn kop zakken en denderde de weg over. In de misplaatste overtuiging dat het de Pettigrews op nummer zes waren die hulp nodig hadden waren de broeders voor dat huis blijven staan. Erg lang stonden ze er niet. Het roze-ogige creatuur dat de eerste broeder ondersteboven gooide, de tweede beet en naar de keel van de derde sprong, die hij gelukkig miste zodat hij over de schouder van de man verdween, dreef hen ertoe hun toevlucht te nemen in hun wagen en zonder zich iets aan te trekken van het lot van meneer en mevrouw Lowry, de drie agenten en de kolonel, wiens gegil iets minder was geworden terwijl hij in de keuken met een broodmes naar zijn penis hakte, reden ze op topsnelheid terug naar het ziekenhuis.
Ze hadden moeten wachten. Meneer Pettigrew had net de voordeur opengedaan en stond tegen de broeder die had aangebeld uit te leggen dat hij er voor deze ene keer geen flauw idee van had wie er zo’n kabaal maakte in de Crescent toen er iets tussen zijn benen door en de trap op schoot. Meneer Pettigrew handelde met een onbedoelde mate van burgerzin en deed onverstandig genoeg de deur dicht. De daaropvolgende twintig minuten veranderde de bul-terriër het huis van de Pettigrews in een ravage. Alleen het beest zelf wist wat hij allemaal voor dingen zag in lampekappen met franje en fluwelen gordijnen, om nog maar te zwijgen over van plooirandjes voorziene toilettafels en de mahoniehouten poten van de eethoek van de Pettigrews, maar het was duidelijk dat ze in zijn ogen een nieuw en angstaanjagend karakter hadden gekregen. Met onberispelijke goede smaak en ongelooflijke verscheurendheid knauwde hij zich door al dat meubilair heen en krabde gaten in een perzisch tapijt, op zoek naar een of ander psychedelisch bot, terwijl de Pettigrews bevend ineengedoken zaten in de kast onder de trap. Ten slotte wierp hij zich op zijn eigen spiegelbeeld in het glas van de openslaande deuren en verdween met veel gerinkel in het duister. Daarna kon zijn ijselijke gehuil worden gehoord in het vogelreservaat. Aan het gehuil van kolonel Finch-Potter was al lang een einde gekomen. Hij lag op de keukenvloer met een kaasschaaf in zijn hand, waarmee hij ijverig en met onvolprezen moed het ding bewerkte dat ooit zijn penis was geweest. Hij besefte niet dat het brandende condoom al lang uit elkaar was gevallen onder zijn halen met het broodmes, en het kon hem ook niets schelen. Het was voldoende te weten dat de rubber ring er nog zat en dat zijn penis tot drie maal de normale omvang was opgezwollen. Het geschaaf van de kolonel was een dolle poging om het lid van een fallische salami tot meer natuurlijke proporties terug te brengen. Bovendien was de pijn van de kaasschaaf uitgesproken homeopatisch vergeleken met de ovenreiniger en kwam zelfs als een opluchting, zij het een kleine. Achter hem zat de in jarretelles en bh gehulde Lichte Vrouw hysterisch te gillen op een keukenstoel en het was dat gekrijs dat de drie agenten in de patrouillewagen er uiteindelijk toe dwong hun plicht te doen. Bebloed en bevend stormden ze in een wilde ren, die niet zozeer te wijten was aan hun angst voor de bul-terriër als aan enig verlangen het huis te betreden, op de voordeur af en trapten hem in. Zodra ze binnen waren, voelden ze meteen een vurig verlangen om weer te vertrekken. De aanblik van een oude heer met een paarsrood hoofd die naakt op de grond zat en met een kaasschaaf iets dat op een pompoen met hoge bloeddruk leek bewerkte terwijl een uitsluitend in jarretelles gehulde vrouw brabbelde en krijste en ondertussen forse teugen uit een fles cognac nam, stelde hen niet bepaald gerust wat de geestelijke gezondheid van de diverse betrokkenen betrof. Het pandemonium en de paniek werden helemaal compleet toen de lichten plotseling uitgingen en het huis in duisternis werd gehuld, evenals alle andere huizen in Sandicott Crescent. Gebruikmakend van het feit dat al het politie- en ambulancepersoneel zich had geconcentreerd op de nummers zes en tien, was Lockhart stiekem weggeglipt naar de golfbaan, waar hij zijn eigengemaakte kortsluiter over de hoofdelektriciteitsdraden had gegooid. Toen hij terugkeerde naar huis verkeerde zelfs Jessica in schoktoestand. v