‘Ik?’ zei Lockhart, die zowel haar vraag als de schuldvraag beantwoordde.
‘Het is allemaal heel erg vreemd en ze hebben de gezusters Musgrove in een inrichting moeten stoppen.’
‘Dat is weer een huis dat je kunt verkopen, ’ zei Lockhart. ‘En waarschijnlijk komt meneer O’Brain ook niet meer terug.’
‘Net zomin als meneer en mevrouw Raceme. Ik heb vanochtend een brief gehad waarin ze aankondigden dat ze gaan verhuizen.’ Lockhart wreef zich vergenoegd in zijn handen. ‘Dan blijven aan deze kant van de straat alleen de kolonel en de Pettigrews nog over. Hoe zit ’t met de Grabbles en mevrouw Simplon?’
‘Meneer Grabble heeft z’n vrouw eruit geschopt en mevrouw Simplon is komen vragen of ze tijdelijk geen huur hoeft te betalen tot de scheiding is geregeld.’
‘Ik hoop dat je niet hebt gezegd dat dat goed was?’ zei Lockhart.
‘Ik zei dat ik het aan jou moest vragen.’
‘Ze kan de pot op. Laat haar oprotten, net als die anderen.’
Jessica keek hem onzeker aan, maar besloot er niet verder op in te gaan. Lockhart was haar man en bovendien nodigde de uitdrukking op zijn gezicht niet uit tot het stellen van vragen. Desondanks ging ze die avond niet met een gerust gemoed slapen. Naast haar snurkte Lockhart als een blok. Hij had al besloten dat kolonel Finch-Potter zijn volgende doelwit werd, maar eerst moest hij met het probleem van de bul-terriër afrekenen. Lockhart hield van bul-terriërs. Zijn grootvader had er verschillende gehad op de Hall en net als de hond van de kolonel waren het vriendelijke beesten, tenzij ze werden opgehitst. Lockhart besloot de bul-terriër op te hitsen, maar ondertussen moest hij eerst nummer tien eens in de gaten houden. De hoeveelheid condooms die hij in het riool bij de afvoer van de kolonel had gevonden, wees erop dat de oude vrijgezel bepaalde gewoontes had waar hij zijn voordeel mee kon doen.
Zo kwam het dat Lockhart de daaropvolgende week van zeven uur ’s avonds tot middernacht doorbracht in een donkere kamer die uitkeek op nummer tien. Op vrijdag zag hij hoe de stokoude Humber van de kolonel aan kwam rijden. Er stapte een vrouw uit, die samen met hem naar binnen ging. Ze was een stuk jonger dan kolonel Finch-Potter en heel wat opzichtiger gekleed dan de meeste vrouwen die je in Sandicott Crescent zag. Tien minuten later ging het licht aan in de slaapkamer van de kolonel en kon Lockhart de vrouw beter bekijken. Ze behoorde tot de categorie die zijn grootvader altijd had omschreven als Lichte Vrouwen. De kolonel deed de gordijnen dicht en een paar minuten later ging de keukendeur open en werd de bul-terriër de tuin ingeduwd. Blijkbaar had de kolonel er bezwaar tegen dat hij tegelijk met de Lichte Vrouw in huis aanwezig was.
Lockhart ging naar beneden, liep naar het hek en floot zachtjes en de bul-terriër kwam aanwaggelen. Lockhart stak zijn hand door het hek en aaide hem en de bul-terriër kwispelde met zijn staartstompje. Terwijl de kolonel boven bezig was met zijn vriendin, sloot Lockhart in de tuin vriendschap met de hond. Hij zat het beest nog steeds te aaien toen om middernacht de deur open ging en de twee naar buiten kwamen en in de Humber stapten. Lockhart prentte zich dat tijdstip in zijn geheugen en stemde er zijn plannen op af.
De dag daarop ging hij naar Londen en slenterde rond door Soho. Hij hing rond in koffieshops en zelfs striptease-tenten, die hem deden walgen, en uiteindelijk wist hij, door een gesprek aan te knopen met een ziekelijk uitziende jongeman, te pakken te krijgen waar hij naar op zoek was. Hij keerde terug naar huis met diverse kleine tabletjes in zijn zak die hij in de garage verborg. Vervolgens wachtte hij tot woensdag alvorens de volgende stap te zetten, ’s Woensdags ging kolonel Finch-Potter altijd golfen en speelde achttien holes, zodat hij de hele ochtend weg was. Lockhart glipte het huis binnen met een blik ovenreiniger in zijn hand. Het label op het blik adviseerde het gebruik van rubber handschoenen en die droeg Lockhart dan ook en wel om twee redenen: ten eerste omdat hij niet van plan was vingerafdrukken achter te laten nu er zoveel politie in de buurt was en ten tweede omdat hetgeen hij kwam doen niets met het reinigen van ovens te maken had. De bul-terriër begroette hem vriendelijk en ze gingen samen naar de slaapkamer van de kolonel en doorzochten de laden van zijn toilettafel tot Lockhart vond waar hij naar op zoek was. Hij aaide de hond een laatste keer, glipte weer naar buiten en klom over het hek.
Om die nacht de tijd te doden, zorgde hij voor een algehele kortsluiting bij de Pettigrews. De procedure was heel simpel. Hij knoopte een stijf stuk ijzerdraad van een kleerhanger aan het uiteinde van een nylontouw en gooide dat over de twee electriciteitskabels die van de paal naar het huis leidden. Er volgde een flits en de Pettigrews brachten de rest van de avond in het donker door. Lockhart bracht de avond door met het vertellen van het verhaal van de oude zigeunerin en juffrouw Deyntry aan Jessica.