Zelfs Jessica merkte de stank op en zei er iets over tegen Lockhart.
‘ ’t Is de riolering van de Wilsons,’ improviseerde hij, en na dat gezegd te hebben begon hij zich af te vragen of hij geen gebruik kon maken van de riolering en de afvoer om onsmakelijke stoffen in de huizen van andere huurders te deponeren. Dat moest hij in gedachten houden. Ondertussen had hij er zijn handen vol aan om Jessica te troosten. Haar optreden als secretaresse van Genevieve Goldring, de literaire heldin uit haar jeugd, was op een verschrikkelijke desillusie uitgelopen.
‘Ze is ’t vreselijkste mens dat ik ooit heb ontmoet,’ zei ze bijna snikkend. ‘Ze is cynisch en hatelijk en ze denkt alleen maar aan geld. Ze zei niet eens “Goedemorgen” en ik kreeg zelfs geen kopje thee. Ze loopt alleen maar op en neer en dicteert wat zij “De verbale stront die mijn publiek met zoveel smaak verorbert” noemt. En ik hoor ook tot haar publiek en je weet dat ik nooit...’
‘Natuurlijk niet, schat,’ zei Lockhart sussend.
‘Ik had haar wel kunnen vermoorden toen ze dat zei, ’ zei Jessica. ‘Echt waar. En ze schrijft vijf boeken per jaar onder verschillende namen.’
‘Hoe bedoel je, verschillende namen?’
‘Nou, ze heet niet eens echt Genevieve Goldring. Ze heet juffrouw Magster en ze drinkt. Na de lunch zat ze de hele tijd crème de menthe te drinken en pappie zei altijd al dat mensen die crème de menthe drinken ordinair zijn en hij had groot gelijk. En toen ging er ook nog iets mis met m’n bolletje en kreeg ik de schuld.’
‘Met je bolletje?’ zei Lockhart. ‘Welk bolletje bedoel je in vredesnaam?’
‘Van de typemachine,’ legde Jessica uit. ‘In plaats van aparte letters op armpjes die op het papier tikken heeft deze een ronddraaiend bolletje met het alfabet erop dat over het papier loopt en de letters typt. Het is o zo modern en het was niet mijn schuld dat het verkeerd ging.’
‘Nee, natuurlijk niet,’ zei Lockhart, die geïntrigeerd werd door dat mechanisme, ‘maar wat zijn de voordelen van zo’n bolletje?’
‘Nou, je kunt het bolletje met het alfabet er gewoon afhalen en er een ander voor in de plaats zetten als je een verschillend lettertype wil.’
‘O ja? Dat is interessant. Dus als je dat bolletje van haar typemachine meenam naar huis zou je het op je eigen machine kunnen zetten en dan zou het precies hetzelfde zijn? De dingen die je tikt, bedoel ik.’
‘ ’t Kan niet met een gewone typemachine,’ zei Jessica, ‘maar als je er net zo een hebt als zij zou niemand het verschil kunnen zien. Maar hoe het ook zij, ’t is een rotmens en ik haat haar.’
‘Schat,’ zei Lockhart, ‘weet je nog toen je voor die advocaten werkte, Gibling en Gibling, en je me vertelde hoe gevaarlijk het is lelijke dingen te schrijven over echte mensen en smaad en zo?’
‘Ja,’ zei Jessica. ‘Schreef dat akelige mens maar iets lelijks over ons ...’
Ze zweeg toen ze de blik in Lockharts ogen zag en keek hem vragend aan.
‘Oh Lockhart!’ riep ze uit. ‘Wat ben je toch slim.’
De volgende dag ging Lockhart nogmaals naar Londen en keerde terug met een schrijfmachine van precies hetzelfde merk als die van Genevieve Goldring. Het was een hele aanschaf geweest, maar als het plannetje dat hij in gedachten had werkte zouden ze hun geld dubbel en dwars terugverdienen. Het bleek dat juffrouw Goldring nooit de moeite nam haar kopij te corrigeren. Dat had Jessica van Patsy gehoord. ‘Ze is soms wel met drie boeken tegelijk bezig,’ had de onschuldige Patsy gezegd. ‘Ze raffelt ze gewoon af en vergeet ze dan.’
Een bijkomend voordeel was dat juffrouw Goldring haar dagelijkse produktie in een la van het bureau in het schuurtje achterin de tuin liet liggen en aangezien ze om zes uur van crème de menthe overstapte op gin was ze om zeven uur zelden nuchter en tegen acht uur meestal stomdronken. ‘Schat, ’ zei Lockhart, toen Jessica thuiskwam en hem dat nieuwtje vertelde, ‘ik wil datje niet meer naar dat uitzendbureau gaat. Ik wil dat je thuisblijft en ’s avonds werkt.’
‘Ja, Lockhart, ’ zei Jessica gehoorzaam en terwijl de schemering neerdaalde over de golfbaan en East en West Pursley, begaf Lockhart zich naar Green End en het schuurtje in de tuin van de gevierde schrijfster. Hij keerde terug met de eerste drie hoofdstukken van haar nieuwste roman, Uit het Hart Gegrepen, plus het bolletje van haar typemachine. En tot laat in de nacht tikte Jessica de hoofdstukken over. De heldin, die eerst Sally had geheten, droeg nu de naam Jessica en de held, voor zover je daarvan kon spreken, werd van David in Lockhart omgedoopt. Als klap op de vuurpijl dook de naam Flawse om de haverklap op in het herziene manuscript dat Lockhart om drie uur ’s ochtends teruglegde in de la in het schuurtje. Er hadden nog meer veranderingen plaatsgevonden, die geen van alle voordelig waren voor de personages van juffrouw Goldring. In de nieuwe versie hield Lockhart Flawse ervan om aan een bed gebonden te worden en zich te laten afranselen door Jessica, en als hij niet werd afgeranseld beroofde hij banken. Al met al waren er aan Uit het Hart Gegrepen ingrediënten toegevoegd die uitzonderlijk lasterlijk waren en erop waren berekend juffrouw Goldring financieel tot de bedelstaf en mentaal tot de dofste ellende te brengen. Aangezien ze al haar boeken op topsnelheid schreef had Lockhart het zo druk met het ontvreemden van haar dagelijkse produktie en het terugleggen van Jessica’s nachtelijke amendementen dat hij zijn campagne voor de ontruiming van Sandicott Crescent tijdelijk moest staken. Pas toen het boek twee weken later af was kon Lockhart het weer wat kalmer aan doen en beginnen met Fase Twee. Dat bracht nieuwe kosten met zich mee en was erop gericht de geestelijke stabiliteit van de gezusters Musgrove en het lichamelijk welzijn van één van de twee of, afhankelijk van de verwijten die ze elkaar zouden maken, misschien wel beide Racemes te ondermijnen. Eerst benutte hij Jessica’s typemachine echter nogmaals door een nieuw bolletje met een ander lettertype te kopen en een brief te schrijven aan de fabrikant van de seksuele hulpmiddelen die hem bij het doorkijken van die catalogus met zo’n mengeling van belangstelling en walging hadden vervuld. Als adres van de afzender typte hij Sandicott Crescent vier, voegde een postwissel bij voor negenentachtig pond en ondertekende met een onleesbare krabbel boven de getypte naam van mevrouw Musgrove. In de brief bestelde mevrouw Musgrove een ejaculerende en vibrerende dildo van verstelbaar formaat, het onderlijf van een plastic man, compleet met alle organen en ten slotte een rubber kussentje met noppen dat op batterijen werkte en als een clitorale stimulator werd omgeschreven. Als klap op de vuurpijl abonneerde Lockhart hen ook op Lesbische Lusten, Meisjespret en Miss Poes, drie blaadjes die hem zo hadden geschokt dat de uitwerking als de gezusters Musgrove ze maand na maand kregen toegestuurd ongetwijfeld verpletterend zou zijn. Maar nadat hij de brief op de bus had gedaan moest hij even geduld oefenen voor hij resultaat te zien zou krijgen.