‘Wat zou u toekomstige generaties dan willen adviseren?’ vroeg meneer Bullstrode.
‘Wat Cromwell ook aan zijn soldaten adviseerde,’ zei meneer Flawse. ‘Vertrouw op God en hou je kruit droog.’
‘Dan veronderstelt u dus dat God bestaat,’ zei Dr. Magrew.
‘Dat veronderstel ik helemaal niet,’ zei meneer Flawse. ‘Geloof is één ding, maar kennis is iets heel anders. Anders zou het al te gemakkelijk worden.’
‘ Dan grijpt u terug op de traditie, ’ zei meneer Bullstrode. ‘Als advocaat kan ik uw houding waarderen.’
‘Ik grijp terug op mijn familie,’ zei meneer Flawse. ‘De erfelijkheid van bepaalde karaktertrekken is een feit. Socrates zei al: “Ken uzelf”. Ik zou nog verder willen gaan en zeggen datje, om jezelf te kennen, eerst moet weten wie je voorouders zijn. Dat is de essentie van mijn instructies aan de bastaard. Als hij er achter komt wie zijn vader, en zijn grootvader, en zijn nog verdere voorouders zijn, dan komt hij er ook achter wie hij zelf is.’
‘En als hij daar achter is, wat moet hij dan?’ vroeg meneer Bullstrode.
‘Zichzelf zijn,’ zei meneer Flawse, die prompt in slaap viel.
9
Boven, op haar eenzame slaapkamer, was mevrouw Flawse buiten zichzelf. Voor de tweede keer in haar leven was ze belazerd door haar man en die gebeurtenis vroeg om geween en het gekners van tanden. Maar aangezien ze een methodische vrouw was en wist hoe duur een nieuw kunstgebit was, deed mevrouw Flawse eerst haar plaatjes uit en stopte ze in een glas water alvorens met haar tandvlees te knersen. Ook het geween liet ze maar achterwege. Dat zou haar man veel te mooi hebben gevonden en ze was vastbesloten hem te laten boeten voor zijn zonden. In plaats daarvan zinde ze tandeloos op wraak. Haar beste doelwit was Lockhart, besefte ze. Meneer Flawse mocht haar in zijn testament dan hebben opgezadeld met de plicht van permanente bewoning van de Hall zonder extra comfort, maar hij had tegelijkertijd zijn kleinzoon opgezadeld met de plicht zijn vader te vinden. Dan pas kon hij haar de erfenis ontnemen en als hij faalde in zijn speurtocht en de oude man eenmaal dood was, kon ze net zoveel verbeteringen laten aan--« brengen in de Hall als ze wilde. Nog beter was dat het inkomen uit de nalatenschap ook van haar was, en daar kon ze mee doen wat ze wilde. Ze kon het jaar in, jaar uit opsparen en toevoegen aan de spaarcentjes die ze al had, zodat ze op een goede dag voldoende geld bij elkaar zou hebben om te kunnen vertrekken en nooit meer terug te hoeven komen. Maar dat kon alleen als Lockhart er niet in slaagde zijn vader te vinden. Als Lockhart niet de middelen had om te zoeken -en mevrouw Flawse moest meteen aan geld denken- dan was ze veilig. Ze zou ervoor zorgen dat Lockhart geen middelen kreeg.
Ze pakte pen en papier uit haar schrijfcassette en schreef een kort, bondig briefje aan meneer Treyer waarin ze hem opdroeg Lockhart op staande voet te ontslaan. Ze plakte de envelop dicht en legde hem opzij, zodat Jessica hem op de bus kon doen of, nog een tikje ironischer, Lockhart hem persoonlijk kon afgeven. Mevrouw Flawse glimlachte tandeloos en dacht na over meer manieren om zich te wreken, en tegen het einde van de middag was ze in een heel wat zonniger humeur. Die ouwe had in zijn testament laten vastleggen dat er niets verbeterd mocht worden in de Hall. Ze was van plan zich stipt aan die instructies te houden. Er zou niets worden verbeterd en gedurende de rest van zijn onnatuurlijke leven zou hoogstens het tegenovergestelde plaatsvinden. Ramen zouden open staan en deuren op een kier, het eten zou koud zijn en vochtige bedden nóg vochtiger tot, met haar hulp, het slopende werk van de ouderdom versneld voltooid zou zijn. En die ouwe had een toost uitgebracht op de Dood. Heel toepasselijk. De Dood zou hem eerder weten te vinden dan hij dacht. Ja, zo moest ze het aanpakken, Lockhart koste wat het kost hinderen en het einde van haar echtgenoot versnellen. Dan zou ze in een positie verkeren om het testament aan te vechten of, nog beter, meneer Bullstrode om te kopen zodat hij de bepalingen zou wijzigen. Ze moest hem eens polsen. En ondertussen zou ze niets van haar woede laten blijken.
Mevrouw Flawse mocht dan van streek zijn door het testament, maar hetzelfde gold voor Lockhart. Jessica en hij zaten samen op Flawse Rigg, maar hij deelde haar romantische opvatting van zijn bastaardij niet.
‘Ik wist niet dat dat betekende dat ik geen vader heb,’ zei hij. ‘Ik dacht dat het gewoon een van z’n namen voor me was. Hij noemt zoveel mensen bastaards.’
‘Maar snap je niet hoe opwindend ’t allemaal is?’ vroeg Jessica. ‘Het is net een soort snipperjacht of verstoppertje. En als je hem gevonden hebt erf je alles en kunnen we hier komen wonen.’
’ ’t Zal niet makkelijk worden een vader te vinden die op een haar na dood moet worden geslagen zodra hij dat heeft toegegeven,’ zei Lockhart. ‘En bovendien weet ik niet waar ik moet beginnen.’