‘Ik begrijp er niks van,’ zei hij tegen Jessica. ‘Met een paard klim je in het zadel en hup, daar ga je. Dan bots je niet constant tegen allerlei dingen op. Een paard is heel wat slimmer.’
‘Misschien zou ’t beter gaan als je luistert naar wat die instructeurs zeggen, schat. Ik bedoel, die moeten toch weten wat je hoort te doen.’
‘Die laatste kerel zei dat ik een gaatje in m’n kop had, maar ik had helemaal niets,’ zei Lockhart. ‘Hij was degene met die schedelfractuur.’
‘Ja schat, maar toen had je net die lantaarnpaal omver gereden. Dat weetje toch?’
‘Dat weet ik helemaal niet,’ zei Lockhart verontwaardigd. ‘Die auto reed hem omver. Ik nam alleen m’n voet van de koppeling, ’t Was niet mijn schuld dat die wagen opeens met een noodgang van de weg af schoot.’
Lockhart wist uiteindelijk de rijkunst machtig te worden door een van de instructeurs gevarengeld te betalen en hem achterin te laten zitten met een helm op en twee veiligheidsgordels om. Het feit dat de instructeur er op had gestaan dat Lockhart voor zijn eigen vervoer zou zorgen had hem ertoe gebracht een Landrover te kopen. De instructeur had een regulateur op het gaspedaal gemonteerd en samen hadden ze geoefend op een verlaten vliegveld, waar weinig obstructies en geen andere auto’s waren. Ondanks die obstakelvrije omstandigheden was Lockhart erin geslaagd twee hangaars op tien plaatsen te doorboren door met een snelheid van vijfenzestig kilometer dwars door de golfijzeren wanden te rijden, en het pleitte voor de Landrover dat hij er relatief schadevrij doorheen kwam.
Dat gold niet voor de instructeur. Vooral in mentaal opzicht was hij vrijwel total-loss en enkel en alleen door hem nog meer geld en een halve fles whisky toe te stoppen alvorens hij weer achterin plaatsnam, had Lockhart hem over weten te halen de lessen te vervolgen. Na zes weken had Lockhart zijn schijnbare verlangen om door dingen heen te rijden in plaats van er omheen eindelijk overwonnen en werd eerst toegelaten op achterafweggetjes en ten slotte op de hoofdwegen. Tegen die tijd vond de instructeur dat hij rijp was voor het examen. De examinator dacht er heel anders over en eiste halverwege dat hij hem liet uitstappen. Maar de derde keer was Lockhart geslaagd, voornamelijk omdat de examinator het vooruitzicht nog een vierde keer naast hem te moeten zitten niet kon verdragen. Tegelijkertijd begon de Landrover tekenen van metaalmoeheid te vertonen en om het feit dat hij was geslaagd te vieren ruilde Lockhart wat er van over was in voor een Range Rover die honderdzestig per uur reed op de weg en negentig door het open veld. Dat laatste stelde Lockhart tot zijn eigen tevredenheid en de schuimbekkende woede van de clubsecretaris vast door met hoge snelheid over alle achttien holes van de golfbaan van Pursley te rijden alvorens zich door de heg aan het uiteinde van Sandicott Crescent te boren en hem in de garage te zetten.
‘Hij heeft vierwielaandrijving en hij scheurt gewoon door zandobstakels,’ zei hij tegen Jessica. ‘En met gras weet hij ook wel raad. Als we naar Northumberland gaan kunnen we zo over de heuvels rijden.’
Hij ging terug naar de showroom om de wagen te betalen en Jessica mocht zich met de dolle secretaris bemoeien, die wilde weten waar haar man dacht dat hij in jezusnaam mee bezig was door met een of andere grote rotvrachtwagen achttien prachtige en met grote moeite in stand gehouden banen naar de filistijnen te helpen.
Jessica ontkende dat haar man aan zoiets schuldig was. ‘Hij weet wat het is om zonder werk te zitten,’ zei ze. ‘Hij zou nooit zomaar banen vernietigen. Ik wist trouwens niet dat er zoveel mensen op uw club werkten. Wat doen ze allemaal?’
Geconfronteerd met zulke stralende, verontrustende onschuld, was de secretaris weer afgedropen terwijl hij mompelde dat een of andere maniak het Open Dameskampioenschap naar de knoppen had geholpen, om nog maar te zwijgen over het Gemengd Dubbel.
De brief van meneer Flawse, waarin hij het jonge echtpaar verzocht naar Flawse Hall te komen om zijn testament te horen, kwam dus precies op het goede moment.
‘O schat,’ zei Jessica, ‘ik sterf van nieuwsgierigheid om de Hall te zien. Wat heerlijk.’
‘Zo te zien sterft opa ook, maar niet van nieuwsgierigheid,’ zei Lockhart terwijl hij de brief bestudeerde. ‘Waarom laat hij z’n testament nu voorlezen?’
‘Waarschijnlijk wil hij je gewoon laten weten hoe edelmoedig hij zal zijn’, zei Jessica, die er altijd in slaagde de gemeenste streken nog in een gunstig daglicht te zien.
Lockhart dacht er heel anders over. ‘Je kent m’n opa niet,’ zei hij.
De volgende ochtend vroeg vertrokken ze echter in de Range Rover en wisten de ochtendspits naar Londen te vermijden. Bij het stoplicht bij de afslag naar de snelweg waren ze minder fortuinlijk. De lichten stonden toevallig op rood en Lockhart knalde achterop een Mini alvorens een stukje achteruit te rijden en zijn weg snel te vervolgen.