‘Zwijgen lijkt me een goed idee,’ zei Lockhart, die een abrupt einde maakte aan de uitval van de dokter.
Dr. Mannet kwam tot zichzelf. ‘Oké, toegegeven dat mevrouw Flawse een dame is, blijft het feit dat ze in haar capaciteit als dame elke maand een eitje produceert dat via de eileider afdaalt naar de baarmoeder en, tenzij het bevrucht wordt, afgescheiden wordt in de vorm...’
Hij kwam hakkelend tot stilstand. Lockhart deed hem weer aan een Aztekengod denken.
‘Hoe bedoel je, bevrucht?’ snauwde hij.
Dr. Mannet trachtte een manier te bedenken om de bevruchting van een eicel te beschrijven zonder nog meer aanstoot te geven. ‘Het proces is als volgt,’ zei hij onnatuurlijk kalm. ‘U steekt uw pen. . .Jezus. .. uw apparaat in haar vagina en... Godallemachtig. ’ Hij gaf het vol wanhoop op en kwam overeind.
Lockhart deed hetzelfde. ‘Daar begin je weer,’ schreeuwde hij. ‘Eerst moet ik m’n vrouw bemesten en nu weer met m’n apparaat-’
‘Bemesten?’ gilde de dokter, die achteruit deinsde in een hoek. ‘Wie heeft er iets over mest gezegd?’
‘Je gebruikt mest om dingen vruchtbaar te maken,’ bulderde Lockhart. ‘Omspitten en bemesten. Dat doen we in onze moestuin en als jij denkt. ..’
Maar Dr. Mannet was niet meer tot denken in staat. Het enige dat hij wilde was aan zijn instinct gehoorzamen en als de gesmeerde bliksem zijn spreekkamer ontvluchten voor die maniakale schapenschender hem weer te pakken kreeg. ‘Zuster, zuster!’ gilde hij terwijl Lockhart op hem af kwam. ‘God nog toe. ..’ Maar Lockharts woede was al weer bekoeld .
‘Je hebt zelf een dokter nodig! ’ snauwde hij en hij vertrok. Dr. Mannet plofte neer in zijn stoel en belde zijn partner. Tegen de tijd dat die dertig milligram valium, in te nemen met wodka, had voorgeschreven en hij weer in staat was een enigszins begrijpelijke zin uit te stoten was hij vastbesloten het echtpaar Flawse voorgoed uit zijn patiëntenbestand te schrappen.
‘Laat geen van tweeën ooit nog m’n wachtkamer binnen,’ zei hij tegen de zuster. ‘Anders ben je nog niet jarig.’
‘Maar kunnen we dan niets voor die arme mevrouw Flawse doen?’ zei de assistente. ‘Ze leek me zo’n lief meisje-’
‘Mijn recept voor haar is een zo snel mogelijke echtscheiding,’ zei Dr. Mannet fervent. ‘En als dat niet lukt lijkt sterilisatie me de enige oplossing. Stel je voor dat zo’n kerel zich voortplant. ..’
Buiten op straat ontspande Lockhart langzaam zijn kaak en zijn vuisten. Na een dag waarin hij opgesloten had gezeten in een verlaten kantoortje, met helemaal niets te doen, was de raad van de dokter de laatste druppel geweest. Hij verafschuwde Londen, meneer Treyer, Dr. Mannet, East Pursley en die hele krankzinnige, verrotte wereld waar hij door zijn huwelijk in was beland. Alles, maar dan ook alles, was lijnrecht in tegenspraak met de principes waarmee hij was opgevoed. In plaats van spaarzaamheid had je onkostennota’s en opgeblazen rentepercentages die je reinste woeker waren; in plaats van moed en schoonheid had hij bij de mannen volslagen lafheid aangetroffen - het gekrijs om hulp van de dokter had hem te verachtelijk gemaakt om zijn handen aan hem vuil te maken-; in de gebouwen zag hij enkel een lelijke en laag-bij-de-grondse navolging van utiliteitsoverwegingen en als klap op de vuurpijl had je die alomtegenwoordige obsessie met iets dat seks heette en dat onsmakelijke kleine lafaards zoals Dr. Mannet in de plaats wilden stellen van liefde. Terwijl Lockhart de straat uitliep dacht hij aan zijn liefde voor Jessica. Die was zuiver en heilig en schoon. Hij beschouwde zichzelf als haar beschermer, en het idee dat hij haar pijn moest doen om zogenaamd te bewijzen dat hij een plichtsgetrouwe echtgenoot was vervulde hem met afkeer. Hij kwam langs een krantenkiosk waar de rekken vol lagen met tijdschriften met grotendeels naakte meisjes op de omslag, die hoogstens gekleed waren in minieme slipjes of doorzichtige plastic regenjassen, en hij moest kokhalzen bij het zien van hun vermeende aantrekkingskracht. De hele wereld was rot en corrupt en hij hunkerde er naar terug te zijn op Flawse Fell, met zijn geweer in zijn handen en een of ander herkenbaar doelwit in zijn vizier, terwijl zijn lieve Jessica in de keuken met de stenen plavuizen naast het zwarte, ijzeren fornuis zat te wachten tot hij thuis zou komen met hun avondeten. En samen met dat verlangen groeide de vastberadenheid om het in werkelijkheid om te zetten.
Op een goede dag zou hij die hele rotte wereld zijn wil opleggen, wat er ook gebeuren mocht, en dan zouden de mensen merken wat het betekende om Lockhart Flawse de voet dwars te zetten. Maar eerst moest hij naar huis. Hij dacht er eventjes over de bus te nemen, maar het was slechts negen kilometer naar Sandicott Crescent en Lockhart was eraan gewend zo’n vijftig kilometer per dag af te leggen over de grazige heuvels van de Schotse grensstreek. Ziedend van woede tegen iedereen behalve Jessica, zijn grootvader en Dodd liep Lockhart met grote passen de straat uit.