‘Zegt u eens, mevrouw Flawse,’ begon hij met een haast die werd ingegeven door de vrijwel zekere overtuiging dat hij op het punt stond een onwillekeurige zaadlozing te krijgen, ‘heeft uw man ooit wel eens...’ Hij zweeg plotseling en zijn hele stoel schudde met hem mee. Dr. Mannet had het in ieder geval wel gedaan. ‘Ik bedoel,’ begon hij opnieuw toen de spasmen voorbij waren, ‘tja... hoe zal ik het zeggen... weigert u om zich door hem... eh... te laten aanraken?’
‘Natuurlijk niet,’ zei Jessica, die de vreemde rillingen van de dokter met enige bezorgdheid had gadegeslagen. ‘We kussen en knuffelen elkaar de hele dag.’
‘Kussen en knuffelen,’ zei Dr. Mannet met lichtelijk overslaande stem. ‘Gewoon kussen en... eh... knuffelen? Meer niet?’
‘Meer?’ vroeg Jessica. ‘Wat heb je dan nog meer?’
Dr. Mannet staarde wanhopig naar haar engelachtige gezicht. In zijn lange carrière als huisarts had hij nog nooit zo’n beeldschone vrouw tegenover zich gehad die niet wist dat het huwelijk meer omvatte dan alleen maar kussen en knuffelen.
‘Doen jullie verder niets in bed?’
‘Nou ja, we gaan natuurlijk slapen,’ zei Jessica.
‘Lieve God,’ mompelde de dokter. ‘Slapen! En verder helemaal niets?’
‘Lockhart snurkt,’ zei Jessica, die diep nadacht. ‘Maar verder kan ik echt niets bedenken.’
Dat kon Dr. Mannet wel, al deed hij zijn uiterste best die gedachten te onderdrukken.
‘Heeft niemand u ooit verteld waar babies vandaan komen?’ vroeg hij terwijl hij automatisch verviel in de sfeer van kleuterpraat die mevrouw Flawse scheen uit te stralen.
‘Door ooievaars,’ zei Jessica op de man af.
‘De rooie vaars?’ herhaalde de dokter, die zelf ook weer aardig over de rooie begon te raken.
‘Of reigers. Dat ben ik vergeten. Ze brengen ze in hun snavels.’
‘Snavels?’ gorgelde de dokter, die nu helemaal terug was in de kinderkamer.
‘In een draagdoek,’ ging Jessica verder, zich niet bewust van de uitwerking die ze op de dokter had. ‘De babies liggen in kleine draagdoekjes die ze in hun snavel houden. U heeft er vast wel eens plaatjes van gezien. En hun mammies zijn dan o zo blij. Is er iets?’
Dr. Mannet hield zijn hoofd in zijn handen en staarde naar een receptenboekje. Hij had zich voor de tweede keer bevlekt.
‘Mevrouw Flawse, lieve mevrouw Flawse,’ kreunde hij toen het ergste voorbij was, ‘als u me even uw telefoonnummer zou willen geven... Nee, misschien is het nog beter als ik een woordje spreek met uw man, Lulhard..
‘Lock,’ zei Jessica. ‘Lockhart. Wilt u dat hij bij u langskomt? ’
Dr. Mannet knikte slapjes. Hij had de seksuele tolerantie van tegenwoordig altijd afgekeurd, maar op dit moment moest hij toegeven dat er ook iets voor te zeggen viel.
‘Zoudt u willen vragen of hij langs kan komen? Neemt u me niet kwalijk dat ik even blijf zitten. U komt er wel uit. ’ Jessica vertrok en maakte een afspraak voor Lockhart. In de spreekkamer was Dr. Mannet driftig in de weer met zijn broek en trok een witte jas aan om de sporen te bedekken die het bezoek van Jessica had nagelaten.
Mevrouw Flawse mocht dan een verontrustende maar aangename patiënte zijn geweest, haar man was nóg verontrustender en heel wat minder aangenaam. Vanaf het allereerste begin bekeek hij de dokter vol dreigend wantrouwen, veroorzaakt door Jessica’s relaas over Dr. Mannets gefriemel en gevoel en algehele gynaecologische nieuwsgierigheid. Toen Dr. Mannet vijf minuten lang het woord had gevoerd was dat wantrouwen verdwenen en de dreiging sterk toegenomen.
‘Wilt u beweren,’ zei Lockhart met een grimmigheid waar een van de meer angstaanjagende Aztekengoden nog minzaam bij was, ‘dat ik wat u mijn penis noemt in het lichaam van mijn vrouw moet inbrengen en dat dat moet plaatsvinden via de opening tussen haar benen?’
Dr. Mannet knikte. ‘Daar komt ’t op neer,’ mompelde hij. ‘Hoewel ik ’t zelf iets anders uit zou drukken.’
‘En aangezien die opening te klein is,’ ging Lockhart woedender dan ooit verder, ‘scheurt hij in en veroorzaakt pijn en ongemak en. ..’
‘Dat is slechts tijdelijk,’ zei Dr. Mannet. ‘En als u daar bezwaar tegen heeft kan ik altijd zelf een kleine incisie maken.’
‘Bezwaar?’ snauwde Lockhart terwijl hij de dokter bij zijn stropdas greep. ‘Als je ook maar één seconde denkt dat ik je aan m’n vrouw laat komen met je smerige apparaat-’
‘Niet met een apparaat, meneer Flawse,’ gorgelde de zuurstofarme dokter. ‘Met een scalpel.’
Het was een onverstandige suggestie. Lockhart verstevigde zijn greep en Dr. Mannets gelaatskleur veranderde van licht- in donkerpaars en begon naar zwart over te hellen toen Lockhart hem losliet en in zijn stoel smeet.