‘Hoe ben je in vredesnaam op het idee gekomen om met die vent naar een friettent te gaan? ’ vroeg hij terwijl hij zijn bloeddruk in bedwang trachtte te houden.
‘Nou, u zei dat het een maaltijd op onze kosten was en omdat het me zinloos leek geld over de balk te smijten dacht ik-’
‘Dacht?’ gilde meneer Treyer, die zijn bloeddruk de vrije loop liet. ‘Dacht? En geld over de balk smijten? Waar denk je verdomme dat een onkostennota voor is? Om geld over de balk te smijten. Je kunt die kosten aftrekken van de belastingen.’
‘Bedoelt u dat, hoe duurder de maaltijd, hoe minder we hoeven te betalen?’ vroeg Lockhart.
‘Ja,’ zuchtte meneer Treyer. ‘Dat is precies wat ik bedoel. De volgende keer...’
De volgende keer nam Lockhart een schoenenfabrikant uit Leicester mee naar de Savoy Grill waar ze voor de lieve som van honderdvijftig pond aan eten en drinken naar binnen werkten maar Lockhart weigerde meer dan vijf pond te betalen toen hem de rekening werd gepresenteerd. Het vergde de gezamenlijke inspanningen van de schoenenfabrikant en meneer Treyer, die overhaast uit bed was getrommeld waar hij van een griepaanval herstelde, om Lockhart over te halen de rest van de honderdvijfenveertig pond te betalen en de schade aan drie tafeltjes en vier obers die tijdens het conflict was ontstaan te vergoeden. Daarna schreef meneer Treyer mevrouw Flawse een brief waarin hij dreigde ontslag te nemen als Lockhart niet de laan werd uitgestuurd en terwijl hij op antwoord wachtte sloot hij Lockhart op in zijn kantoortje, dat hij alleen mocht verlaten om naar de wc te gaan.
Hoewel Lockhart, om het zo zachtjes uit te drukken als het moderne jargon toestaat, in Wheedle Street met de nodige omscholingsproblemen kampte, verliep zijn huwelijksleven even grandioos als in het begin. En ook even kuis. Wat ontbrak was niet liefde - maar seks. De anatomische verschillen die hij bij het villen van konijnen had opgemerkt tussen de mannetjes en de wijfjes bleken ook op mensen van toepassing. Hij had ballen en Jessica niet. Jessica had borsten, en nog wel grote en hij niet - of hoogstens van de meest rudimentaire soort. De zaak werd er nog gecompliceerder op doordat, als ze ’s avonds naar bed gingen en in eikaars armen lagen, hij een erectie had en Jessica niet. Hij was te dapper en te veel heer om iets te zeggen van het feit dat hij, om het grof uit te drukken, aan zere ballen leed en een deel van de nacht verging van de pijn. Ze lagen gewoon in elkaars armen en kusten elkaar. Hij had er geen flauw idee van wat er daarna moest gebeuren en Jessica evenmin. Het voornemen van haar moeder om de meerderjarige leeftijd van Jessica zo lang mogelijk uit te stellen was net zo volmaakt geslaagd als het even vastberaden voornemen van meneer Flawse dat zijn kleinzoon gevrijwaard moest blijven van zijn moeders seksuele losbandigheid. Die gezamenlijke onwetendheid werd nog vergroot doordat Lockharts opvoeding, die gegrondvest was op de meest ouderwetse klassieke deugden, precies aansloot bij Jessica’s voorliefde voor de meest kleffe historische romans, waarin nooit met één woord over seks werd gesproken. Te zamen leidde die angstaanjagende combinatie ertoe dat ze elkaar zo sterk idealiseerden dat Lockhart zich onmogelijk voor kon stellen dat hij met Jessica iets anders kon doen dan haar stil aanbidden en dat ‘het’ dus helemaal nooit werd gedaan. Kortom, het seksuele verkeer was bij hen nooit verder gekomen dan de garage en toen Jessica na zes weken heel wat zichtbaarder ongesteld werd dan eerst, wilde Lockhart meteen de telefoon grijpen om een ambulance te bellen. Daar wist Jessica hem enigszins ontzet van te weerhouden.
‘’t Gebeurt elke maand,’ zei ze terwijl ze met één hand een maandverband tegen zich aan drukte en met de ander de telefoon beethield.
‘Niet waar,’ zei Lockhart. ‘Ik heb nog nooit van m’n leven zo gebloed.’
‘Alleen met meisjes,’ zei Jessica. ‘Niet met jongens.’
‘Toch vind ik dat je naar de dokter moet gaan.’
‘Maar het gebeurt al ontzettend lang.’
‘ Des te meer reden om naar de dokter te gaan. ’t Is duidelijk iets chronisch.’
‘Nou, als je dat perse wilt, ’ zei Jessica. Lockhart wilde het per se en dus ging Jessica op een ochtend naar de dokter terwijl Lockhart naar Londen vertrok om een eenzame dag door te brengen in zijn kantoortje.
‘M’n man maakt zich zorgen omdat ik bloed,’ zei ze. ‘Ik heb gezegd dat hij niet zo dom moest doen, maar hij wilde het per se.’
‘Uw man?’ zei de dokter vijf minuten later, nadat hij had ontdekt dat mevrouw Flawse nog maagd was. ‘Zei u “uw man”?’
‘Ja,’ zei Jessica trots. ‘Lockhart. Vindt u dat geen prachtige naam!’
Dr. Mannet dacht na over die naam, Jessica’ s overduidelijke charme’s en het feit dat zij haar echtgenoot dan wel een lokkerd mocht noemen, maar dat hij zelf blijkbaar een plaatstalen kuisheidsgordel droeg om niet tot een staat van seksuele razernij te worden gedreven door de verlokkingen van zo’n beeldschone vrouw. Na dat allemaal te hebben bedacht nam hij het masker aan van een wijze raadgever en boog zich over zijn bureau om zijn eigen fysieke reactie te verbergen.