‘Haar kwaad te doen?’ herhaalde Roger ongelovig. ‘Milord, ik verzeker u dat u de enige bent die ík graag kwaad wil doen.’
De grijze ogen verkilden. ‘Dat hebt u duidelijk gemaakt op de eerste dag dat we elkaar ontmoetten, maar blijkbaar hebt u mijn les niet ter harte genomen. Wilt u het nog eens proberen? Ik wil u zelfs toestaan de eerste klap uit te delen. Wie weet? Misschien hebt u deze keer meer geluk.’
Rogers mond vertrok in een minachtende grijns. ‘Al zou ik u nog zo graag tot moes slaan, ik zal uw uitnodiging moeten afslaan.’
‘Jammer.’ Colton glimlachte vriendelijk. ‘Misschien hadden we de zaak eens en voor al kunnen regelen, want u schijnt er dom genoeg op uit te zijn om moeilijkheden te veroorzaken. Maar mocht u op uw besluit terugkomen, u kunt me vinden bij lady Adriana.’
Roger voelde niet veel voor een nieuw handgemeen met de markies, maar hij kon zijn woede niet in toom houden en zocht het nu op ander terrein. Minachtend viel hij uit: ‘Niet iedereen vindt het aangenaam om te knipmessen voor aristocraten. Wat mij betreft, mij stuit het tegen de borst. Ik vind het walgelijk.’
‘Niet iedere aristocraat is zo verdraagzaam als lady Adriana. Wat míj betreft,’ antwoordde Colton op ijzige toon, ‘ik ben niet van plan te dulden dat een of andere brallende windbuil die nog niet droog is achter zijn oren, de feestvreugde verstoort. Ik vermoed dat lord Standish minder tolerant zal zijn voor uw verachtelijke gedrag dan zijn dochter is geweest. Als u zich bij ons wenst te voegen, zult u lady Adriana en mij in de bibliotheek aantreffen. Anders, meneer Elston, kunt u nu meteen afscheid nemen.’
De lichtgroene ogen schoten vuur toen de beledigingen van de markies doel troffen en een gevoelig punt raakten: zijn jongensachtige uiterlijk. ‘Wát? Hebt u nu al het gezag om gasten te zeggen dat ze kunnen komen of gaan?’
‘Als intieme vriend van de familie geloof ik dat het zeker mijn recht is een herrieschopper de deur uit te zetten. En u, meneer, hebt bewezen er een te zijn.’
‘U bent hier geen lord,’ snauwde Roger. ‘U bent slechts een gast… net als ik, en u hebt niet het recht iemand te gelasten om weg te gaan.’
‘Als u wilt dat ik lord Standish roep, zal ik dat doen. Gezien uw voorkeur voor het scheppen van moeilijkheden, twijfel ik er niet aan of het resultaat zal hetzelfde zijn,’
Roger deed zijn mond open om te antwoorden, maar de markies liep hem voorbij, in het besef dat ze de nieuwsgierigheid hadden gewekt van een groot aantal gasten.
Roger staarde hen een moment verbluft na en toen, met een snelle blik om zich heen, zag hij dat verschillende vrouwen hem steels opnamen terwijl ze achter hun waaiers met elkaar fluisterden. Achter hen stonden rijke en voorname heren, die hooghartig hun afkeuring lieten blijken.
Het geroezemoes en de gefluisterde geruchten maakten Gyles attent op Roger, de enige boosdoener die in zicht was. Roger was zich ervan bewust dat sir Standish hem aandachtig opnam, maar weigerde hem zelfs ook maar één blik waardig te keuren. Genegeerd of niet, Gyles nam de zaak in eigen handen en gebaarde naar de musici, die prompt een vrolijke wals lieten horen. Toen zijn gasten begonnen te dansen, excuseerde Gyles zich bij de gasten met wie hij had staan praten.
Colton trok Adriana mee naar een paar sofa’s in de bibliotheek.
‘Roger zal mijn uitdaging niet onbeantwoord laten, Adriana. Ik heb er het volste vertrouwen in dat hij onmiddellijk zal komen. En als ik je vader ken, zal het niet lang duren voor ook hij hier verschijnt.’
‘Er komen toch geen ernstige moeilijkheden?’ vroeg ze.
‘Niets dat je vader en ik niet aankunnen,’ verzekerde hij haar. ‘Je hoeft je niet ongerust te maken.’
Colton was niet meer in de bibliotheek van de Suttons geweest sinds hij uit huis was weggegaan. Hij begon in de kamer rond te lopen, en oude herinneringen kwamen terug. Hij glimlachte, denkend aan hun jeugd. Toen ze opgroeiden werd Adriana medelijdend bekeken door een groot aantal bekenden en verwanten die niet hetzelfde scherpe inzicht hadden van zijn vader. Colton moest toegeven dat hijzelf er niet veel heil in had gezien, maar hij was zijn vader bijzonder dankbaar dat hij geweigerd had Jaclyn of Melora als vervangster te accepteren.
Op dat moment kwam Roger binnen, en Colton keerde kalm terug naar de kant van de sofa waar Adriana was gaan zitten. Hij sloeg zijn polsen achter zijn rug over elkaar en nam zijn tegenstander op alsof hij zorgvuldig zijn tijd afwachtte vóór een veldslag.
Roger krulde spottend zijn lippen en trok sarcastisch zijn wenkbrauwen op bij het zien van Coltons beschermende houding. Maar het was Adriana’s achteloze acceptatie van de beschermende aanwezigheid van haar toekomstige verloofde, die een pijnlijke steek door hem heen liet gaan. Het was alsof ze de markies reeds toebehoorde.