‘Ik ben niet van plan meer te verlangen dan u bereid bent te geven, milord, als u daar bang voor bent,’ antwoordde ze.
Colton zuchtte alsof hij zich gefrustreerd voelde. ‘Adriana, als we samen een paar vormen, in elk geval gedurende drie maanden, moet ik erop staan dat je me Colton noemt.’
‘Goed, Colton dan,’ gaf ze toe.
‘Ik ben blij dat we díe hindernis tenminste genomen hebben. Nu kunnen we overgaan tot belangrijker details.’
Adriana kwam bereidwillig met haar mening. ‘Ik heb nu dus begrepen dat we ons allebei verbonden hebben dit contract tot het eind toe - dat dat ook mag zijn - na te leven… al was het maar ter wille van onze ouders. Ben je het daarmee eens?’
Hij antwoordde met een schouderophalen. ‘Het zou het eind kunnen zijn… of mogelijk zelfs het begin. Wie weet wat eruit voort zal komen?’
‘Je hoeft niet te proberen het voor me te verzachten. Vanaf het moment waarop het contract werd getekend, ben ik me altijd bewust geweest van de geringe mogelijkheid dat een huwelijk werkelijk zal plaatsvinden, zelfs als er na drie maanden een verloving zou volgen. Dus bespaar me alsjeblieft je gehuichel. Dat is niet nodig.’
Hij dacht even na over haar antwoord voordat hij met een onloochenbare waarheid kwam. ‘Onze ouders hopen iets anders.’
‘O, dat weet ik,’ gaf Adriana toe. Haar vader en moeder teleurstellen was het laatste wat ze wilde.
‘We moeten ter wille van hen wel doen alsof.’
‘Ja, dat denk ik ook. Al is het maar minimaal. Als ze meer waarnemen dan dat, zullen ze zich waarschijnlijk aangemoedigd voelen.’
‘En dat kunnen we niet hebben, wel?’
Vergiste ze zich, of zag ze werkelijk zijn lippen trillen? ‘Ze verwachten nu niet veel, maar als we hun hoop geven, zullen ze zich des te teleurgestelder voelen als we uiteengaan.’
Colton fronste peinzend zijn wenkbrauwen. ‘Ik heb nog nooit een vrouw halfhartig het hof gemaakt. Ik weet niet of ik mezelf op dat punt kan bedwingen. Eerlijk gezegd, Adriana, zullen die chicanes die je voorstelt waarschijnlijk moeilijker zijn dan je denkt.’
‘Een huwelijk met mij of je vrijheid. Dat is de keus waarvoor je gesteld zult worden. Zo simpel is het.’
‘Niet zó simpel,’ antwoordde hij na weer een blik op haar decolleté te hebben geworpen. Naar die blanke borsten kijken was een verleiding die hij niet scheen te kunnen weerstaan. ‘Maar we zullen wel zien hoe het loopt. Ik vind echter dat we met de grootst mogelijke haast moeten beginnen.’
Adriana’s achterdocht werd weer gewekt. ‘Natuurlijk, dat begrijp ik. Je wilt het achter de rug hebben, zodat je verder kunt gaan met je leven?’
Hij drukte haar wat dichter tegen zich aan en moest zijn adem inhouden toen hun dijen elkaar raakten. Het contact deed hem vechten tegen een bekende pijn, die zó intens was dat het te vergelijken was met een stomp in zijn lies. Het was ongeveer hetzelfde als hij weken geleden had ondervonden toen hij haar bij de kerk had zien lachen en flirten met haar aanbidders. Het feit dat hij haar misschien meer begeerde dan enige vrouw die hij ooit gekend had, was met verbluffende helderheid tot hem doorgedrongen in de paar minuten die hij onder die boom had gestaan.
Adriana begon zich zojuist bewust te worden van sensuele emoties. Ze ervoer een traag verlammend gevoel onder in haar buik dat haar naar adem deed snakken. Met een knagend verlangen sloeg ze haar ogen op naar Colton en zag dat hij haar scherp opnam, alsof hij iets zocht dat buiten haar gezichtsveld viel.
Zijn ogen richtten zich weer op haar boezem en gingen vandaar omhoog langs haar slanke hals naar haar mond. Een wild, krankzinnig moment lang vroeg hij zich af hoe het zou zijn om haar adem in zijn mond te voelen en die verleidelijke zachte lippen te kussen, die vaneen gingen in… Was het verbazing? Of… passie?’
Hij glimlachte geforceerd en richtte zijn aandacht op iets anders, teneinde zijn geest en lichaam weer onder controle te krijgen. Hij dacht aan een omgeving die hij zich niet graag herinnerde, het slagveld waar hij het laatst had gevochten, terwijl de kogels hen om de oren vlogen, en levens en ledematen wegrukten. In dat drukke strijdgewoel had hij een charge geleid in de wetenschap dat als hij en zijn mannen hun aanval ook maar íets verzwakten, ze zouden verliezen. Ze hadden wanhopig gevochten tijdens het hele bloedige conflict, tot ten slotte een gevoel van overwinning hun nieuwe kracht had gegeven. Het volgende moment ontplofte er een granaat vlak bij hen en de scherven drongen in zijn been terwijl hij opzij werd geworpen. Versuft was hij overeind gekrabbeld en had dapper verder gevochten tot ze de slag gewonnen hadden. De volgende middag was zijn wond gaan etteren, en toen hij aan de naderende dood dacht, kwam het beeld van zijn vader hem voor ogen.