‘Zover hoeft u niet te gaan,’ verklaarde ze, gekwetst door zijn ongevoelige bereidverklaring zich aan het contract te houden. ‘Ik zal gaarne een andere man accepteren als u zo afkerig bent van het idee om met mij te trouwen.’
Colton had geen verklaring voor het hinderlijke gevoel van irritatie dat hem plotseling overviel. ‘Ik neem aan dat je daarmee lord Harcourt bedoelt.’
‘Zoals u zegt, milord, hij is een gentleman. Ik zou het heel wat slechter kunnen treffen.’
‘Zou je hem prefereren boven mij?’ vroeg Colton, zijn wenkbrauwen optrekkend. Zijn groeiende ergernis was reden om zich af te vragen of hij hun verloving ook zo hardnekkig zou afwijzen als het betekende haar te verliezen aan een andere man. Hij had er niet bij stilgestaan dat ze er misschien niet voor hem zou zijn, als hij haar na het verstrijken van de drie maanden op eigen initiatief het hof wilde maken.
‘Als u geen genegenheid koestert voor mij, zou het in mijn belang zijn te trouwen met een man die me begeert…’
‘Wil je zeggen dat Kendrick je ten huwelijk heeft gevraagd?’
‘Ja, ik geloof dat hij iets in die richting heeft gezegd. Feitelijk drong hij er vanavond bij me op aan om met hem weg te lopen.’
Colton voelde een merkwaardige schok door zich heen gaan. Op de man af vroeg hij: ‘Heb ik reden om jaloers te zijn?’
Adriana lachte sceptisch. ‘Waarom zóu u? Ik verkeerde in de mening dat een man pas jaloezie kan ondervinden als hij denkt dat hij het risico loopt de vrouw van wie hij houdt aan een rivaal te verliezen. Het is duidelijk dat u niets om me geeft, dus waarom zou u jaloers zijn?’
‘Je zou je kunnen vergissen.’ Een kort lachje was alles wat hij kon opbrengen.
Adriana wierp met een spottende lach haar hoofd in de nek. ‘Hoe luidt dat oude adagium, milord? Zien is geloven?’
‘Vader zei dat je ruggengraat had. Hij zei trouwens een hoop dingen over je die ik indertijd niet kon geloven. Toen ik uit huis wegging, leek je een klein, grijs muisje, bang voor je eigen schaduw, behalve als je kwaad op me werd omdat ik jou en Samantha plaagde. Ik denk dat ik in de tijd dat ik je het hof maak met veel plezier naar al die deugden van je zal zoeken die vader beweerde dat je had.’
‘Begrijpt u niet dat ik u verlof geef deze hele kwestie te vergeten? Niet alleen de verloving, maar ook de hofmakerij?’
Colton hief peinzend zijn kin op. Haar verliezen was het laatste wat hij wilde, dat wist hij zeker. ‘Lord Harcourt lijkt me een man met een uitstekende smaak en een goed karakter. Hij heeft dapper gevochten en stond ook op de nominatie om generaal te worden als hij in het leger was gebleven, maar hij verkoos dat niet te doen. Ik durf te wedden dat jij de voornaamste reden bent waarom hij naar huis is gegaan. Ik heb grote bewondering voor de man, en daarom vind ik dat ik de kwestie van onze verloving dieper behoor te onderzoeken. Mijn vader vond je uniek; blijkbaar is Riordan dezelfde mening toegedaan. Voordat ik een eerlijk en voorzichtig oordeel kan vormen, moet ik alles over je te weten komen. De enige manier waarop ik dat kan bereiken, is je het hof te maken, zoals het contract van me eist.’
‘U wilt met opzet niet begrijpen wat ik zeg,’ zei Adriana beschuldigend en hevig gefrustreerd.
Colton hield haar blik gevangen terwijl hij vol overtuiging verklaarde: ‘Ik ben van plan mijn deel van het contract na te komen, Adriana. Als het niet jouw bedoeling is de belofte aan je vader in te lossen, zeg het me dan alsjeblieft nú, dan zal ik je niet langer lastigvallen.’
Adriana maakte zich kwaad. ‘Het is altijd mijn bedoeling geweest me daaraan te houden! Ik heb u alleen aangeboden alle rechten die ik op u heb in te trekken, omdat ik meende dat u van het contract bevrijd wilde zijn.’
‘Dan weet u nu beter.’
‘Het valt me moeilijk uw gedachten te doorgronden, milord. Uw gedrag lijkt het tegendeel te suggereren.’
‘Jouw gedrag, m’n liefste Adriana, lijkt te suggereren dat je de meest recalcitrante jongedame bent die ik ooit heb ontmoet,’ antwoordde hij. ‘Ik hoop oprecht dat dat niet het geval zal zijn.’
Adriana voelde zich op haar nummer gezet. Ze wist dat ze sinds zijn thuiskomst bijna zonder uitzondering bruusk en nors tegen hem was geweest.
‘Ik kan het lord Harcourt niet kwalijk nemen dat hij met je wil trouwen. Je zou het leven van iedere man kunnen opvrolijken.’
Adriana wist niet goed hoe ze die woorden moest opnemen en keek hem achterdochtig aan. ‘Hebt u koorts, milord?’
Colton grinnikte zachtjes. ‘Hoeveel complimentjes moet een man je geven, Adriana, voor je ze als zodanig herkent?’
‘Complimentjes, zegt u?’ vroeg ze twijfelend. Ze keek in zijn grijze ogen om te zien wat die haar zouden onthullen.