Adriana knikte lachend. Ze gaf haar tante een arm en drukte die innig. ‘O, ik ben het helemaal met u eens. Ik zou zo in de war zijn als een ouwe vrijster als ik tussen hen zou moeten kiezen. Maar ik vind wel dat lord Alistair boven de anderen uitsteekt. Hij komt in elk geval uit een goed nest.’
‘Hij ís knap en aantrekkelijk, hè?’
‘O, ja,’ zei Adriana met een geamuseerde grijns.
Alsof ze tot een besluit kwam, stak tante Tilly haar voeten weer in haar schoenen en stond op. Ze klopte op de schouder van haar nichtje en zei: ’Ik ga mezelf beschikbaar stellen voor een dans ergens dicht in de buurt van de plek waar ik lord Alistair voor het laatst gezien heb. Als ik onderweg een aardige jongeman tegenkom, zal ik hem hiernaartoe sturen. Ik heb er een paar gezien die zelfs mijn eigen zoons naar de kroon zouden steken.’
‘Als het u hetzelfde is, tante Tilly, blijf ik hier even zitten om mijn voeten wat rust te gunnen voor ik weer probeer te dansen.’
‘Onzin, kind. Je bent veel jonger dan ik en veel te mooi om hier te zitten staren naar je gekneusde tenen. Ik geloof dat ik niet zo lang geleden lord Alistairs neef zag met een partner. Ik zal zien of ik op dat gebied iets voor je kan doen.’
‘Alstublieft, even niet, tante Tilly,’ smeekte Adriana wanhopig, bang dat Colton zou denken dat ze haar tante ertoe had aangezet hem te vragen met haar te dansen. ‘Mijn voeten doen écht pijn en hebben dringend rust nodig.’
‘Goed, kind, maar alleen voorlopig. Als ik je niet gauw zie dansen, stuur ik een aardige knappe man naar je toe.’
Opgelucht liet Adriana haar adem in een lange, dankbare zucht ontsnappen. Enkele ogenblikken later moest ze heimelijk lachen over Tilly’s innemende manieren toen ze de vrouw in de armen van Alistair de balzaal zag rond dansen, want hij scheen zonder meer opgetogen over haar te zijn.
11
Een tijdje leek het of elke vrijgezel in de zaal met Adriana wilde dansen. Ze accepteerde er zoveel ze kon, wetend dat het haar tenen voor verder letsel zou behoeden. Even later zag ze dat Roger zich met een glas wijn een weg baande door de drom verwachtingsvolle mannen. Hij leek haar bewonderaars te willen ontmoedigen toen hij het glas in haar hand drukte. Adriana besefte dat ze het glas zou moeten accepteren, wilde ze de wijn niet over haar jurk krijgen. Het ergerde haar dat hij zo volhardend was, maar Rogers truc werkte, want de hoopvolle mannen dropen af om een andere partner te zoeken.
Adriana probeerde haar ergernis te onderdrukken en ging op een bank zitten. Ze nam een paar slokjes uit de kristallen roemer, terwijl ze onder haar rok haar slippers weer uitdeed. Roger overlaadde haar met vragen, waarop ze antwoordde met zwijgen, een achteloos schouderophalen, een knikje of een hoofdschudden. Hij leek voornamelijk nieuwsgierig naar degenen die haar ten dans hadden gevraagd en of ze in een van hen geïnteresseerd was. Ze vond niet dat het hem iets aanging, want hij was niet echt een vriend, of zelfs maar iemand die ze graag om zich heen had. Hij had slechts bewezen onverbiddelijk te zijn in het opzoeken van haar gezelschap, wat nauwelijks een aanvaardbare reden was om hem nog langer te tolereren. Feitelijk geloofde ze niet dat ze hem zelfs maar sympathiek vond. Het leek haar dus een geschikt moment om hem te vertellen dat hij niet langer op bezoek kon komen.
Een tiental goede bekenden van haar eigen leeftijd en geslacht kwamen op haar af voordat ze haar plan ten uitvoer kon brengen en omringden haar met druk gebabbel. Roger voelde zich niet op zijn gemak in hun gezelschap. Ten slotte kon hij het niet langer verdragen de enige man te zijn te midden van die vrolijke kring vrouwen, verontschuldigde zich kort en liep weg.
Een stuk of tien ondernemende vrijgezellen streken neer op het clubje om het een of het andere meisje eruit te plukken. Adriana wees glimlachend verscheidene van hen af, want ze wilde niet laten merken dat ze een van haar slippers kwijt was geraakt en die al een tijdje niet had kunnen terugvinden.
Ze slaakte een zucht toen iedereen weg was, bang dat ze weer aan Rogers genade zou zijn overgeleverd. Deze keer zou ze hem absoluut vertellen dat hij na deze avond niet langer welkom zou zijn op Wakefield Manor. Maar dát zou ze pas kunnen als ze haar slippers weer aanhad. Dan zou ze tenminste weg kunnen lopen als Roger te onaangenaam werd.
Er leek geen manier om haar schoen te vinden zonder alle schijn te laten varen en zich te bukken om ernaar te zoeken. Maar die keus dreigde haar meer te vernederen dan haar lief was. Toen een ogenblik later een subtielere oplossing bij haar opkwam, stond ze elegant op en keek naar haar omgeving zoals een koningin naar haar hofhouding. Langzaam schoof ze naar voren, naar links en naar rechts, zoekend met de tenen van haar blote voet. Toen ze eindelijk haar slipper vond en op het punt stond haar voet erin te steken, voelde ze een grote hand onder haar elleboog. Verrast gleed ze wankelend opzij. Een kreet van verbazing ontsnapte haar toen een donker geklede arm om haar middel werd geslagen en haar behoedde voor een val.