Ze wenste nu dat ze haar vader had toegestaan Roger te vertellen dat hij haar niet meer kon bezoeken. Maar ze had geloofd dat als het nieuws uit haar mond kwam, hij het beter zou kunnen verdragen. Maar hoe moeilijk het ook zou zijn, ze zag geen andere mogelijkheid. Ze was door het contract gebonden aan een ander, en al was Roger zich maar al te goed bewust van dat feit, hij scheen haar niet met rust te willen laten.
Adriana rechtte haar rug. Er viel niet aan te ontkomen. Uitstellen was geen oplossing. Misschien zou de spanning zelfs wel iets verminderen als ze het achter de rug had. Ze hoopte het maar.
O, waarom moet juist hij degene zijn naar wie ik zo verlang? kermde ze bij zichzelf.
Geschokt door die aanval van ongestilde verlangens, deed ze haar best haar gedachten uitsluitend te wijden aan de manier waarop ze Roger het beste uit haar leven kon weren. De onzekerheid was zo effectief alsof er een emmer ijskoud water over haar heen werd uitgestort. Het verkilde haar tot op het bot.
Aarzelend liep ze de trap af. Toen ze voor de dubbele deur stond die toegang gaf tot de balzaal, haalde Adriana diep adem, om zich te vermannen voor de taak die haar te wachten stond. Ze liep naar de open deur, maar werd tegengehouden door een gast die haastig naar buiten kwam. De angstige blik waarmee hij achterom keek, maakte dat ze zich afvroeg wie of wat hem op de hielen volgde. Ze was geneigd te denken dat zijn kleermakers achter hem aan kwamen in een poging hun geld te krijgen. Het pleitte niet voor de verkwister dat zulk soort kleinerende gedachten bij haar opkwamen op het moment dat ze lord Latham Harrell herkende.
Hoewel Lathams uiterlijk niet meer dan tolerabel te noemen was, deed zijn lange, slanke gestalte de modieuze kledij alle eer aan, maar dat maakte hem niet geliefder bij degenen die hem goed kenden. De hoogmoedige arrogantie die hij aan de dag had gelegd bij Sedgwicks begrafenis was schijnbaar verflauwd, en ze kon begrijpen waarom. Colton had Lathams hoop verijdeld door thuis te komen en had zijn bedoelingen aan iedereen duidelijk gemaakt. Latham, nu zijn optimisme over rijk worden en het markizaat, onterecht was gebleken, leek nu zo zenuwachtig als een konijn dat door een vos wordt achtervolgd.
Toen hij Adriana in het oog kreeg, leek hij de reden voor zijn haast te zijn vergeten en maakte hij een elegante buiging. ‘M’n beste lady Adriana, u bent degene die ik gehoopt had te zien. Het is mijn voortdurende verlangen geweest sinds ik u enkele weken geleden op de bruiloft van uw zus heb gezien.’
‘Werkelijk?’ Adriana was nieuwsgierig naar wat de man van haar zou willen, maar het antwoord kwam snel genoeg bij haar op. Haar bruidsschat! Nu hij niet langer zijn hoop kon vestigen op het markizaat, zou hij ongetwijfeld voor geld moeten trouwen, wilde hij zich zijn buitensporigheden blijven veroorloven.
Latham keek haar bijna wellustig aan. Een ongewone warmte blonk in zijn lichtbruine ogen, en ze vroeg zich af of hij haar in zijn fantasie zag zonder ondergoed onder de talrijke lagen ragfijne zij van haar jurk.
Lathams blik ging omhoog en bleef overdreven lang rusten op haar decolleté. Het leek hem onnoemelijk veel inspanning te kosten om zijn blik nog hoger te richten. Ten slotte keek hij opzij, alsof hij zich moest beheersen, en schraapte luid zijn keel en glimlachte toen innemend naar haar. ‘Ik begon te vrezen dat ik u nooit zonder uw gevolg van aanbidders zou aantreffen, lady Adriana. Ten slotte wanhoopte ik eraan of ik dicht bij u zou kunnen komen op het huwelijk van uw zus, want ze omringden u als een onneembaar bolwerk. Elke begeerlijke vrijgezel van Londen tot Bath moet daar geweest zijn, behalve natuurlijk mijn neef. Ik weet niet waar híj naar keek, maar na zoveel jaar in het leger te hebben doorgebracht, is Colton waarschijnlijk te vertrouwd geraakt met soldatenhoeren om te weten wat échte schoonheid is. U weet hoe die officieren in hun vrije tijd met die vrouwen omgaan…’
‘Nee, ik vrees van niet,’ antwoordde Adriana, en bracht met moeite een glimlachje tevoorschijn. Het ergerde haar mateloos dat hij probeerde het karakter van zijn neef te bezoedelen, terwijl zijn eigen reputatie allesbehalve vlekkeloos was. Hoewel hij in uitstekende gezondheid leek te zijn, had hij een of andere vreselijke ziekte voorgewend om te vermijden dat hij zijn land zou moeten verdedigen. En nauwelijks een maand na het overlijden van lord Sedgwick had hij geld geleend in de veronderstelling dat het markizaat hem ten deel zou vallen, om een woedende vader te sussen wiens eerst zo onschuldige dochter hij zwanger had gemaakt.
Latham leek even van de wijs gebracht door haar gebrek aan verbeeldingskracht. ‘O, laat maar. Mijn waarnemingen zouden niet geschikt zijn voor onschuldige oren zoals de uwe.’ Hij liet zijn blik weer over haar heen glijden, en schijnbaar aangemoedigd omdat ze niet achteruitweek, deed hij een stap naar haar toe. Zijn hese stem leek een warm verlangen over te brengen. ‘Ik moet zeggen, lady Adriana, u bent werkelijk de betoverendste vrouw die ik ooit heb gezien.’