Ze liet haar blik langs de kring bewonderaars gaan, maar door een hiaat in hun gelederen zag ze tot haar schrik de doordringende blik van Colton Wyndham, die op korte afstand stond, met één hand tegen een boom leunend.
De markies van Randwulf was in zijn modieuze kleding het schoolvoorbeeld van een rijke aristocraat. Percy was bij hem komen staan, maar praatte onophoudelijk door, volkomen onbewust van het feit dat de blik van zijn metgezel strak op Adriana gevestigd bleef.
Coltons starende ogen lieten haar niet los, tot hij zijn blik langzaam omlaag liet gaan en bijna elke holte en welving van haar in zich opnam. Plotseling vond ze dat haar blauwwollen jurk een schaarse bescherming vormde tegen de brandende blikken die haar tepels in vlam leken te zetten. Nooit had ze zich, terwijl ze volledig gekleed was, zo naakt gevoeld onder de indringende ogen van een man. Het feit dat hij precies wist hoe ze er onder haar kleding uitzag, leek haar emoties nog te versterken. Ze had nog nooit zo’n verrukkelijke, kloppende hitte gevoeld in de geheime plekjes van haar lichaam. Als het mogelijk was een maagd van een afstand aan te randen, dan was Adriana zojuist ontkleed, betast en ontmaagd in de gedachten van de man die haar gespannen aankeek.
Diep geschokt door de begeerte die in die donkere, grijze ogen smeulde, draaide ze zich om en nam afscheid van Stuart Burke. Daarna wendde ze zich tot Riordan Kendrick met een onsamenhangend excuus dat ze het wat kil vond (alsof dat ook maar in de verste verte mogelijk was) en naar het rijtuig van haar vader wilde. Galant bood de markies haar zijn arm aan en keek met een zegevierende grijns achterom naar de andere mannen. Na haar in het rijtuig te hebben geholpen, bleef Riordan bij de open deur van de landauer met haar staan praten, wat de anderen natuurlijk aanmoedigde om hem heen te komen staan. Adriana had niet verwacht dat Colton zich naar een ander uitkijkpunt zou begeven, maar dat was exact wat hij deed. Hij slenterde naar de voorkant van de kerk, waar hij haar zonder enige belemmering door de menigte heen kon zien. Ze kon nergens anders heen om aan zijn aandacht te ontsnappen tot de bruid en bruidegom naar buiten kwamen.
Het huwelijksontbijt was een unieke prestatie, herhaalde Melora voor ze door haar bruidegom aan het hoofd van de tafel in een stoel werd geholpen. Maar Adriana had reden om zich af te vragen wie de kaartjes voor de zitplaatsen van familie en vrienden had verwisseld, want ze bleek schouder aan schouder te zitten met Colton Wyndham. Een flauw glimlachje was het enige wat ze kon opbrengen onder de zelfverzekerde grijns waarmee hij naar haar keek.
‘Neemt u me niet kwalijk, milord, maar ik geloof dat deze plaats gereserveerd is voor mijn tante,’ zei ze tegen hem.
‘Integendeel, Adriana, ik denk dat je je vergist.’ Colton pakte het kaartje uit de zilveren houder en overhandigde het haar. ‘Ik hoor na al die tijd toch wel in staat te zijn mijn eigen naam te herkennen.’ Met stralende ogen vroeg hij: ‘Had je me niet verwacht?’
‘Nee,’ beaamde ze.
De markies van Randwulf schoof haar stoel dichter bij de tafel. ‘Na omringd te zijn geweest door een legioen mannen, denk ik dat je het wel vervelend zult vinden je aandacht aan één man te moeten besteden, maar ik zal proberen niet te veel op dat feit te hameren, al voelde ik me nog zo veronachtzaamd omdat het me niet was toegestaan me bij hen te voegen.’
Haar mond viel open van verbazing bij die belachelijke beschuldiging. ‘Ik heb nooit gezegd dat u op een afstand moet blijven.’
‘O? Misschien heb ik het verkeerd begrepen. Je zei toch dat ik je pas ná het herfstbal het hof mocht maken? Moest ik me tot die tijd niet op een afstand houden?’
Ze zuchtte. ‘Ik sprak alleen over de hofmakerij zelf, milord. Na Rogers verzoek te hebben ingewilligd om hem toe te staan op het bal te komen, leek het me onbeleefd die toestemming in te trekken.’
‘Heb je die knaap vaak zulke gunsten toegestaan?’
Bedenkend dat Roger zich waarschijnlijk zelf zou hebben opgedrongen en naar het bal zou zijn gekomen, had het haar voor haar ouders minder ergerlijk geleken als ze hem maar gewoon toestemming gaf om te komen. Ze kon het aantal keren niet tellen dat ze, sinds ze tot dat besluit was gekomen, zichzelf wel een schop had willen geven, vooral sinds Coltons terugkeer. Roger wilde zich niet neerleggen bij de aanwezigheid van haar mogelijk toekomstige verloofde.
‘Je hebt een heel gevolg van bewonderaars,’ betoogde Colton. Glimlachend knikte hij naar Stuart en zag toen dat de man lang zo opgewekt niet was als tijdens het intermezzo bij de kerk. ‘Weet je zeker dat je niet soortgelijke uitnodigingen aan je bewonderaars, hebt gedaan?’
‘Nee!’ jammerde Adriana ongeduldig. ‘U maakt een hoop herrie om niets.’