‘Natuurlijk wil hij dat wel. U bent het mooiste meisje aan deze kant van de hemel. Kijk eens naar al die adellijke heren die hun hart aan u verloren hebben.’
‘Niet alle mannen zijn hetzelfde, Maud. Lord Randwulf schijnt te genieten van zijn vrijgezellenbestaan…’ Adriana zweeg. Ze wist dat Maud nooit zou begrijpen hoe diep haar angst zat. Wat haar het meest dwarszat, was het feit dat zij zelf zo gefascineerd was door Colton. Als ze zich nu al zo tot hem aangetrokken voelde, hoe zou het dan met haar gesteld zijn aan het eind van die maanden? Triest schudde ze haar hoofd, en een diepe zucht ontsnapte haar. ‘Wie kan zeggen wat lord Randwulf wil?’
Maud grinnikte. ‘Gaat u niet zitten piekeren over wat hij wel of niet wil, mylady. Als het nog niet al zo is, zal hij gauw genoeg zijn hart aan u verliezen.’
De tijd zou inderdaad Coltons ware aard onthullen, dacht Adriana. Maar ze was minder optimistisch over het resultaat dan Maud.
Zuchtend verliet Adriana haar slaapkamer. Ze zag op tegen de ontmoeting met Colton… en nog meer tegen de mogelijkheid dat ze haar hart aan hem zou verliezen.
Lady Christina was de trap afgedaald in het volste vertrouwen dat haar dochter snel zou volgen, maar toen ze haar hand op de deurknop van de zitkamer legde, werden haar gedachten onmiddellijk in beslag genomen door de moeilijke taak die haar te wachten stond. Op het ogenblik had ze geen idee wat moeilijker zou zijn: onberoerd te lijken door lord Coltons verminkte gezicht en gestalte… of haar dochter met hem te laten trouwen.
Christina vermande zich voor de komende beproeving, die als een dreigende schaduw boven haar hoofd hing. Dapper deed ze de deur open en liep naar binnen. Ze werd zich onmiddellijk ervan bewust dat lord Randwulf voor het raam stond dat uitkeek over het weelderige grondgebied. Ze voelde zich enorm opgelucht, want de afstand tussen hem en zijn moeder zou haar de gelegenheid geven de laatste te begroeten voor ze met Colton geconfronteerd werd. Ze moest eraan blijven denken dat Colton de zoon was van haar beste vriendin en dat hij zijn wonden had opgelopen tijdens de dappere verdediging van zijn vaderland.
Christina trok haar gezicht in een opgewekte glimlach en liep de kamer door naar de sofa waar Philana zat. Ze pakte haar handen vast en zei: ‘We hebben lang op deze dag moeten wachten. Je zoon is eindelijk thuis, en je moet je enorm opgelucht voelen dat hij is teruggekomen om het markizaat te beheren.’
‘Niet alleen opgelucht, maar heel blij dat hij de taak van zijn vader wil overnemen,’ antwoordde Philana met een stralende lach. ‘Maar wat belangrijker is, Philana, we zijn gekomen om met jou en Gyles te praten over het contract. Ik hoop dat Adriana zich bij ons kan voegen. Ze is zó intens bij dit alles betrokken, dat ik me niet kan voorstellen dat we een besluit zouden nemen waarmee ze het niet volkomen eens is.’
‘Maud was net klaar met Adriana’s haar toen ik naar beneden ging. Ze zal nu wel elk moment komen, en Gyles…’ De deur achter haar ging open en ze herkende de naderende voetstappen. ‘O, daar komt hij net.’
‘Welkom! Welkom!’ Gyles veinsde zo goed en zo kwaad als het ging een vrolijk enthousiasme toen hij naar de vrouwen toe liep. Hij bracht Philana’s hand aan zijn lippen, kuste die kort en verklaarde toen: ‘Je bent even mooi als altijd, lieve Philana.’
Philana lachte. ‘Bewaar dat maar voor goedgeloviger vrouwen, Gyles. Ik ben oud en gerimpeld, en dat weet je.’
Met zijn hand op zijn hart gedrukt zei Gyles: ‘Ik zie geen rimpels, en hoe oud je ook mag zijn, je elegantie en schoonheid zullen altijd blijven.’
‘Je bent een goede vriend, Gyles, zelfs al heb je de neiging meer dan een beetje te liegen.’
Grinnikend deed Gyles een stap achteruit, om het moment uit te stellen waarop hij de jongeman zou moeten aankijken. Colton had zich van het raam afgewend en liep hinkend door de kamer naar hem toe. Zijn vrouw had onder tranen haar weerzin bekend tegen de uitvoering van het contract dat hun kinderen zou verbinden. Voor een groot deel was Gyles het nu met haar eens.
Philana wees naar haar naderende zoon. ‘Daar is Colton, gezond en wel, ondanks een afschuwelijke wond in zijn been.’
Gyles legde troostend zijn hand op die van zijn vrouw toen ze zich samen omdraaiden naar de markies. Toen Gyles een rilling door het lichaam van zijn vrouw voelde gaan, bereidde hij zich voor op wat er ging komen, en richtte zijn aandacht op zijn gast.
En zijn mond viel open.
‘Lord Gyles,’ begroette Colton hem met een diepe, melodieuze stem. Hij glimlachte naar beiden. ‘Lady Christina.’
‘O, hemel,’ fluisterde Christina ademloos. Ze schudde verward haar hoofd, zich afvragend hoe ze ooit ter wereld op het krankzinnige idee was gekomen dat de man afschuwelijk zou zijn om te zien. ‘U bent zó enorm veranderd, lord Colton, dat ik vrees dat Gyles en ik een beetje van ons stuk zijn gebracht.’