Samuel leek verheugd dat hij met een bevestigend knikje kon antwoorden. ‘Hoewel mijn benen niet zo sterk meer zijn als vroeger, mijn hersenpan is nog goed in orde. Ja, u bent de zoon van wijlen lord Randwulf. U lijkt sprekend op hem.’
Colton grinnikte. ‘Dat zegt iedereen hier. Ik schijn niemand voor de gek te kunnen houden, en toch kan ik niemand in het stadje herkennen.’
‘Ga zitten, ga zitten,’ drong Gladstone aan, en gebaarde naar de dichtstbijzijnde stoel. ‘Uw zus heeft me op de hoogte gehouden van alle plaatsen waar u geweest bent en de veldslagen waarin u hebt gevochten in uw militaire loopbaan. Veel mensen hier zijn diep onder de indruk van uw heldhaftigheid. De verhalen komen voornamelijk van anderen die buiten dit gebied wonen, mannen die onder uw bevel hebben gediend, en van anderen die aan de zijde van uw regiment hebben gevochten.’ Samuel grinnikte geamuseerd. ‘Mijn kleinkind schijnt over niets anders te kunnen praten. Ze heeft me verteld dat u gewond bent geweest en een stok nodig hebt om te lopen.’
Colton ging zitten en legde de stok dwars op zijn dijen. ‘Ik ga al wat vooruit. Ik heb lange wandelingen gemaakt om mijn been te versterken en heb me zelfs een doel gesteld. Over een paar weken geven de Suttons een bal, en als ik met een van de aantrekkelijke vrouwen wil dansen die ik hier in de omtrek heb gezien, dan zal ik absoluut minder afhankelijk moeten worden van mijn stok.’
De oude man lachte luid en drong toen met een glinstering in zijn ogen aan: ‘Zorg dat u niet uw andere been breekt in uw haast om uw kreupele been weer aan het werk te zetten. Als u een knap meisje vindt, gebruik uw kreupelheid dan als excuus om haar mee te nemen naar een donker hoekje.’
Colton lachte met hem mee. ‘U bent een sluwe man, meneer Gladstone, maar ik zal aan uw advies denken als dat been blijft weigeren om te doen wat ik wil.’
Colton wilde opstaan toen Jane zijn zus naar binnen volgde, maar Jane wenkte hem terug. ‘Doet u geen moeite, milord. Blijft u alstublieft zitten terwijl ik thee zet.’
‘Waarom houd je ons niet even gezelschap, Jane?’ drong haar vader aan. ‘Je rent rond om voor mij te zorgen, maar je neemt te weinig tijd voor jezelf. Ik weet hoe prettig je het vindt als lady Samantha of lady Adriana op bezoek komt, dus rust even uit en geniet van het gezelschap van lady Samantha. Misschien wil Felicity vandaag thee zetten.’
Jane durfde haar vader niet aan te kijken, bang voor wat hij in haar gezicht zou zien, want hij had een uitstekend waarnemingsvermogen. ‘Felicity voelt zich niet goed vandaag, papa. Ze is al de hele middag in haar kamer.’
Samuel Gladstone trok zijn borstelige wenkbrauwen op. Hij stond sceptisch tegenover Felicity’s bewering dat ze zich ziek voelde, en hij had gemerkt dat dat steeds vaker voorkwam. Maar ter wille van zijn dochter onthield hij zich van commentaar.
Hij was tot de conclusie gekomen dat hij de aanwezigheid van zijn dochter in zijn kamer nauwelijks kon verdragen. Liever dan te moeten kampen met haar harde, opstandige blikken als haar gevraagd werd iets voor hem te doen, had hij besloten zelf te lezen en andere dingen te doen, althans voorzover hij daartoe in staat was. Maar nu hij alleen bedienden had om aan zijn behoeften te voldoen, was hij het zeer op prijs gaan stellen om door zijn lieve dochter te worden verwend en vertroeteld.
Voor ze wegging bleef Jane even bij de deur staan. ‘Wil je dat ik de boekhouding terugbreng naar de molen, papa? Jarvis komt straks thuis.’
‘Ja, het is zoals je zei. Volgens de boeken worden Creighton en een paar van mijn beste werknemers nog steeds betaald. Ik denk erover ze allemaal hier te laten komen om me te vertellen wat zij denken dat er aan de hand is. Ik vrees dat je voortaan meer te doen zult krijgen dan voor mij te zorgen, maar ik kan niemand anders bedenken die ik beter heb onderwezen. Jouw boekhouding zou even goed zijn als wanneer ik het zelf deed.’
Niet lang na de thee namen Colton en Samantha afscheid. Zodra Bentley hen uit Stanover House zag komen, reed hij de landauer voor. Op vrijwel datzelfde moment legde Felicity haar boek neer en liep door de gang naar de slaapkamer aan de voorkant, waar de ramen een panoramisch uitzicht boden op het stadje.
Ze stond nog niet voor het raam of ze zag haar moeder bij de smalle weg voor het huis staan, wachtend tot lord Randwulf zijn zus had geholpen in het rijtuig te stappen. Felicity slaakte een verraste kreet. Niet alleen omdat ze besefte dat die twee op bezoek waren geweest, maar wat nog verontrustender was, dat ze op het punt stonden afscheid te nemen. Haastig snelde ze naar de trap en haastte zich naar beneden. Buiten adem kwam ze in de hal en rukte de deur open, maar helaas had de koetsier de paarden al in beweging gebracht.
Ze holde over het stenen voetpad en zwaaide wanhopig om de aandacht te trekken van de koetsier. Vergeefs. Toen ze aan het eind van het pad kwam, reed de landauer al over de weg.