Felicity gaf plotseling een zachte kreet en zwaaide heen en weer. Het volgende ogenblik greep ze Coltons arm en hield die stevig vast, alsof ze bang was door een spleet tussen de keien te vallen. Het idee was bij haar opgekomen toen ze zich herinnerde hoe lady Adriana in de fraaie hal van Randwulf Manor struikelend in de armen van de markies was gevallen. Of dat incident gepland was of een toeval kon alleen lady Adriana vertellen. Wat betreft haar eigen list, die gaf haar de kans die ze had gezocht. ‘O, lieve help,’ hijgde ze. Ze stak haar hand door Coltons arm en trok die dicht tegen haar boezem. ‘Zonder u zou ik gevallen zijn, milord.’
In zijn bereidheid haar trucje te accepteren als het ongelukje dat ze beweerde dat het was, gaf Colton een troostend klopje op de gehandschoende hand die zijn mouw vasthield. ‘Ik ben blij u van dienst te zijn geweest, miss Felicity. Een man heeft niet iedere dag het genoegen zo’n aantrekkelijke dame aan zijn arm te hebben, al was het nog zo toevallig.’
Felicity straalde, blij dat ze hem voor de gek had kunnen houden. ‘O, milord, u bent ál te vriendelijk.’
Adriana onderdrukte een aandrang om haar vaders gewoonte na te doen, die altijd minachtend snoof als hij reden had om eraan te twijfelen dat de omstandigheden zo waren als ze leken.
Colton ontmoette heel even Adriana’s koele blik voor ze haar neus in de lucht stak en haar ogen afwendde. Ze scheen niet erg tevreden over hem te zijn, wat zijn nieuwsgierigheid wekte. Voelde ze zich gekrenkt omdat hij een andere vrouw had geassisteerd?
Onwillig keek Adriana glimlachend naar haar rivale. Ze was er vrijwel zeker van dat die twee elkaar met een speciaal doel ontmoet hadden, maar ze was heel nieuwsgierig om te weten wat het precies was. ‘U ziet er vanmorgen zo stralend uit, miss Felicity, dat ik me afvraag of mijn zus en ik u en lord Randwulf van een belangrijk evenement afhouden. U ziet er beiden zo fraai uit dat ik alleen maar kan denken dat u beiden naar Bath gaat, of misschien naar Bristol.’
Felicity raakte plotseling opgewonden bij dat idee. ‘O, ja! Een uitstapje naar Bath zou prettig zijn!’ Ze keek even naar Colton, in de hoop een uitnodiging te ontvangen zoals lady Adriana had gesuggereerd, maar ze werd onmiddellijk teleurgesteld, want hij bleef discreet zwijgen. Ze zuchtte en verzekerde hen met een weemoedige klank in haar stem: ‘Ik zou daar werkelijk graag naartoe gaan… op een dag.’
Colton was zeldzaam ingenomen met Adriana’s vraag. Als ze ronduit had geïnformeerd of hij van plan was Felicity mee te nemen in zijn rijtuig, had ze haar ergernis over dat idee niet duidelijker kunnen demonstreren. In elk geval begreep hij nu waarom ze zo geërgerd keek. Ze dacht blijkbaar dat hij het meisje het hof maakte.
Adriana keek even naar Colton. Het feit dat hij het niet nodig had gevonden zich los te maken van het blondje leek reden genoeg om hem te negeren, en ze wendde haar gezicht af.
Colton bleef zijn vragen tot de twee zussen richten. ‘Komt lady Jaclyn naar het huwelijk? Ik zou het een buitengewoon genoegen vinden haar na al die jaren terug te zien en, natuurlijk, om te worden voorgesteld aan haar gezin.’
Melora keek hem lachend aan. ‘Vanzelfsprekend. Haar hele gezin komt trouwens een dag of twee vóór het huwelijk, dus kun je vóór de huwelijksinzegening kennis met hen maken, als je dat wenst.’
Koel en afstandelijk keek Adriana hem aan. ‘Ik weet zeker dat Jaclyn het heel prettig zal vinden u weer te zien, milord.’
Hij had gezien hoe ze haar wenkbrauwen even had opgetrokken toen hij had gesproken over de harmonie tussen Melora en haar verloofde, en vroeg zich af of ze hem soms niet in staat achtte eenzelfde verhouding met een vrouw te hebben. Hij voelde zich uitgedaagd en vroeg: ‘En u, lady Adriana, hoopt u niet hetzelfde geluk te hebben als uw zus en een verloofde te vinden die u kunt koesteren en die u op zijn beurt zal liefhebben?’
‘Dat schijnt de wens te zijn van elke maagd, milord,’ antwoordde Adriana stijfjes, er absoluut van overtuigd dat hij een manier zocht om te ontsnappen aan het decreet van zijn vader. Het feit dat hij het briefje van haar ouders nog steeds niet beantwoord had leek dat te bewijzen. ‘Wat mij betreft, ik heb weinig illusies over degene die voor mij is uitgezocht. Hij lijkt heel onafhankelijk te zijn en niet bereid zich door een huwelijk te binden. Het zal me niets verbazen als hij met onbekende bestemming vertrekt, liever dan eraan te voldoen.’
Haar antwoord was effectief genoeg om zijn verhitte lustgevoelens waartegen hij zich de laatste tijd had verzet, af te koelen, besefte Colton. Maar misschien zou dat juist gunstig blijken te zijn als het betekende dat hij voor de verandering eens van een goede nachtrust zou kunnen profiteren. Toch kon hij het niet laten om een plagend antwoord te geven. ‘Ik heb gehoord dat u op de hielen gevolgd wordt door een groot aantal aanbidders, mylady. Ik verbeeld me dat u moeite zou hebben om een keus te maken. Natuurlijk is er altijd nog meneer Elston, als de anderen alle hoop zouden verliezen uw hand te verwerven. Hij schijnt hardnekkig genoeg te zijn om het door dik en dun vol te houden.’