Toen het rijtuig van de Wyndhams eindelijk naar huis terugreed over de maanverlichte weg, uitte Adriana haar dankbaarheid voor wat Colton had gedaan en bereid was in toekomst voor de kinderen te doen. ‘Ze zullen profiteren van uw hulp, milord; het zal betere mensen van hen maken.’
‘Ik heb niet veel gedaan,’ beweerde hij, en wreef nadenkend met zijn duim over de zilveren knop van zijn stok. ‘Jou en de Abernathy’s komt alle lof toe, niet mij.’
‘Die lof wil ik de Abernathy’s uit de grond van mijn hart toezwaaien, maar u bent heel edelmoedig geweest, waar andere edellieden waarschijnlijk zouden hebben geweigerd.’
‘Als ik barmhartig ben geweest, Adriana, ben jij degene die het me geleerd heeft. Dankzij jouw en Samantha’s inspanning zal ik misschien nog eens een grootmoedig mens worden.’
Haar mondhoeken gingen charmant omhoog. ‘Misschien wachtte u slechts op de gelegenheid om uw liefdadigheid te bewijzen, milord.’
‘Normaal heb ik die kans het grootste deel van mijn leven aan me voorbij laten gaan, Adriana. Jij hebt me de laatste paar dagen meer geleerd over barmhartigheid dan ooit in mijn leven tot me is doorgedrongen. Je hebt emoties in me gewekt waarvan ik me het bestaan niet bewust was tot wij elkaar opnieuw leerden kennen. Sommige daarvan apprecieer ik enorm; andere emoties moet ik nog steeds proberen te beteugelen.’
Achterdochtig vroeg Adriana: ‘En de emoties die u wilt beteugelen?’
Colton grinnikte. ‘O, dat zal ik je nu nog niet aan het verstand brengen, schone maagd. Ik moet die kwestie eerst nog grondig onderzoeken voor ik je die macht in handen geef.’
‘Je plaagt me,’ zei ze met plotselinge overtuiging. ‘Ik heb niets gedaan, maar jij wilt me wijsmaken dat ik je op een of andere geheimzinnige manier beïnvloed heb of anders iets heb misdaan. Je plaagt me, net als vroeger. Je praat onzin.’
Hij lachte zacht. ‘Ik zie dat je je niet gemakkelijk voor de gek laat houden, lieve, maar kun je niet begrijpen wat een man als ik ervaar in het bijzijn van zo’n mooie vrouw?’
Adriana bedacht dat het waarschijnlijk een geschikt moment was om zich zorgen te gaan maken over de resterende afstand naar Wakefield. Ze tuurde naar de duisternis buiten het rijtuig en schraapte haar keel. ‘Weet je ook waar we precies zijn?’
‘Je hoeft niet bang te zijn, Adriana. Hoe graag ik ook op ditzelfde moment de liefde met je zou willen bedrijven, ik zal je niet dwingen mijn mannelijke begeerte te bevredigen. Ik hoop echter dat je mettertijd ontvankelijker zult zijn voor mijn attenties. Ik kan heel overredend zijn als het gaat om een unieke en mooie prijs die ik wanhopig graag zou willen veroveren.’
Adriana voelde dat ze bloosde toen ze in die fonkelende grijze ogen keek. De warmte erin was onmiskenbaar - evenals zijn zelfvertrouwen. ‘U lijkt wel heel zeker van uw zaak, milord.’
‘O, ik kan me indenken dat een vrouw van jouw unieke schoonheid verveeld moet raken door de diverse voorstellen die haar worden gedaan. Je zult je ongetwijfeld afvragen wat mijn uitnodiging zo anders maakt dan die van de mannen die je wellicht hebben gevraagd je aan hen te geven. Oppervlakkig gezien, niets; maar in bed, tja, daar zit het verschil. Ik ben er in de loop der jaren achter gekomen dat alles een kunst kan zijn.’ Hij haalde onverschillig zijn schouders op. ‘Op het slagveld bijvoorbeeld raakte ik vertrouwd met de kunst van het oorlog voeren. En ook de intimiteit tussen een man en een vrouw is een aparte kunst. Het hoeft niet te betekenen dat ze met elkaar naar bed gaan. Maar áls dat zou gebeuren, Adriana, wees er dan zeker van dat ik heel behoedzaam met je zou zijn en eerst aan jouw genot zou denken en dan pas aan het mijne. Ik zou je koesteren als iets unieks en kostbaars, want dat ben je zeker. Ik ben tot het besef gekomen, na je in mijn bad te hebben bewonderd, dat ik niet tevreden zal zijn voor je de mijne bent. Je bent als een krachtige wijn die me naar het hoofd is gestegen. Ik heb nog nooit zo naar een vrouw verlangd zoals naar jou, vanaf het moment dat ik ben thuisgekomen. Dat moet je langzamerhand toch wel weten.’
Adriana wist niet helemaal zeker wat hij wilde zeggen en besloot er dieper op in te gaan. Hij zou haar toch zeker geen oneerbaar voorstel doen met het door hun beide ouders ondertekende contract voor ogen? ‘Moet ik daaruit afleiden dat u gunstig gestemd zou zijn ten aanzien van onze verloving?’
Hij sloeg zijn ogen neer. ‘Dat heb ik niet gezegd, Adriana.’
Ze trok sceptisch haar wenkbrauwen op. ‘Maar u dingt wél naar mijn gunsten, nietwaar?’
‘Ik geloof niet dat ik het precies zo heb uitgedrukt,’ zei Colton ontwijkend, die haar toenemende ergernis aanvoelde.
Adriana legde haar trillende vingers tegen haar voorhoofd en sloot haar ogen. ‘Wat hebt u dan precies gezegd? Misschien heb ik uw voorstel verkeerd geïnterpreteerd.’