‘Hebt u net als mijn pa in de oorlog gevochten?’
‘Waarschijnlijk langer dan je vader. Tot voor kort wilde ik mijn carrière maken in het leger.’
Joshua keek hem met hernieuwde belangstelling aan. ‘Bent u weleens gewond?’
‘Ja, in mijn been.’
‘Was u dicht bij de dood?
Colton boog heel even zijn hoofd en grijnsde naar de jongen.
‘Dicht genoeg om me bevreesd te maken.’
‘Bevreesd?’ herhaalde de jongen onthutst. ‘Wat bedoelt u?’
‘Bang.’
Joshua was kennelijk van zijn stuk gebracht. ‘Echt bang?’
‘O, ja. Het is heel natuurlijk dat je bang bent om je leven te verliezen… of je been.’
‘Was u dan al eens eerder in gevaar?’
‘Ja, op het slagveld. Maar ik had geen tijd om aan doodgaan te denken terwijl ik vocht. Ik had het te druk met te proberen in leven te blijven.’
‘Ze hebben me verteld dat mijn pa een held was,’ zei Joshua nuchter. ‘Ik heb dat door zijn vrienden tegen mama horen zeggen toen ze kwamen vertellen dat hij dood was.’
Colton legde troostend zijn hand op de schouder van de jongen. ‘Naar wat ik over je vader gehoord heb, geloof ik dat hij een bewonderenswaardig man was, op wie een zoon heel trots kan zijn. Ik weet zeker dat je in je latere leven veel zult hebben aan de herinneringen aan hem. Misschien kun jij op je eigen manier ook een held zijn.’
‘U bedoelt de oorlog ingaan en gedood worden, net als hij?’
‘Joshua, je hoeft niet te vechten en dood te gaan om een held te zijn. Je kunt net zo’n grote held worden als je blijft leven. Je kunt beginnen met te waken over je broertje en zusje, hun te leren goed van kwaad te onderscheiden, hen te beschermen tegen mensen die proberen hen pijn of verdriet te doen en hen te helpen met hun dagelijkse bestaan. Misschien te helpen bij het wassen of aankleden, het aantrekken van hun schoenen en het kammen van hun haar. Als oudste moet je hen koesteren en onderwijzen.’
Adriana luisterde kalm en aandachtig.
‘Lord Randwulf was ook een held in de oorlog,’ merkte ze op met een lachje naar Joshua. ‘Hij heeft gevochten om dit land te redden van de Franse strijdkrachten, die ons waarschijnlijk veroverd zouden hebben als ze niet waren verslagen.’
‘Ik wil een held zijn,’ kwam Jeremiah tussenbeide.
‘Ik wil ook een held zijn,’ zei Sarah verlegen, en giechelde toen Adriana haar onder haar kin kietelde. Ze verborg haar gezicht tegen de zijkant van Adriana’s borst, tuurde met één oog naar de man en wees toen met haar handje omhoog. ‘Net als de mooie dame.’
‘Zij is inderdaad een heldin,’ gaf Colton toe. ‘Niet alleen voor talloze in het wild levende dieren, maar voor drie weeskinderen die dringend wat zorg en liefde nodig hadden.’ Hij ging rechtstreeks verder tegen Adriana. ‘Je bent een goede moeder, lieve.’
Het koosnaampje deed haar blozen, en in een poging het te verbergen, wijdde ze haar aandacht aan de kleinste en nam haar op schoot. Ze leunde achterover en keek stralend in de blauwe ogen van het meisje. ‘Je bent zo mooi, Sarah. Ik weet zeker dat je vader trots op je zou zijn geweest, net zo trots als op Joshua en Jeremiah.’
‘Dat heeft mijn pa altijd tegen ons gezegd, dat hij trots op ons was,’ verklaarde Joshua. ‘Ik wou dat hij geen held was geweest, zodat hij nu bij ons kon zijn.’
Colton kneep zwijgend in Joshua’s arm om zijn medeleven met diens gevoelens te kennen te geven. Plotseling barstte het kind in snikken uit en drukte zich tegen Coltons borst. Adriana sloeg hen gade. Colton sloog troostend zijn arm om Joshua heen en deed geen enkele poging zijn jas te beschermen terwijl hij het kind ertegen liet uithuilen.
Niet veel mensen woonden de plechtigheid bij. Het scheen dat de dode niet erg geliefd was bij haar buren en bekenden. Degenen die kwamen, waren vol lof over de vader, maar veroordeelden de vrouw omdat ze een egoïstische, luie pimpelaarster was geweest, die niets had gedaan voor de kinderen behalve ze uit te hongeren en op te sluiten in een koud, donker kot. Velen van hen verbaasden zich over de verandering die zich in zo korte tijd in de kinderen had voltrokken.
Toen de kinderen eindelijk werden teruggebracht naar de Abernathy’s nodigde het echtpaar Colton en Adriana uit om te blijven eten. Colton zou hebben geweigerd omdat het echtpaar het financieel heel moeilijk leek te hebben, maar Adriana vertrouwde hem zachtjes toe dat haar vader ervoor zorgde dat het gezin nooit gebrek had aan voedsel. Ze voegde eraan toe dat mevrouw Abernathy uitzonderlijk goed kon koken en het een feest was om een door haar bereide maaltijd te nuttigen.
De avond werd in vrolijke stemming doorgebracht. Adriana en Colton zaten samen op een bank, aan beide kanten geflankeerd door de kinderen Jennings. De andere kinderen van het gezin zaten vol verhalen die ze graag kwijt wilden aan hun gasten.