Zodra ze buiten waren tilde Colton de kinderen in het rijtuig van zijn zus en draaide zich toen om naar Adriana. ‘Ik sta bij je in de schuld,’ zei hij met zachte stem. ‘Ik kan schijnbaar niet zo goed omgaan met kinderen, tenminste niet met deze arme, angstige weeskinderen. Ik wist niet wat ik moest doen, tot jij kwam. Bedankt voor je hulp.’
Adriana moest onwillekeurig glimlachen. Zijn zachte, warme, sussende stem leek haar zintuigen te strelen. ‘Arme lieverds, het is duidelijk dat ze al een tijdlang gebrek hebben gehad aan deernis en zorg, maar de Abernathy’s zullen daar verandering in brengen. Het zijn geweldige mensen. Mevrouw Abernathy zweert dat ze zich gezegend voelen met hun grote gezin. Maar er zijn zóveel kinderen die ze moeten kleden en voeden, dat ze hard moeten werken om voor degenen te zorgen die ze al hebben opgenomen. Misschien, als u daartoe bereid bent, milord, zou u iets kunnen missen om hen daarbij te helpen. Het zal door iedereen bijzonder op prijs worden gesteld. Zo niet, dan weet ik zeker dat mijn vader bereid zal zijn nog wat meer…’
‘Je hoeft hem niet lastig te vallen, Adriana. Ik zal er graag voor zorgen. Ik ben vanmorgen speciaal gekomen om me te bekommeren om het welzijn van de kinderen, toen Harrison me verteld had dat de kinderen in nood verkeerden. Maar toen ik binnenkwam en ontdekte dat hun moeder was gestorven, wist ik niet hoe ik een geschikt thuis voor hen zou kunnen vinden of een vrouw om voor hen te zorgen. Zo te horen zijn de Abernathy’s precies de liefdevolle, zorgzame mensen die die kinderen nodig hebben. Bedankt dat je me bent komen redden… en de kinderen op hun gemak hebt gesteld en getroost. Zonder jou zou ik waarschijnlijk nog binnen zijn om te proberen hun vertrouwen te winnen.’
‘Ze zullen later wel willen weten waar hun echte moeder begraven is,’ mompelde Adriana, blij dat hij bereid was de Abernathy’s te betalen voor hun zorg voor de kinderen.
‘Ik zal ervoor zorgen dat ze begraven wordt in een gemarkeerd graf en dat er een paar passende woorden worden gesproken als haar lichaam te ruste wordt gelegd. Ik zal het vandaag regelen, en de Abernathy’s laten weten wanneer ze de kinderen kunnen brengen. De kinderen zullen trouwens heel blij zijn als ze jou daar zien, want het schijnt dat ze jou volledig vertrouwen. Zou je me morgen willen vergezellen naar de begrafenis?’
‘Natuurlijk, milord.’ Ze glimlachte naar hem, en besefte plotseling dat ze zich een stuk beter voelde dan die ochtend. ‘Laat me maar weten hoe laat, dan zal ik zorgen dat ik klaarsta.’
‘Ik zal iemand met die informatie naar Wakefield sturen zodra ik weet hoe laat het gebeurt. We hoeven niet ieder apart te gaan. Ik kom je een halfuur vóór de plechtigheid met de landauer halen. Kan dat je goedkeuring wegdragen?’
‘Gaat Samantha ook?’ vroeg Adriana. Ze hoopte dat er nog iemand anders bij hen zou zijn.
‘Ik zal het haar later op de dag vragen. Voorlopig zullen we eerst de kinderen naar de Abernathy’s brengen, zodat ze gewassen kunnen worden en schone kleren krijgen.’
‘Bedankt voor uw aandacht voor de kinderen, milord,’ zei ze met oprechte dankbaarheid.
‘Ik ben degene die jou moet bedanken, Adriana. Toen jij en Samantha voor al die zwerfdieren zorgden, had ik niet kunnen denken dat er een dag zou komen waarop ik zo intens opgelucht zou zijn dat tedere, koesterende instinct weer in werking te zien. Ik zal jou - of Samantha - nooit meer uitlachen om je rol als goede Samaritaan.’
Adriana lachte. ‘Ik zal u eraan herinneren als u ooit weer over dat onderwerp begint. Net als vroeger schijnt u ons graag te plagen, onder welke omstandigheden ook.’
Grijnzend keek hij haar diep in de ogen. ‘O, voor jóu hoef ik mijn toevlucht daar niet meer toe te nemen. Ik heb nu veel interessantere herinneringen om je mee te plagen.’ Zijn blik ging even omlaag naar haar borsten. ‘Die onthullende momenten zal ik nooit vergeten.’
Adriana voelde de hitte naar haar wangen stijgen en draaide zich met een ruk om. Ze voelde zijn hand onder haar elleboog toen hij haar in het rijtuig hielp. Hoewel ze van plan was hem bits af te wijzen, maakte zijn stevige greep op haar arm dat alle gedachten aan vergelding verdwenen. Tenzij ze volkomen haar verstand verloren had, zou ze geneigd zijn te denken dat de druk van zijn hand op een teder gebaar leek.
‘Zo! Ik hoor dat Colton Wyndham eindelijk terug is gekomen om zijn rechtmatige titel als lord Randwulf op te eisen,’ zei Melora, die naast haar jongste zus neerplofte terwijl ze wachtten tot hun moeder de thee zou inschenken. De tengere blondine draaide met haar heupen alsof ze probeerde een comfortabel plekje te vinden op de enorme sofa. Met alle andere stoelen, canapés en sofa’s in de zitkamer, leek het onnodig dat Melora haar van het kussen probeerde te verdringen om meer ruimte te krijgen voor zichzelf.