In meer dan één opzicht herkende hij zichzelf als een buitenstaander. Hij had gehoopt Adriana’s aandacht af te leiden van haar aristocratische vrienden, van wie ze de meesten al haar leven lang kende en met wie ze ontspannen en familiair omging. Uiteindelijk vonden de meeste vrouwen die hij had ontmoet hem een opmerkelijk knappe man. Maar nu de jonge lord Randwulf thuis was gekomen, was zijn optimisme om dat doel te bereiken tot het nulpunt gedaald, en dat allemaal door de plannen die lord Sedgwick jaren geleden voor zijn zoon had gemaakt.
Roger kon de bittere futiliteit van zijn eigen aspiraties bijna proeven. Hij werd verteerd door een groeiende afschuw van mannen als Colton Wyndham. Maar hij koesterde een even grote wrok tegen de andere man die het op Adriana voorzien had, de zoon van een hertog nota bene. Riordan Kendrick! Die twee mannen zat alles mee - uiterlijk, rijkdom, charme en adel, om nog maar te zwijgen over het feit dat beiden helden waren geweest in de laatste strijd met Frankrijk. En hij bezat nog niet eens de kleren die hij aanhad. Wat had hij een vrouw te bieden die opgegroeid was in weelde? Een aalmoes.
Nog niet zo lang geleden had hij in z’n eentje in de bibliotheek van de Suttons gezeten, angstig wachtend op het antwoord van lord Standish op een weliswaar hoogst aanmatigend huwelijksaanzoek. Toen na lange tijd lord Standish zijn discussie met zijn vrouw en dochter had beëindigd en bij hem terug was gekomen, beleefde Roger de grootste verrassing en, in gelijke mate, de grootste teleurstelling van zijn leven. Op zachte, vriendelijke toon had lord Standish uitgelegd dat er al een contract bestond tussen lady Adriana en kolonel lord James Colton Wyndham. Verder had lord Standish eraan toegevoegd dat die overeenkomst nog geen tien jaar geleden door hemzelf en lord Sedgwick was getekend.
Roger was zich bewust van zijn arrogantie door Adriana ten huwelijk te vragen, maar had niettemin de hoffelijke houding van lord Sedgwick geapprecieerd. Toen hij hem vervolgens had gevraagd wat die overeenkomst teniet zou kunnen doen, was hem weinig hoop gegeven dat de omstandigheden zouden veranderen. Het contract kon slechts nietig worden verklaard door de dood van de zevende lord Randwulf, of zijn uiteindelijke weigering om de voorwaarden na te komen. En Adriana was te mooi om dat laatste voor mogelijk te houden.
Gefrustreerd als hij was geweest door het antwoord, kon Roger niet over het hoofd zien dat er buiten hemzelf nog een groot aantal aristocraten naar Adriana’s hand dongen. Bezien in het licht van het bestaande contract, leek Colton Wyndham, of lord Randwulf, zoals hij nu in officiële kringen zou worden aangesproken, de grootste hindernis. Hij werd op de hielen gevolgd door de andere markies, Riordan Kendrick, bij velen beter bekend als lord Harcourt. Alleen als Adriana die twee zou afwijzen, zouden minder aanzienlijke edelen de kans krijgen, en gelet op het grote aantal van hen was de kans voor een eenvoudige leerling nogal belachelijk.
Tot de middag waarop Roger om Adriana’s hand had gevraagd, had hij slechts geruchten gehoord over Riordan Kendrick. Toen had hij de man zelf ontmoet. Na zijn gesprek met lord Standish was Roger met gebogen hoofd uit Wakefield Manor weggelopen. Tot zijn verrassing was hij met zijn hak achter een steen blijven haken, en het volgende ogenblik verloor hij zijn evenwicht en viel naar voren, wild zwaaiend met zijn armen om zijn evenwicht te bewaren. Nog geen seconde voordat hij languit tussen de rozen en het struikgewas naast het pad viel, werd hij zich bewust van een donker geklede gestalte die snel naast hem kwam staan.
Het was een gewaarwording of de wereld om hem heen instortte. Hij voelde zich diep ellendig door zijn hopeloze toestand. Roger was het liefst daar blijven liggen tot het einde kwam. Helaas bleek de schaduw zich te materialiseren tot een lange, knappe gentleman, die hem hoffelijk overeind hielp. Alle povere aspiraties die hij op dat moment nog had kunnen hebben, werden volledig de grond in geboord toen hij besefte dat zijn goede Samaritaan niemand anders was dan lord Harcourt. Het was een ervaring die hem zijn uiteindelijke nederlaag deed inzien. Kolonel Wyndham en Riordan Kendrick waren beiden te knap en te rijk om anders te worden beschouwd dan rivalen tegen wie een arme klerk zo goed als geen kans had.
De rest van de dag had hij zich in doffe ellende op zijn smalle brits gewenteld, zonder enige hoop voor de nabije en verre toekomst.
Lady Adriana had hij het vorige jaar voor het eerst ontmoet toen zij en haar kamermeisje Maud zich in de molen van zijn vader hadden gewaagd om een lap wol te kopen als geschenk voor een bediende. Onmiddellijk getroffen door de schoonheid van lady Adriana, was Roger gretig een gesprek met haar begonnen en had hij bij volgende bezoeken die ze aan Bradford bracht elke kans waargenomen om haar te spreken te krijgen. Bereid om alles te doen om zelfs maar een seconde van haar aandacht te krijgen, had hij gesproken over vroegere moeilijkheden in zijn leven, nadat hij dorpelingen lovend had horen spreken over het medelijden van de bekoorlijke dame. Ze had zich inderdaad meelevend betoond, en hoewel hij besefte dat zijn pogingen om haar te zien tegen alle normen van fatsoen indruisten, was hij begonnen geschenken af te leveren bij haar thuis en haar te volgen als een jong zwerfhondje. Maar ze had hem niet weggestuurd toen hij zich brutaal had aangesloten bij haar entourage van vrienden en verliefde aanbidders. Toch had ze bepaalde regels vastgesteld waaraan hij zich moest houden; als hij die overtrad, zou hij uit haar aanwezigheid verbannen worden. Ze waren slechts vrienden, had ze nadrukkelijk gezegd; het zou nooit iets méér kunnen worden. Ze had dat duidelijk laten blijken door een respectvolle afstand tussen hen te bewaren, en ze had hem zelfs niet toegestaan haar hand te kussen.