Edmund trok nieuwsgierig zijn wenkbrauwen op. ‘Met wie heb jij gevochten?’
‘Niemand die u kent,’ mompelde Roger, met een nijdige blik op zijn vader. ‘Het was een onenigheid over een zeldzaam voorwerp. En wat de winnaar betreft, niemand heeft het nog kunnen opeisen.’
Rogers stemming werd er niet beter op toen hij de minachtende trek zag om de mond van zijn vader. Hij hoefde niet te vragen waarom. Zijn ongeletterde vader geloofde dat alleen een man die een paar pullen bier of glazen gin naar binnen kon gieten, en daarbij een ander nog een stuk of tien harde stompen kon verkopen, een flinke kerel was. Edmund Elston had hem op dat punt altijd veracht.
‘Laat dat oog eerst maar beter worden voor je weer naar die lady gaat, anders zal ze willen weten of je wel mans genoeg bent om met ’r te doen wat er met ’r mot gebeuren.’
‘Maakt u zich daarover maar geen zorgen,’ zei Roger sarcastisch. ‘De vraag die gesteld dient te worden, is of de dame in staat is míj te bevredigen. Ik ben lang zo naïef of onervaren niet als u schijnt te denken, vader. De waarheid zou u waarschijnlijk zeer verbazen.’
‘Waneer ga je weer naar d’r toe?’ drong Edmund ongeduldig aan. ‘As je mijn raad wil, ga dan op ’r af voor ze de kriebels in d’r broek krijgt en zich door een ander laat bespringen.’
Roger moest zich beheersen om zijn vader niet woedend aan te kijken. ‘Het is niet zo gemakkelijk als u denkt, vader.’
Zijn vader liet een verachtelijk gegrom horen. ‘Als ’t niet op een andere manier gaat, dan mot je je verdomme aan die sloerie opdringen. As je niet wat doet om die meid te krijgen, gooit een ander haar straks op d’r gat en klimt erbovenop.’
Roger voelde zich razend worden. ‘Als een man ooit zó stom zou zijn, vader, dan twijfel ik er niet aan of lord Sutton zal hem op z’n minst castreren omdat hij zijn dochter verkracht heeft.’ Hij lachte kort en ging in een stoel zitten aan het andere eind van de tafel. Soms vroeg hij zich af of hij niet beter zijn baan in het weeshuis had kunnen houden in plaats van een doodgewone bediende te worden van een man die zo veeleisend en grof was als zijn vader. De man gaf alleen om zichzelf en leek er vooral op uit om rijkdom en voordeel te putten uit niets vermoedende slachtoffers. Toen hij iemand nodig had om zijn spinnerij te beheren, verwachtte hij dat Roger halsoverkop alles wat hij ooit gekend had in de steek zou laten. Waarschijnlijk was het de enige manier waarop de zaak had kunnen overleven. Hij was slechts een leerling, maar als er belangrijke besluiten genomen moesten worden, kwam zijn vader bij hem voor advies.
‘U hebt geen idee hoe lord Standish zijn jongste dochter adoreert. Ik wed dat ze het licht in zijn leven is.’
‘Nou ja, je mot wát doen!’ hield Edmund vol. ‘As je niet opschiet, mot je straks Martha Grimbald achter d’r broek zitten, dat beloof ik je, knul.’
Roger zuchtte diep. Voortdurend bedreigd te worden met een gedwongen huwelijk met de bijzonder onaantrekkelijke en heel rijke molenaarsdochter maakte hem veel ondernemender in zijn jacht op Adriana dan hij anders zou zijn geweest. ‘Ik heb bij lady Adriana aangedrongen op een uitnodiging voor het herfstbal van de Suttons in oktober. Als ik dan nog geen gunstig antwoord heb op mijn huwelijksaanzoek zal ik de zaak in eigen hand nemen. Als het niet anders kan, zal ik zorgen dat ik alleen met haar ben… en me aan haar opdringen.’
‘Dát wilde ik horen.’
‘U schijnt te denken dat ik haar tegen wil en dank kan nemen, maar om te beginnen zijn we altijd in gezelschap van anderen. Ze heeft me nog nooit toegestaan haar mee te nemen naar een afgezonderde plek.’
‘Dan mot je een manier vinden, knul.’
Een tijdje nadat Edmund vertrokken was, zat Roger nog in zijn stoel en staarde naar niets in het bijzonder. Hij zag alleen maar voor ogen hoe een paar grijze ogen zich niet los schenen te kunnen maken van de jonge vrouw die hij was gaan bewonderen. Hij vocht tegen een groeiende ergernis als hij dacht aan de manier waarop de kolonel de ravenzwarte schoonheid van onder tot boven had opgenomen. Hij had zijn belangstelling ook niet onder stoelen of banken gestoken en zich gedragen alsof hij een speciaal recht had.
Roger liet zijn schouders zakken. Hij wist waarschijnlijk beter dan wie ook dat lord Colton de enige was wie die eer te beurt viel. Toch had Roger al zijn zelfbeheersing nodig gehad om rustig te blijven staan en de blik te zien waarmee de ander naar zijn Adriana keek. Hoe vaak had hij er niet naar gehunkerd zijn lippen op die verleidelijke mond van haar te drukken? Toch was het hem verboden, niet alleen door het meisje zelf, maar door de voorschriften van haar hooggeboren entourage. Het knaagde aan hem dat ze bestemd was voor mannen als de markies, en niet voor een arme burger. Hoe kon iemand van Rogers nederige afkomst hopen de achting te verdienen van de aristocraten in de omtrek? Zij hadden verschillende huizen waar ze in elk seizoen van het jaar hun intrek konden nemen; hij bezat niet eens het bed waarin hij sliep.