Samantha besefte dat haar smeekbede tot niets geleid had. Ze had van haar broer geen enkele toezegging gekregen, en zij en haar vriendin waren er niet beter aan toe dan eerst. Ze zouden nu moeten afwachten. Alleen de tijd zou leren of Sedgwick Wyndham gelijk had gehad.
Peinzend nam Samantha hem op. ‘Er is één ding dat ik graag zou willen dat je me uitlegde, Colton, als je dat wilt. Mijn vraag heeft niets te maken met Adriana, dus je hoeft niet op je hoede te zijn. Ik was echter nieuwsgierig naar één ding.’
‘Ik zal mijn best doen je vraag te beantwoorden.’
‘Eerder dit jaar kregen mama en ik van verschillende bekenden te horen dat ze jou in Londen hadden ontmoet. We waren ervan overtuigd dat je, na zo lang weg te zijn geweest, ons in die korte periode van vrede zou komen opzoeken omdat wij zelf ook in Londen waren. Maar natuurlijk heb je dat nooit gedaan. We hebben het diep betreurd dat je papa niet meer hebt gezien toen hij nog leefde en gezond was. Had je ons niet even kunnen bezoeken toen we er allemaal waren?’
Colton wilde zijn zus niet nog méér van streek brengen. Als zijn vader hem op de dag van zijn vertrek niet had verboden in de huizen van de twee families te komen tot hij bereid was de plannen te bespreken voor zijn verloving met Adriana, of, zoals nu het geval was geweest, zijn vader in zijn graf lag, zou hij hen al veel eerder hebben bezocht. ‘Het spijt me, Samantha, ik ging naar Londen met een officiële opdracht van lord Wellington. Tijdens mijn verblijf daar moest ik binnen een bepaald gebied blijven, waar ik gemakkelijk door koeriers te bereiken zou zijn. Ik was er nog niet lang of andere bevelhebbers en ik werden naar Wellington in Wenen gestuurd om Napoleons terugkeer naar Frankrijk te bespreken. Ik had mijn orders, en die moest ik gehoorzamen.’
‘Papa heeft op zijn sterfbed voortdurend naar je gevraagd,’ zei ze zacht.
Colton zag haar vochtige ogen en ging naar haar toe. Hij sloeg zijn armen om haar heen en vroeg smekend: ‘Lieve Samantha,vergeef het me alsjeblieft. We stonden tegenover de vijand toen het eerste bericht van vaders ziekte me bereikte, en ik was aan mijn eer verplicht bij mijn regiment te blijven. En later, na zijn overlijden, verhinderde mijn wond me de reis te ondernemen. Het duurde een hele tijd voor ik zelfs maar van mijn brits kon opstaan.’
Samantha was onmiddellijk een en al berouw. ‘Ik moet je op mijn beurt om vergiffenis vragen, Colton. Je hebt geen idee hoe opgelucht en dankbaar we allemaal zijn dat je eindelijk gezond en wel thuis bent. Mama en ik hebben ons vreselijke zorgen over je gemaakt. Ook papa maakte zich ernstig ongerust, al durfde hij dat niet te zeggen toen de strijd zo hevig was.’ Ze deed haar best zich te vermannen, haalde diep adem en beheerste de emoties die dreigden te beletten dat ze iets kon zeggen. Ze deed een stap achteruit. ‘Ondanks jullie verschillende inzichten hield hij heel veel van je.
De woorden van zijn zus raakten hem diep en hij trachtte zijn spijt te overwinnen. Hij had heel veel van zijn vader gehouden, maar had de traditie verafschuwd die ouders toestond de echtgenoten voor hun kinderen uit te zoeken. Maar, vroeg hij zich af, zou hij anders hebben gehandeld als hij de vader was geweest?
Adriana holde de brede trap van Randwulf Manor op in haar haast om een bad te nemen en zich te verkleden voordat het diner werd aangekondigd. Ze had niet gedacht dat Stuart en zij zo laat zouden terugkomen, maar toen Fairchild was gekomen om Felicity af te halen, had hij langdurig de lof bezongen van zijn dochter en de gunstige veranderingen die hij volgens zijn zeggen in de spinnerij had aangebracht. Niemand, zeker haar moeder niet, wilde onbeleefd zijn en hem wegsturen, tot Stuart, die de tijd snel zag verstrijken, had uitgelegd waarom ze haast hadden, alvorens afscheid te nemen van de Fairchilds. Hij had Adriana mee naar buiten getrokken en haar geholpen in de wachtende landauer van haar ouders te stappen, waarop hij Joseph had aangespoord hen met de grootst mogelijke spoed naar het naburige huis te brengen.
Het diner in beide landhuizen werd elke avond prompt op tijd geserveerd, wat betekende dat Adriana, toen ze gearriveerd waren, weinig meer dan een uur had om te baden, zich aan te kleden en haar haar te doen voordat ze naar beneden gingen naar de Wyndhams, om een dronk uit te brengen op Stuarts verjaardag. Ze hoopte maar dat er genoeg heet water in de ketels boven het vuur in de badkamer zou zijn om snel een bad te kunnen klaarmaken.
Jaren geleden was de slaapkamer, waarheen Adriana zich spoedde, haar als haar kamer toegewezen. Ze legde haar ondergoed en japon op het bed en zette haar slippers naast de chaise longue. Toen liep ze snel naar de badafdeling, die tegenwoordig zelden gebruikt werd, behalve als het huis vol gasten was. Als kind had Samantha haar dicht in de buurt willen hebben als ze de nacht bij hen doorbracht en had voor Samantha de kamer opgeëist die aan de andere kant van de smalle badkamer lag, tegenover haar eigen kamer. Het kwam tegenwoordig niet vaak meer voor dat Samantha gebruikmaakte van de kamers die ze als volwassene had gekregen, en zeker niet die uit haar jeugd, tenzij Percy een enkele keer alleen op reis moest als koninklijk afgezant van de prins-regent.