In zijn jaren als officier had hij nooit serieus aandacht geschonken aan het meisje dat hij vroeger had afgewezen, behalve aan het feit dat hij haar diep gekwetst had door zijn hardnekkige weigering. Hij had zich zeker nooit kunnen voorstellen dat ze zo uitzonderlijk mooi zou opgroeien.
Toch zou haar schoonheid weinig voor hem betekenen als zou blijken dat hun karakters niet bij elkaar pasten. Daar had het op geleken kort nadat Samantha hem herkend had. Adriana’s afstandelijkheid had de indruk gewekt dat ze een zekere wrok tegen hem koesterde. Maar na al die jaren dat hij bij zijn besluit was gebleven om niet toe te geven aan de eis van zijn vader, was hij niet van plan een verloving te accepteren alleen als een eerbewijs aan de nagedachtenis van zijn hem. Er zou zich daartoe iets veelbelovenders moeten voordoen.
Een paar uur later liet Samantha Percy alleen met haar moeder en ging naar boven om haar broer op te zoeken. Ze vond hem, gekleed in een oud militair uniform.
‘Ik hoop dat ik niet stoor,’ begon ze aarzelend. Hij kwam haar plotseling voor als een vreemde. ‘Sliep je nog?’
‘Nee, feitelijk dacht ik erover een eind met de honden te gaan wandelen. Mijn been kan die oefening goed gebruiken. Als ik lang zit, zoals tijdens de rit hierheen, wordt het stijf.’ Met een brede grijns deed hij de deur wagenwijd open. ‘Kom binnen.’
‘Weet je het zeker?’ vroeg ze timide.
‘Natuurlijk. Je hebt geen idee hoe vaak ik sinds mijn vertrek gedacht heb aan je bezoekjes aan mijn kamer. Of ik een gebroken stuk speelgoed moest repareren of je een verhaal voorlezen, je gaf me altijd het gevoel dat ik een geliefde broer van je was. Ik voel me vereerd dat je na zo lange tijd nog steeds bij me op bezoek wilt komen.’
Samantha keek om zich heen. De kamer was in al die jaren vrijwel onveranderd. Als kind was haar broer haar idool geweest en ze had zich vreselijk eenzaam gevoeld toen hij weg was. Ze had geprobeerd de angst te onderdrukken die zijn gesprek met hun moeder bij haar had gewekt en was bang dat hij in opstand zou komen tegen de regeling die tijdens zijn afwezigheid was getroffen, en dat hij weer zou vertrekken.
‘Je kunt je niet voorstellen hoe ik je gemist heb, Colton. De eerste paar jaar na je vertrek waren er momenten dat ik me zó alleen en verloren voelde, dat ik alleen maar kon huilen. Na vaders dood vond ik het uitermate moeilijk hier in huis te blijven. Weet je, Colton, je líjkt niet alleen op hem, maar je stem heeft dezelfde milde klank als die van hem.’
‘Oom Alistair beklaagde zich vaak daarover,’ zei hij grinnikend. ‘Ik vermoed dat hij meer van zijn stuk was gebracht dan hij wilde toegeven als ik onverwacht voor hem stond en iets zei. Eén keer noemde hij me zelfs Sedgwick voor hij zijn vergissing besefte.’
‘Die lieve oom Alistair, hij is zo’n aardige man.’
Colton had zijn oom nog nooit in dat licht bezien, en hij grijnsde sceptisch. ‘Nou, hij hielp me wél altijd als ik het hard nodig had, maar ik heb altijd aangenomen dat hij dat deed om vader dwars te zitten.’
Samantha’s glimlach impliceerde iets anders. ‘Oom Alistair leek graag de indruk te wekken dat hij en vader het altijd oneens waren. Over sommige dingen hadden ze inderdaad een andere mening, een geen van beiden aarzelden ze om die openhartig te uiten. Soms, als ze aan het argumenteren waren, had je zelfs kunnen geloven dat ze grote vijanden waren, maar wee degene die het waagde iets op de ander aan te merken als een van hen beiden daarbij aanwezig was. Ik moet zeggen dat oom Alistair me goed voor de gek had weten te houden, tot ik de tranen in zijn ogen zag bij vaders begrafenis. Toen bekende hij dat hij nooit een achtenswaardigere en intelligentere man had gekend dan vader. Hij gaf zelfs toe dat hij nooit zo blij was geweest over een huwelijk dan toen zijn zus met Sedgwick trouwde.’
Colton was zó verbaasd, dat hij haar slechts kon aanstaren en verstomd zijn hoofd schudde. ‘Ik zal mijn idee over hem moeten wijzigen. Wil dat zeggen dat hij feitelijk een manier zocht om vaders tekortkomingen te vergoeden toen hij aanbood me te steunen?’
Haar grijze ogen fonkelden. ‘Daar zit iets in. Waarschijnlijk wilde hij niet dat je je verplicht zou voelen jegens hem.’
Hij trok verwonderd zijn wenkbrauwen op. ‘Ik had moeten weten dat er iets aan de hand was toen ik hem mijn schuld ging betalen en hij me vertelde kort voordien een klein landgoed te hebben gekocht in de buurt van Bradford on Avon, zodat hij zijn zus zou kunnen opzoeken wanneer hij maar wilde. Ik vroeg me af, als hij zo dichtbij woonde, hoe hij dan opgewassen zou zijn tegen vaders aanwezigheid, omdat onze ouders zo vaak bij elkaar op bezoek gingen.’
‘Toen oom Alistair verhuisd was naar zijn landgoed, leek hij vader graag uit te horen over allerlei dingen tijdens zijn vele bezoeken daar. Ik dacht dat hij alleen maar papa’s geduld op de proef wilde stellen, maar op de begrafenis bekende hij dat, als hij wilde weten hoe een of ander mechanisme werkte of iets dergelijks, hij het altijd vroeg aan degene die het waarschijnlijk wél zou weten… aan vader dus.’