‘Ik denk dat als ik zestien jaar lang de spanningen van eindeloze schermutselingen kan verdragen, ik ook wel drie maanden kan doormaken om een mooie jonge vrouw het hof te maken. Maar na mijn langdurige ervaring als vrijgezel vrees ik dat ik de kunst van de ridderlijkheid opnieuw zal moeten leren. Die hadden we in onze kampementen niet nodig.’
Hij keek zijn moeder vragend aan. ‘Weet Adriana het van die overeenkomst?’
‘Ja, natuurlijk.’
Hij herinnerde zich maar al te goed de koele klank in haar stem. ‘Ik neem aan dat ze niet erg enthousiast is over die regeling.’
‘Adriana zal haar deel van de afspraak ter wille van haar ouders nakomen.’
‘Bedoelt u dat ze werkelijk met me zou trouwen alleen om hen tevreden te stellen?’
‘Ze zal doen wat eerbaar is…’
‘Hoewel ze een grondige hekel aan me kan hebben?’
‘Ze heeft geen hekel aan je…’
‘Waarom niet?’ vroeg hij spottend. ‘Vertel me niet dat ze mijn felle protesten is vergeten die leidden tot mijn vertrek. Als ik íets in haar houding vandaag kon ontdekken, dan was het wel dat ze blijkbaar nog steeds nijdig is over dat incident.’
‘Ik ben bang dat ze heel erg gekwetst was,’ gaf Philana toe. ‘Tenslotte was jij degene tegen wie zij en Samantha zo opkeken toen ze nog heel jong waren. Als je een god was geweest, hadden ze je niet méér kunnen aanbidden. Dat moet je weten, als je bedenkt hoe ze als hondjes achter je aan liepen. Natuurlijk voelde Adriana zich gekwetst door je bitse weigering, en ze geloofde natuurlijk dat je haar haatte. Ze nam het zichzelf kwalijk dat je vertrokken was, en leed eronder, tot Sedgwick met haar praatte en haar uitlegde dat sommige jongemannen in het leven graag hun eigen keuzes maken, en dat jouw opstandigheid voornamelijk het gevolg was van het feit dat hij probeerde je zijn wil op te leggen. In de meeste gevallen heelt de tijd oude wonden. Per slot van rekening was Adriana nog maar een kind. Veel dingen worden vergeten op de weg van kind naar volwassen vrouw.’
‘Toen ik in Afrika was, heb ik geleerd dat olifanten niet vergeten. Het is waar dat Adriana toen nog heel jong was, maar ik denk niet dat ze het vergeten is. Ik ontdekte echt een kilte in haar houding jegens mij.’
‘Je zult er gauw genoeg achter komen dat Adriana heel wat aardiger is tegen vrienden dan tegen huwelijkskandidaten. Ik denk dat het meisje net zo gekant is tegen het huwelijk als jij, maar ik geloof dat dat zal veranderen als ze ervan overtuigd raakt dat je het serieus meent.’
‘Lieve moeder, misschien wilt u een huwelijk tussen ons net zo graag als vader vroeger, maar u moet goed begrijpen dat de mogelijkheid bestaat dat daar niets van komt. Ik wil me niet binden aan een vrouw omdat zij de primaire keus van mijn ouders is. Er moet iets meer zijn tussen ons -’
‘Voor je vader en ik getrouwd waren, hadden we geen ande re keus dan ons neer te leggen bij de wil van onze ouders,’ viel Philana hem in de rede. ‘En toch kwamen we niet lang na het sluiten van het huwelijk tot het besef dat we zielsveel van elkaar hielden. Ik kan níet geloven dat jij en Adriana niet voor elkaar bestemd zijn. Vergeet niet hoeveel je vader van je hield. Geloof je dan werkelijk dat hij gewild zou hebben dat je je ellendig voelde in een huwelijk met een vrouw van wie je uiteindelijk een afkeer zou krijgen?’
‘Adriana was nog maar een kind toen vader onze verloving regelde!’ protesteerde Colton. ‘Hoe kon hij zich in vredesnaam voorstellen dat ze iets anders zou worden dan een slungelige, magere spriet?’
‘Er stroomt goed bloed door haar aderen en ze komt uit een knappe, aantrekkelijke familie,’ hield Philana vol. ‘Ze kon niet anders dan mooier worden… en je kunt zien dat dat het geval is!’
‘Vader heeft dit besluit zestien jaar geleden genomen, toen ze eruitzag als een verzameling oude onderdelen! Zelfs een vermaarde helderziende had haar huidige unieke schoonheid toen niet kunnen voorzien!’
‘Toch kun je zelf constateren dat je vaders voorspellingen zijn uitgekomen,’ hield zijn moeder koppig vol.
‘Tot dusver,’ gaf Colton kortaf toe. ‘Maar dat wil niet zeggen dat Adriana en ik van elkaar zullen gaan houden.’
‘Alleen de tijd zal leren wat jullie gevoelens voor elkaar zullen zijn.’
Gefrustreerd hief hij zijn hand op. ‘Zoals u zegt, moeder, zal de tijd het leren, maar zolang ik er niet redelijk van overtuigd ben dat we liefde en genegenheid voor elkaar kunnen koesteren, zal ik Adriana niet ten huwelijk vragen. Ik weiger door het leven te gaan met spijt dat ik de keus van een ander heb geaccepteerd in plaats van die van mijzelf.’
‘Heb je dan… een eigen keus gemaakt?’ vroeg zijn moeder haperend.