‘Ik zal dat graag doen, als u mij met dezelfde familiariteit behandelt,’ antwoordde Stuart, en keek verheugd bij Coltons bevestigend antwoord. Hij liep naar de ingang en zwaaide met zijn hand ten afscheid naar de familie terwijl hij grijnzend zei: ‘Lady Adriana en ik zien u straks weer.’
Het drietal vertrok, maar toen bedienden Roger naar buiten droegen, gingen er enkele ogenblikken voorbij voordat Colton zich omdraaide naar zijn moeder, die hem nieuwsgierig opnam. Hij bood haar zijn arm aan. ‘Harrison heeft me verteld dat er een heerlijk vuur brandt in de zitkamer, dat de kou uit onze botten zal verdrijven. Ik was op weg erheen toen onze gasten arriveerden. Gaat u mee, moeder?’
‘Natuurlijk, jongen.’
‘Iemand thee?’ vroeg Colton aan Samantha en haar man.
‘Graag,’ zei Percy. Hij pakte de hand van zijn vrouw en drukte die zacht. ‘Zullen we, liefste?’
‘Met alle plezier,’ antwoordde Samantha vrolijk.
Toen hij de zitkamer binnenkwam, bracht Colton zijn moeder naar een stoel bij de theetafel op hetzelfde moment dat een bediende binnenkwam met het zilveren theeservies. Hij deed een stap achteruit terwijl Percy Samantha hielp te gaan zitten en naast haar plaatsnam. Colton ging zelf een beetje moeizaam zitten. De twee honden, die door Harrison waren binnengelaten, ploften neer op het kleed naast de stoel van hun meester.
‘Moet je dat zien,’ zei Philana verbaasd, wijzend op de dieren. ‘Leonardo en Aristotle kennen je nog, Colton, na al die tijd.’
Hij ontkende lachend. ‘Ze hebben me slechts geaccepteerd als de vervanger van vader.’
Zijn moeder sprak hem lachend tegen. ‘Nee, zoon, ik denk dat het meer is dan dat. Je hebt natuurlijk geen idee hoe bedroefd de honden waren toen je vertrok. Het was of ze hun liefste vriend hadden verloren. Alleen als je vader in huis was, kwamen ze tot rust. Na zijn overlijden hebben Samantha en ik alles in het werk gesteld om ze over hun droefheid heen te helpen, maar we waren slechte vervangers. Aris en Leo zijn al die jaren trouw geweest aan de familie, maar ze zijn nooit zo gehecht geweest aan Samantha of mij als aan jou en je vader. Vergeet niet dat ze van jóu waren voor ze Sedgwicks honden werden.’
Colton bukte zich en woelde om de beurt door de vacht van de honden. ‘Zo, malle beesten, kennen jullie me écht nog?’
Als in antwoord hief Leo, de grootste van de twee, zijn kop op, wreef die tegen Coltons arm en verdiende daarmee nog een paar stevige aaien over zijn rug. Aris wenste niet genegeerd te worden. Hij ging op zijn hurken zitten en legde een massieve poot op Coltons arm, waarop hij dezelfde liefdevolle aandacht kreeg.
Philana lachte. ‘En jij wilt beweren dat ze je vergeten zijn? Ik denk dat je je vergist.’
‘Ik ben zestien jaar weg geweest. Het lijkt me niet dat een hond in staat is zich iemand te herinneren die zo lang weg is geweest.’
‘Toch is dat duidelijk,’ hield Philana vol. ‘Als ze je niet hadden herkend, zouden ze hoogstwaarschijnlijk met blikkerende tanden achter je aan zijn gegaan. Ik betwijfel of iemand je ooit verteld heeft dat we ze aan de lijn hebben moeten houden toen je vertrokken was, uit angst dat ze er vandoor zouden gaan om je te zoeken. Maar ik was geneigd om met ze mee te gaan op hun zoektocht. De middag van je vertrek heb ik een eeuwigheid voor het raam gestaan toen je uit het zicht verdween. Ik hoopte zó dat je om zou keren. En je vader stond naast me, even vurig hopend op een teken van inschikkelijkheid. Maar je keek niet één keer om. Soms heb ik het gevoel dat ik nog steeds de peinzende zucht van je vader kan horen toen hij eindelijk besefte dat zijn hoop ijdel was en hij zich van het raam afwendde. Ik had hem nog nooit zo wanhopig gezien.’
Zwijgend dronk Colton zijn thee, terwijl hij naar het portret van zijn vader staarde dat boven de open haard hing. Niemand wist hoe erg hij zijn familie had gemist, vooral zijn vader, maar al had hun scheiding hem nóg zo beklemd, het was veel te laat om op zijn besluit terug te komen.
Philana keek nadenkend naar haar zoon, zich afvragend waar hij aan dacht. Ze opperde een mogelijkheid. ‘Miss Fairchild is heel aantrekkelijk, nietwaar?’
Colton knikte verstrooid en richtte zich toen weer met een nieuwsgierige frons tot zijn moeder. ‘Wie is die Roger Elston eigenlijk?’
Philana hief haar schouders op terwijl ze een blik uitwisselde met haar dochter. ‘Een rijke molenaarszoon, die Adriana nu al enige tijd op de hielen volgt, tegen beter weten in hopend dat hij haar hand zal kunnen winnen.’
Samantha volgde de wenk en legde haar hand op de arm van haar man. Wedden dat ik je kan verslaan in een partij schaak?’
Percy grinnikte. ‘Alleen als ik mag kiezen wat je boete zal zijn.’