Samantha besloot dat het voor zijn eigen bestwil tijd was haar broer op de hoogte te brengen van het nieuws dat op hem wachtte. Misschien zou hij, als hij gewaarschuwd was, zich deze keer nog eens bedenken voor hij zijn opties van de hand wees. ‘Het is heel onwaarschijnlijk dat Adriana veel aan je gedacht heeft in al die jaren, Colton. Ze had er de tijd niet voor met al de aanbidders die om haar heen dromden.’ Ze negeerde het gepor tegen haar elleboog, dat ongetwijfeld bedoeld was om haar van onderwerp te doen veranderen en ze ging verder. Ze wilde haar broer iets geven om over na te denken. Het speet haar bijna dat Roger er niet bij was, want hij moest er nodig aan herinnerd worden dat hij maar een heel klein visje was in de grote vijver. ‘Haar bewonderaars verdringen zich voor de deur van de Suttons, vechtend om de eer uiteindelijk door Adriana te worden uitverkoren. Maar tot nu toe zijn hun smeekbeden vergeefs geweest.’ Samantha keek haar kwaad aan en haalde haar schouders op. ‘Nou ja, het is de waarheid, en dat weet je.’
Ondanks een verontwaardigd gesnuif van Adriana, dat het tegendeel leek te willen zeggen, besefte Colton dat zijn zus haar best had gedaan hem op zijn nummer te zetten. Met een flauw glimlachje zei hij: ‘Ik begrijp waarom vrijgezellen om haar gunst vechten. Ze is waarlijk een schoonheid, de mooiste vrouw die ik ooit gezien heb.’
Felicity ergerde zich aan zijn opmerking. Haar eigen haar glansde als gesponnen goud in de zon en haar ogen hadden de kleur van de blauwe zomerse luchten. Waarom zou een man die zo vermaard was en kennelijk veel ervaring had, de voorkeur geven aan de donkere ogen en het donkere haar van een gemelijke jonge vrouw?
Adriana stelde het niet erg op prijs dat er over haar gesproken werd alsof ze een soort meubelstuk op een ander continent was. Ze keek Colton recht in het gezicht en forceerde een glimlachje. ‘Ik vrees dat je zus het aantal bezoekers dat om mijn aandacht vraagt heeft overdreven, milord. Na een tijdje zult u wel leren dat Samantha lang over iets kan doorgaan als ze iets wil benadrukken.’
Percy’s onderdrukte gegrinnik bevestigde Adriana dat hij die waarheid al ontdekt had.
Adriana kwam op het oorspronkelijke onderwerp terug en maakte snel een eind aan het idee dat ze Coltons eerdere opmerkingen niet gehoord had. ‘U maakte zojuist een zinspeling op mijn zussen, milord, en daar maak ik graag gebruik van om u te vertellen dat Jaclyn nu in Londen woont en twee kinderen heeft, een jongen en een meisje. Melora’s huwelijk nadert met rasse schreden, aan het eind van deze maand, om precies te zijn. Ook al zijn officiële uitnodigingen tussen onze beide families niet langer noodzakelijk, ik zal ervoor zorgen dat u er een ontvangt. Melora zou beslist teleurgesteld zijn als ze u niet zou zien voordat zij en sir Harold op huwelijksreis gaan. Ze zullen zich op zijn landgoed in Cornwall vestigen en komen pas in de tweede helft van oktober terug in Wakefield, als mijn ouders een bal geven om het begin van het jachtseizoen te vieren. U zult zich ongetwijfeld nog herinneren dat onze vaders na het reces van het parlement altijd met trouwe vrienden bijeenkwamen om hun plannen voor de jacht te bespreken en over vroeger te praten. Natuurlijk wonen hun vrouwen en dochters het feest ook bij, en er zullen overvloedige buffetten zijn en er zal veel gedanst worden. En misschien zijn er zelfs een paar leuke spelletjes voor degenen die daarvan houden. Het zal waarschijnlijk al wel een tijdje geleden zijn dat u zich met dit soort dingen hebt beziggehouden.’
Colton grinnikte. ‘Ik ben zó lang weg geweest dat ik vrees dat je me aan je ouders zult moeten voorstellen.’
Adriana trok glimlachend haar wenkbrauwen op. ‘U bent inderdaad lang weggebleven, milord. Ik herkende ú zeker niet.’
‘Even dacht ik dat je me alleen maar een draai om mijn oren wilde geven voor mijn zonden in het verleden,’ zei hij schertsend. ‘Voortaan zal ik meer op mijn hoede zijn voor de manier waarop je wraak neemt.’
Adriana bloosde zo diep dat ze dankbaar was dat Gladstones kleindochter naar voren kwam om de aandacht van de markies weer op te eisen. Je zou bijna denken dat ze verliefd op hem was - of misschien op zijn titel.
Felicity Fairchild stak haar nieuwsgierigheid niet onder stoelen of banken. ‘Zullen we de eer hebben spoedig uw markiezin te leren kennen, milord?’
Colton zou overtuigd zijn geweest van haar bedeesdheid als hij niet haar nerveuze glimlachje had gezien. ‘Behalve mijn eigen moeder, miss Felicity, heeft niemand recht op die titel.’
Felicity deed dapper haar best haar opgetogenheid te verbergen en antwoordde bescheiden: ‘Ik moet me vergist hebben dat dergelijke verbintenissen al werden gesloten in iemands jeugd.’
Adriana hield haar adem in, uit angst dat de waarheid aan de dag zou komen. Colton Wyndham kon niet weten wat er in zijn afwezigheid had plaatsgevonden.