Een geluid dat Colton en Adriana heel bekend in de oren klonk deed hen nieuwsgierig langs Roger heen kijken. Coltons glimlach deed Rogers haren overeind staan, en toen hoorde hij het ook, het geluid van teennagels op de marmeren vloer.
Verrast draaide hij zich half om en keek achter zich. Hij hield zijn adem in toen hij de eenzame gestalte zag in de boogvormige ingang van de grote hal naar de vestibule. Daar stond Leo, de grootste van de wolfshonden, met zijn haren overeind, zijn kop dreigend gebogen en de tanden bloot in een sinistere grijns. Het lage gegrom uit zijn keel maakte dat Roger vertwijfeld om zich heen keek, zoekend naar een schuilplaats. Hij zag de deur van de zitkamer voor zich, maar in zijn haast glibberden zijn met metaal beslagen zolen op de marmeren vloer. Hij kwam niet snel genoeg vooruit, maar toen Colton probeerde hem aan te vallen, wist Roger zich toch snel genoeg om te draaien, en hij schoot trillend in de richting van Coltons borst. Toen zijn voeten eindelijk houvast kregen, kon hij zich zijwaarts naar de ingang van de zitkamer bewegen.
Leo kwam naar voren, achtervolgde langzaam zijn prooi, één poot voor de andere plaatsend, en Roger jammerde van angst toen hij een reële mogelijkheid zag het onderspit te moeten delven. Deze keer zou er van Colton of Adriana beslist geen bevel komen van ‘zit’ of ‘blijf’.
‘Roep dat beest terug!’ schreeuwde Roger in paniek. Hij zwaaide zijn pistool in de richting van Adriana. ‘Anders schiet ik haar mooie hoofd van haar lijf!’
De plotselinge flits van pijn die op dat moment Rogers hele hoofd leek te vullen, was genoeg om hem op zijn knieën te dwingen. Zijn mond viel langzaam open, terwijl zijn oogleden over verbijsterd starende ogen zakten. Een volgende klap kwam op de zijkant van zijn hoofd terecht en een derde aan de andere kant. Met zijn tong uit zijn mond zakte Roger op de marmeren vloer in elkaar.
Kalm en waardig haalde Harrison een zakdoek uit de binnenzak van zijn jas en veegde het bloed en het haar van de pook. Adriana rende met uitgestrekte armen en tranen in haar ogen naar hem toe.
‘O, Harrison! Lieve, lieve Harrison, je hebt ons leven gered!’ riep ze juichend, hem omhelzend en zoenend, terwijl Harrison probeerde zijn grijns te bedwingen.
‘Het is me een genoegen u van dienst te zijn, madam. Ik kon die schoft ons toch niet de baas laten zijn, hè?’
Colton grinnikte toen hij naast zijn vrouw kwam staan om Harrison uit de grond van zijn hart te bedanken. Gedrieën richtten ze vervolgens hun enthousiaste dankbaarheid op Leo, die geeuwde alsof hij dodelijk vermoeid was.
‘Roger zei dat hij de honden vergiftigd had,’ zei Adriana, ‘maar hij gaf ook toe dat hij misschien per ongeluk het verkeerde flesje had meegenomen. Hij blijkt nu de honden een slaapmiddel te hebben gegeven in plaats van arsenicum.’
‘Maar waar is Aris dan?’ vroeg Colton, om zich heen kijkend.
‘In de galerij,’ antwoordde ze. ‘Ik weet zeker dat als Leo nog leeft, ook Aris nog in leven is.’
‘En de bedienden, waar zijn die?’
‘Buiten, in de opslagplaats voor groenten.’
‘Ik zal hen onmiddellijk eruit laten,’ zei Harrison, en betastte voorzichtig de grote bult op zijn hoofd voor hij zijn hand weer liet zakken en in zijn vingers wreef, die nu rood waren. ‘Misschien kan de kokkin een verband om mijn hoofd doen. Ik ben bang dat het nog bloedt.’
‘Dat zal ík nu meteen voor je doen, Harrison,’ zei Adriana. ‘Lord Colton kan de bedienden bevrijden en iemand sturen om de sheriff te halen, en dan gaan we Aris zoeken.’
Een tijdje later was alles in huis weer ongeveer normaal. Roger lag vastgebonden achter de theetafel, waar niemand over hem kon struikelen en waar de sheriff gemakkelijk bij hem kon. Hij was nog steeds niet bij bewustzijn, en het leek te betwijfelen of hij dat zou zijn voordat het gezag arriveerde.
Algauw werd officieel vastgesteld dat de twee wolfshonden inderdaad slechts een dosis laudanum hadden gekregen in plaats van vergif, want Aris werd geeuwend wakker alsof hij lang geslapen had. De honden genoten van de aandacht die ze in de zitkamer van Adriana kregen, die naast ze neerknielde en Genie leerde hoe ze hun lange vacht moest strelen. Colton maakte een nieuwe fles cognac open voor het geval Roger weer met de inhoud van een van de karaffen had geknoeid, en schonk een glas in voor Harrison en zichzelf.
Enkele ogenblikken later kwam Philana binnen, opgewonden zwaaiend met haar armen terwijl ze zich naar de deur van de zitkamer haastte. ‘Eindelijk, eindelijk ben ik grootmoeder! Ik ben onmiddellijk hierheen gekomen om iedereen het nieuws te vertellen. Ik heb een kleinzoon!’
‘Wat een fantastisch nieuws, mama Philana!’ riep Adriana met een vrolijke lach uit. Ze holde naar haar schoonmoeder en omhelsde haar innig voor ze vroeg: ‘Gaat het goed met Samantha?’