Ze krijste, draaide zich om en tilde de zoom van haar nachthemd op, terwijl ze zich vooroverboog en met haar naakte kont naar hem wiegelde. Adriana liet een geshockeerde kreet horen. Voor de goede orde maakte Alice ook nog een smerig gebaar tussen haar benen. ‘Kom, schatje, stop die pook van je erin, zodat je vrouw kan zien hoe het echt in zijn werk gaat.’
‘Bij nader inzien krijg je helemaal geen loon,’ snauwde Colton, razend van woede. De vrouw keerde zich met een grauw gezicht om. Onversaagd keek hij in de moordzuchtige ogen. ‘Je hebt net verbruikt wat er nog van over was. De port die je van me hebt gedronken kan ik vergeten, maar je laatste overtreding kost je het volle bedrag.’
Alice krijste en schudde met haar smerige vuist naar hem. ‘U bent zo stinkend rijk en u gunt mij nog geen geintje.’
‘Je verdiende loon, omdat je zo walgelijk vulgair bent en het kind zonder zorg en voeding hebt gelaten,’ zei Colton.
Hij besefte hoe intens verontwaardigd hij was toen hij voelde dat hij letterlijk beefde van woede. Zijn handen waren tot harde vuisten gebald en zijn maag begon te draaien. Hij probeerde zich tot kalmte te dwingen door langzaam uit te ademen en keek van terzijde naar Adriana, die zijn dochtertje dicht tegen haar boezem geklemd hield en naar hem toe liep. Even hield het huilen op toen de baby gretig naar een zachte borst graaide. Maar ze kon geen voedende tepel vinden door het nachthemd heen, en het kind begon weer te huilen en woedend met haar vuistjes om zich heen te slaan.
‘Arme kleine meid,’ mompelde Adriana. ‘We zullen ervoor zorgen dat je gauw gevoed wordt. Dat beloof ik je, Genevieve Ariella.’
‘Genevieve Ariella?’ herhaalde Colton met een verbaasde glimlach.
‘Je moeder zei dat ze het een mooie naam vond, maar als jij liever een andere naam wilt, weet ik zeker dat ze zich niet beledigd zal voelen.’ Adriana’s beminnelijke optreden suste zijn woede en hij kuste haar zacht. ‘Het is een mooie naam, liefste, die ongetwijfeld bij haar zal passen. En jij ziet er heel moederlijk uit met die baby in je armen. We moeten er een huis vol van hebben.’
Weer trok Alice spottend haar bovenlip op. ’smerige schoft, het zou je verdiende loon zijn als je geen zaad in je ballen had.’
Colton lachte hees. ‘Het lijkt me dat ik die vraag al beantwoord heb…’
Minachtend liet Alice haar blik over hem heen gaan. ‘Het zou me niks verbazen als miss Pandora een hoop flauwekul in uw oren heeft gefluisterd.’
Colton tuurde de vrouw verbaasd aan. ‘Wil je me soms vertellen dat Pandora me voor de gek heeft gehouden en me ten onrechte heeft laten geloven dat het kind van mij is?’
‘Al zou ik maar al te graag willen dat uw zaad gedroogd is, zal dat misschien toch niet zo zijn, want het kind heeft de moedervlek van uw familie. Maar het zou uw verdiende loon zijn als u geen kinderen kan krijgen met die mooie dame van u, zodat de familie kan blijven voortbestaan. Ik heb de bedienden onder elkaar horen praten dat u de laatste man bent van uw geslacht.’
Al had Adriana willen wachten met de aankondiging van haar zwangerschap, ze kon het niet laten de gemene woorden van die feeks tegen te spreken. ‘Je hoeft niet de dwaze hoop te koesteren dat dat het geval is, Alice,’ zei ze. ‘Ik verwacht al een kind.’
Colton liet een kreet van vreugde horen en overstemde de luide vloek van de vrouw. Hij trok Adriana tegen zich aan en kuste haar weer, deze keer met open mond en naar binnen dringende tong.
‘Colton, schaam je,’ zei Adriana blozend. ‘Wat moet Alice wel denken?’
‘Alice kan naar de duivel lopen. Dit is het huis van mijn voorvaderen en jij bent mijn vrouw. Je draagt mijn kind in je buik en een ander dicht tegen je hart. Op dit moment kan ik me onmogelijk voorstellen hoe ik nog meer van je zou kunnen houden dan ik nu doe.’
Zijn kus beviel Adriana, maar niet de baby. ‘Ik moet naar beneden om de kokkin wakker te maken,’ mompelde ze. ‘Ik hoop dat ze weet hoe ze een suikerdot moet maken voor Genevieve.’
‘Kunnen we niet wat gewone koemelk opwarmen en die op dezelfde manier geven als een suikerdot?’ vroeg Colton.
‘Daar krijgt dat wurm diarree van,’ merkte Alice sarcastisch op. Ze ontblootte haar blauwgeaderde lichaam en krabde schaamteloos aan haar geslachtsdeel, wat Adriana een zachte kreet van afschuw ontlokte. ‘Wat is er, liefje, wil jij het soms voor me doen?’
‘Trek wat kleren aan, vuil wijf!’ bulderde Colton. ‘Je bent walgelijk genoeg met je kleren aan, maar je bent weerzinwekkend zonder -’
‘Dat wurm zal waarschijnlijk dood zijn voor je een andere min hebt gevonden.’ Maar ze voldeed aan zijn bevel door haar heupen in een rok te persen.
Vloekend in zichzelf bond Alice haar paar kleren bijeen in een grote sjaal, keek naar het echtpaar en zei spottend: ‘Zo, dus jullie zijn vastbesloten, hè? Jullie laten het kind doodgaan. Zeg niet dat ik niet gewaarschuwd heb.’