‘Ik heb zelf de naam Genevieve altijd heel mooi gevonden. Als ik het geluk had gehad nóg een dochter te krijgen, zou ik haar Genevieve Ariella hebben genoemd.’
Adriana gaf haar schoonmoeder een zoen op haar wang. ‘Het is een mooie naam, mama Philana. Ik zal het tegen Colton zeggen.’
‘Dank je, kindlief, dat je met mijn zoon bent getrouwd. Hij zou nooit gelukkig zijn geworden zonder jou. En wij ook niet.’
‘Daar hoor ik ook bij, mama Philana. Ik hou meer van uw zoon dan ik kan zeggen. Ik geloof dat ik altijd van hem heb gehouden.’
‘Ongetwijfeld, lieverd. Je draafde altijd achter hem aan toen jullie nog heel jong waren. Nu schijnt hij graag achter jou aan te draven.’
Eén blik op het bleke, mooie gezichtje van haar meesteres maakte dat Maud haastig wegliep om een kom koel water en een doek te halen om haar gezicht te betten. ‘Ga liggen en rust uit, mylady. U ziet eruit als de dood van Yperen.’
‘Gek, dat is precies zoals ik me voel,’ zei Adriana, terwijl ze zich op bed liet vallen.
‘Kom even overeind,’ drong Maud aan, ‘dan zal ik helpen uw kleren uit te trekken.’
Adriana kermde even en stak haar armen uit. ‘Laat me mijn hemd aanhouden,’ zei ze lusteloos. ‘Misschien komt mijn maag in opstand, en ik wil hier niet naakt rondrennen op zoek naar een kom.’
Maud keek haar nieuwsgierig aan. ‘Wat is er mis, mylady? Heeft de lange rit uit Londen u uitgeput?’
Adriana schudde ontkennend het hoofd.
‘Ik wil u niet aan het schrikken maken, mylady, maar is het mogelijk dat u zwanger bent?’
Adriana ging prompt weer zitten toen die mogelijkheid tot haar doordrong. ‘Het is waar dat ik niet op mijn normale tijd ongesteld ben geworden, maar ik dacht dat het kwam door de opwinding van de huwelijksreis met Colton.’
‘Hoelang voelt u zich al zo?’
‘Eigenlijk was die misselijkheid vandaag voor het eerst, toen ik dat mens… die Alice… zag met dat arme kindje. Arm klein ding, mijn hart ging naar haar uit. Ze leek… zo… diep ellendig…’
‘Ach, u weet hoe u altijd bent geweest met hulpeloze schepsels. Het zou me niets verbazen als dat alles is waardoor u zich ziek voelt.’ Ze knikte. ‘Waarschijnlijk is dat alles, verder niets.’
‘Ja, je zult wel gelijk hebben,’ antwoordde Adriana. ‘Anders zou ik denken dat ik de eerste week van ons huwelijk al zwanger ben geworden, omdat ik de eerste de beste keer mijn vloeiing al oversloeg.’
‘Was dat de enige keer, mylady?’
Adriana staarde haar aan terwijl het langzaam tot haar doordrong. ‘Ik ben niet meer ongesteld geweest sinds ik getrouwd ben.’
‘Hij is een doortastende man, mylady.’
‘Zeg niets tegen de anderen, vooral niet tegen de oudere bedienden. Ze zijn Philana enorm toegewijd en zouden het haar onmiddellijk vertellen voordat ik de kans heb gehad met Colton te praten. Het is gewoon de opwinding van het bij hem zijn, dat is de enige oorzaak. Ik wil niet dat Philana valse hoop krijgt. En evenmin wil ik dat iedereen me nieuwsgierig aanstaart tot ik een geschikt moment heb gevonden om het Colton te vertellen. En dat is misschien pas over een paar dagen, want we zijn allemaal van streek door Alices aanwezigheid in huis. Ik kan het hem beter vertellen als zij weg is.’
Maud grinnikte. ‘Reken maar dat de bedienden u toch wel aandachtig zullen opnemen, mylady, want u bent de enige die voor het nageslacht met de naam Wyndham kan zorgen.’
Adriana glimlachte en legde haar hand op haar buik. ‘Ik denk dat we állemaal hopen dat het gauw zal gebeuren, Maud.’
De tinkelende slagen van de klok op de schoorsteenmantel wekte Adriana uit een diepe slaap. Ze lag op haar zij tegen Colton aan en luisterde tot de twaalfde slag het middernachtelijk uur aankondigde. Een glimlach speelde om haar lippen toen haar hand onder haar middel gleed. Zoals Colton prefereerde, was ze naakt, net als hij. Ze kneep zachtjes in haar gladde buik, maar kon niet het minste bewijs vinden dat er een leven in haar groeide. Ze was in de verleiding gekomen het Colton te vertellen, maar had besloten te wachten, in verband met zijn ergernis over Alice.
Adriana was er zeker van dat Philana dolblij zou zijn dat er weer een kleinkind onderweg was, maar zou Colton dat ook zijn? Hij genoot zó van hun intieme samenzijn dat ze het zich afvroeg. Zou hij afkerig zijn van haar dikker wordende buik of misschien van het ongemak dat hun liefdesspel uiteindelijk zou verhinderen? Of zou hij net zo blij zijn als zij over het wonder dat hun liefde had geschapen?
Ze sloot haar ogen en viel bijna weer in slaap, toen een onduidelijk geluid maakte dat zij haar ogen weer wijd opensperde. Ze draaide haar hoofd om en luisterde gespannen. Was het het gehuil van de wind? Of, wat verontrustender was, het gejammer van een baby ergens in het grote huis?