De duisternis van de afgelopen uren begon al te verdwijnen toen de zon langzaam begon op te komen. Hij keek achterom naar zijn dochter en vroeg: ‘Heb je je weleens afgevraagd hoe Edmund aan al die rijkdom komt?’
Felicity fronste haar voorhoofd in steeds diepere verbijstering toen ze haar vader meedeelde wat haar verteld was. ‘Ik geloof dat Roger zei dat de tweede vrouw van zijn vader was gestorven en hem alles had nagelaten wat ze van de oude heer Winter had geërfd.’
‘Gestorven?’ Haar vader lachte sarcastisch. ‘Zeg maar liever vermóórd.’
Felicity begon zich op te winden. Kwaad of niet, haar vader had niet het recht een man te belasteren die op z’n best een vreemde was. ‘Hoe kunt u die man zo gemeen beschuldigen terwijl we hier niet eens woonden toen ze stierf? En hoe kunt u in vredesnaam voldoende over meneer Elston weten om zoiets te insinueren?
‘Vroeger was Rogers moeder de beste vriendin van mijn tante. Het schijnt dat toen ze in Londen woonden, Edmund haar en haar zoontje in de steek liet en allerlei lichtzinnige vrouwen begon te frequenteren. Omstreeks de tijd waarin zijn vrouw de dood vond, hielp hij een oude vriend met het rondbrengen van leveranties. Mijn tante Clara was toevallig getuige van het incident waarin Rogers moeder werd overreden. Indertijd was ze ervan overtuigd dat de koetsier, hoewel zijn gezicht met een sjaal tegen de kou bedekt was, niemand anders was dan Edmund Elston. En natuurlijk, voordat mijn tante voldoende moed had verzameld om het incident en haar achterdocht aan de autoriteiten te melden, werd ook zij op vrijwel dezelfde manier gedood. Niemand van ons durfde in te gaan op haar versie van mevrouw Elstons dood, uit angst om op dezelfde manier te worden overreden.’
‘U bedoelt dat Edmund Elston een moordenaar is?’ vroeg Felicity ontsteld.
‘Als je aan je leven hecht, kind, moet je nooit herhalen wat ik je zojuist heb verteld, zelfs niet tegen Roger. Hij zou je op dezelfde manier het zwijgen op kunnen leggen als je zijn kansen in gevaar brengt om geld van zijn vader af te troggelen. Al is hij degene met wie we medelijden moeten hebben, gezien de grote mogelijkheid dat er niets meer over is als zijn vader overlijdt of geheimzinnig verdwijnt in het donker van de nacht.’
‘Papa, waarom hebt u me dit niet eerder verteld?’
‘Ik wist niet dat je met die vervloekte schavuit zou trouwen,’ kaatste Jarvis terug. ‘Het laatste wat ik hoorde, was dat je aandacht en attenties kreeg van lord Harcourt.’
Felicity wuifde met haar hand. ‘Ik had me vergist.’
Jarvis was nieuwsgierig. ‘Waar gaan jij en Roger nu wonen?’
‘In het huis van zijn vader natuurlijk.’
‘En als Edmund besluit jou te vermoorden zoals hij zijn twee vrouwen heeft vermoord?’
Felicity huiverde bij die gedachte. ‘Ik denk dat ik er gewoon voor zal moeten zorgen dat dat niet gebeurt.’
‘Ik zou maar beginnen met wat geld voor jezelf weg te leggen, meisje. Ik voel er weinig voor om op mijn oude dag nog Rogers jong te moeten onderhouden.’
Felicity stak haar kin in de lucht en wees op een recent feit. ‘Het lijkt me dat, nadat grootvader en mama hadden ontdekt dat u arbeiders had ontslagen en hun loon in uw zak had gestoken, mama de enige is die iemand onderhoudt. De molen draait nu uitstekend sinds ze iedereen hebben teruggenomen die u ontslagen had.’
‘Hoe weet je dat?’
‘Ik kwam op een avond beneden om een boek te pakken dat ik in de salon had laten liggen, en hoorde u toen ruziemaken met mama. Ik neem aan dat dat de reden is waarom u sindsdien hierbeneden slaapt.’
‘Je moeder denkt dat ze het beter weet dan ik…’
Felicity liet hem niet uitspreken. ‘Ik geloof dat ik gehoord heb dat ze u smeekte nog eens goed na te denken over wat u had gedaan en het geld aan grootvader terug te geven. U weigerde.’
‘Hij is oud en rijk,’ zei Jarvis. ‘Het zou hem geen kwaad doen iets van die rijkdom met zijn kinderen te delen.’
‘U bent geen kind van hem. Mama wél, en ze zorgt er heel nauwkeurig voor dat ze elke cent aan hem teruggeeft als ze Lucy en de andere bedienden heeft betaald. Naar wat ik ervan heb begrepen, hebt u met opzet geld in uw zak gestoken dat niet van u was. Mama heeft me als kind al geleerd dat dat diefstal is. Dus als u weet wat goed voor u is, zou ik maar mijn verontschuldigingen aanbieden. Ik heb begrepen dat zij en grootvader uitstekend wraak kunnen nemen. U zou weleens terug kunnen komen in datzelfde oude kantoor waar u bent weggegaan als u probeert die twee te slim af te zijn. Ik heb verhalen gehoord van grootvaders vrienden en vijanden dat hij een heel speciale manier heeft om gerechtigheid uit te delen aan degenen die dat verdienen. Hij noemt het, gepast genoeg, een beetje wijsheid uitdelen aan mensen die dat hard nodig hebben.’