‘O, hemel, ik had moeten kloppen!’ hijgde ze. ‘Ik had alleen niet verwacht…’
Adriana draaide zich met een ruk om naar de indringster. De verbijsterde uitdrukking op Philana’s gezicht bewees dat ze nooit verwacht had dat Adriana tot dergelijke lichtzinnigheid in staat zou zijn.
‘Ik ben op een slecht moment gekomen,’ bracht Philana er met moeite uit. Ze wendde haar gezicht af toen Adriana de dekens omhoogtrok om Coltons onderlichaam te bedekken. ‘Toen Bentley gisteravond vertelde dat mijn zoon ernstig gewond was, heb ik me gehaast om vanmorgen hierheen te gaan om te zien hoe het met hem ging. Dit had ik nooit verwacht… het spijt me, het was niet mijn bedoeling om te storen. Ik ga meteen weg…’
‘Niet doen, moeder,’ zei Colton vriendelijk. ‘Wat je ziet, is volkomen acceptabel, geloof me.’
Philana’s haren gingen overeind staan bij die dwaze verklaring. ‘Sinds wanneer is het volkomen acceptabel geworden voor een schavuit als jij bent om een jonge vrouw te bezoedelen die ik hiervóór als een dame beschouwde? Heb je geen eergevoel, jongen?’
Coltons lippen plooiden zich tot een glimlach. ‘Ik denk dat het acceptabel werd op het moment dat ik met haar trouwde.’
‘Trouwde?’ Philana drukte een bevende hand tegen haar borst. Kon dat waar zijn? Waren ze wérkelijk getrouwd? Of was het niet meer dan een voornemen voor de toekomst? ‘Je wilt toch niet zeggen dat jij en Adriana een huwelijksbelofte hebben afgelegd? Na alles wat er gebeurd is?’
‘Gisteravond, mama Philana,’ mompelde Adriana. ‘Colton wilde zijn wond niet laten verzorgen voor ik erin had toegestemd met hem te trouwen.’
‘O,’ zei Philana met een wetend knikje. ‘Hij leek de meisjes altijd al een beetje te manipuleren. Zijn vader wist niet wat hij met hem moest aanvangen, en wat mij betreft, ik wist ook niet wat ik moest doen.’ Ze glimlachte naar Adriana. ‘Misschien ben jij beter tegen hem opgewassen dan ik ooit geweest ben, lieverd, maar in elk geval ben ik heel gelukkig dat ik weer een schoondochter heb in de familie, vooral een die ik al jaren bewonderd heb. Sedgwick zou zo verschrikkelijk trots zijn op dit huwelijk. Hij heeft er altijd in geloofd en hij wist dat het voor jullie beiden goed zou zijn. Nu krijgen jullie de kans om te ontdekken of zijn gevoelens juist waren.’
Ze strekte haar armen uitnodigend uit naar Adriana, die haastig naar voren kwam en Philana omarmde. Tranen van vreugde stonden in Philana’s ogen toen ze ten slotte een stap achteruit deed en het mooie gezicht van haar schoondochter liefdevol tussen haar beide handen nam.
‘Dank je, kindlief, dat je mijn zoon hebt vergeven en mij vandaag zo gelukkig hebt gemaakt. Hoewel Bentley me verzekerde dat Colton het zou overleven, moest ik met eigen ogen zien dat hij goed verzorgd werd. Nu weet ik zeker dat hij in goede handen is en dat dit het begin is van een dynastie waarvan ik vreesde dat ze zou uitsterven. Moge God jullie zegenen met heel veel kinderen.’
17
‘Waar heb jij gezeten?’ viel Jarvis Fairchild uit tegen zijn dochter toen ze in de ochtendschemering op haar tenen Stanover House binnensloop.
Felicity legde een bevende hand op haar bonzende hart en tuurde ingespannen door het halfdonker of ze haar vader kon zien. Eindelijk zag ze hem op de sofa zitten. Zijn gezicht was vertrokken van woede. ‘Papa, wat doet u hier beneden in de salon? Ik dacht dat u boven lag te slapen. Ik schrik me een ongeluk!‘
Jarvis sprong overeind en liep woedend de kamer door tot hij vlak voor haar stond. Hun neuzen raakten elkaar bijna toen hij zijn gezicht omlaag boog. Zelfs in de schemerige kamer waren zijn fonkelende ogen een bewijs van zijn woede.
‘Ik heb je iets gevraagd, kind, en ik wens een antwoord, als je zo vriendelijk wilt zijn! Besef je niet dat je moeder en ik de hele nacht geen oog dicht hebben gedaan? Toen je niet thuiskwam, ben ik naar de Elstons gereden om te informeren waar je was, maar een bediende zei dat Roger ook niet thuis was gekomen. Toen heb ik me naar de huizen van de beide andere jongedames gehaast die bij je waren, maar die waren volkomen in de war en wisten niet waar je was, want Roger had gezegd dat hij je thuis zou brengen. Je moeder en ik wisten niet beter dan dat je kon zijn ontvoerd, misschien zelfs verkracht, hetzij door Roger of door een andere verleider. Nu kom je als een dievegge het huis van je grootvader binnengeslopen. Ik wil een verklaring, meisje. Nú, als je zo goed wilt zijn!‘
Felicity deed een poging tot glimlachen, maar weer had het geen enkel effect. De glimlach was al even pijnlijk als zijzelf. Ze zat onder de blauwe plekken en ze had pijn, en enorme spijt dat ze iets had gedaan wat ze eerst als dwaasheid had beschouwd. Maar toen alles was gezegd en gedaan, was het te laat en kon ze niet meer terug.