Volgens de zacht tikkende klok in de slaapkamer van Adriana en Colton was het al ver na middernacht toen ze beiden plotseling wakker werden. Een lamp scheen in hun gezicht, en een luid getier deed hen verschrikt opkijken. Tegelijk gingen ze rechtop zitten. Coltons gezicht vertrok toen een intense pijn door hem heen schoot en hij abrupt herinnerd werd aan zijn wond. Hij had meteen spijt van zijn haastige beweging, maar hield een hand voor zijn ogen, om ze te beschermen tegen het onverwachte licht. Daarachter zag hij het woedende gezicht van Gyles Sutton. Hij had de man in zijn hele leven nog nooit zó kwaad gezien.
‘Ik heb je in Bath uitgenodigd om je aanzoek aan mijn dochter voor te leggen, maar niet om met haar te hoereren!’ bulderde Gyles. ‘Kom uit dat bed, smerige verleider, en vecht als een man!’
Toen hij probeerde Colton beet te pakken, hief Adriana haar hand op om haar vader tegen te houden. ‘Nee, papa, nee! Alles is in orde!’
Adriana greep snel het laken om haar naakte borsten te bedekken, maar het was al te laat. Het gezicht van haar vader werd vuurrood.
Christina stond kermend in de deuropening toen Gyles zijn gebalde vuist schudde. Colton zag de woede in de ogen van de ander en vroeg zich af of hij zich zou moeten vermannen voor een gevecht met Gyles Sutton. ‘Dus dit is de manier waarop je me beloont omdat ik geprobeerd heb je te helpen! Wellusteling! Dief! Je hebt achter mijn rug de maagdelijkheid van mijn dochter gestolen. Het liefst zou ik je nu, ter plekke, willen ontmannen!’
‘Papa, we zijn getrouwd!’ flapte Adriana eruit.
‘Wát?!’ Gyles wankelde verbijsterd achteruit.
‘We zijn vanavond in de echt verbonden door sir Guy’s vader. We hadden een speciale vergunning die door de aartsbisschop ondertekend is!’
Gyles staarde haar met open mond aan. ‘Maar… Maar waarom kon je niet wachten… om in een kerk… te trouwen?’
‘Coltons rijtuig werd bij Randwulf Manor overvallen, en hij is in zijn rug geschoten. We wilden bij elkaar zijn, en een huwelijk was de enige manier om samen te zijn zonder ons bezorgd te maken over wat gepast was en wat niet. Samantha, Percy, lord Harcourt en dr. Croft waren getuigen. Het is allemaal volkomen correct gegaan, ik verzeker het u, papa.’
Gyles deed struikelend nog een paar passen achteruit en wreef met een hand over zijn gezicht alsof hij nog seeds twijfelde aan de rechtsgeldigheid van hun huwelijk. ‘Je had in een kerk moeten trouwen, met je hele familie als getuigen.’
‘We zijn nu niet minder getrouwd dan wanneer we in een kerk getrouwd zouden zijn, papa. Dominee Dalton heeft ons alle documenten laten tekenen. Hij kan getuigen dat ze rechtsgeldig zijn.’
‘Het was mijn schuld,’ kwam Colton tussenbeide. ‘Ik was bang dat ik uw dochter zou verliezen, en dat risico wilde ik niet lopen. Ik was degene die er bij haar op aandrong vanavond nog met me te trouwen.’
‘Eigenlijk heeft sir Guy het geregeld,’ legde Adriana uit, om Colton te beschermen tegen de ergernis van haar vader, die ze smekend aankeek. ‘Maar als u bereid bent mijn gevoelens te laten meetellen, papa, ik wilde net zomin als Colton wachten. Ik houd van hem en wil de rest van mijn leven met hem doorbrengen.’
Gyles schraapte zijn keel en keek achterom naar zijn vrouw, die opgelucht lachte. ‘Wat vind jij hiervan, lieve?’
‘Ik denk dat ze wettig getrouwd zijn en we er niets meer over hoeven te zeggen… behalve…’ ze glimlachte naar het echtpaar, ‘welterusten.’
Gyles pruttelde wat, denkend aan de scheldnamen die hij zijn nieuwe schoonzoon naar het hoofd had gegooid. ‘Ja, nou ja, dat lijkt me het enige wat we kunnen zeggen, nu we het hele huis in rep en roer hebben gebracht.’
‘Kom mee, lieverd,’ drong Christina vriendelijk aan, ‘en laten we Adriana en Colton wat slaap gunnen. Arme kinderen, je hebt hen waarschijnlijk de doodsschrik op het lijf gejaagd.’
Het gegiechel van het paar even later in de slaapkamer deed Gyles even pauzeren na de deur achter zich te hebben dichtgetrokken. ‘Zó geschrokken zijn ze blijkbaar niet.’
Christina glimlachte. ‘Denk er eens aan hoe onstuimig jij was toen we nog jong waren, lieverd. Zoals je je misschien nog zult herinneren, moest ik je vóór ons huwelijk meer dan eens een tik op je vingers geven om je wat te laten bekoelen.’
Zijn hand ging bezitterig omlaag naar haar billen. ‘Je hebt nog steeds het aantrekkelijkste kontje dat ik ooit heb gezien.’
Met een uitdagend lachje wierp ze haar hoofd achterover en waarschuwde: ‘Hm, het kan maar beter het énige kontje zijn dat je ooit hebt gezien, anders zal ik jóu laten ontmannen. Er zijn dingen die ik niet wil delen, en een daarvan ben jíj.