Met tegenzin liep Adriana naar de deur en keek nog even achterom naar Colton. Maar Samantha legde zachtjes een hand op haar arm. ‘Kom, lieverd. Hodges heeft gelijk. De mannen zijn veel beter dan wij in staat mijn broer te verzorgen tot de arts komt. Wij beschikken niet over de vakkundigheid en de ervaring om ernstige wonden te behandelen.’
‘Maar als hij wakker wordt en naar me vraagt…’
‘Dan zullen de anderen hem vertellen dat je beneden zit te wachten en terugkomt zodra dr. Croft toestemming geeft.’
Nog geen kwartier later kwam Caleb terug, gevolgd door de arts. De oudere man nam beleefd zijn hoed af voor de dames toen hij haastig uit de vestibule kwam, en zei toen tegen de jongen: ‘Ik zal een sterke borrel nodig hebben om de wond schoon te maken en de patiënt toe te dienen. Weet je die te vinden in huis, jongeman?’
‘Ik geloof, meneer, dat mijn vader al alles wat u nodig hebt boven heeft klaargezet.’
‘Uitstekend, wees dan zo vriendelijk me naar de patiënt te brengen.’
Bijna anderhalf uur later kwam dr. Croft eindelijk uit de slaapkamer, met zijn jas over een arm. Hij rolde zijn hemdsmouwen omlaag en ging naar beneden. Adriana rende naar de trap met een onuitgesproken vraag in haar ogen. De arts, die van middelbare leeftijd was, glimlachte opgewekt. ‘U moet de jongedame zijn naar wie lord Randwulf het laatste halfuur heeft gevraagd.’
‘Hij leeft?’ riep ze jubelend uit, terwijl Samantha naar haar toe holde en haar omhelsde.
‘Natuurlijk,’ antwoordde dr. Croft, alsof hij geen moment getwijfeld had aan zijn capaciteiten. ‘Ik heb er mijn hele professionele leven een gewoonte van gemaakt nooit onnodig een patiënt te verliezen, en deze patiënt heeft beslist nog heel wat leven in zich. Dat werd duidelijk genoeg toen hij me een paar keer uitvloekte.’ De lippen van de arts vertrokken geamuseerd. ‘Hij leek het niet erg op prijs te stellen dat ik iedereen verbood naar hem te luisteren, toen hij beval dat u naat boven moest worden gebracht, maar de koppige hengst leeft nog… en uitermate goed, de omstandigheden in aanmerking genomen.’ Dr. Croft hief zijn hand op en liet een loden bal tussen duim en wijsvinger rollen, terwijl hij die door zijn vierkante bril bestudeerde. ‘Ik dacht dat hij wel zonder dat stukje lood kon, maar misschien wenst u het in de komende jaren aan uw kleinkinderen te geven en hun te vertellen dat hun grootvader geen kik gaf toen het uit zijn rug verwijderd werd, een prestatie die ik zelden heb meegemaakt. Dat was wel wat anders dan toen ik hem zei dat hij nog een tijdje geduld zou moeten hebben voor hij u kon zien.’
‘Hij is in het rijtuig bewusteloos geraakt en scheen erg verzwakt door het grote bloedverlies. Wat voor invloed zal dat hebben?’
‘In werkelijkheid heeft hij niet zoveel bloed verloren als u misschien hebt gedacht. De shock en de pijn zijn er waarschijnlijk de oorzaak van geweest dat hij bewusteloos raakte, maar hij heeft een enorme veerkracht. De wond was niet levensgevaarlijk… en zal dat ook niet worden tenzij hij geïnfecteerd raakt. Maar ik heb maatregelen genomen om dat te vermijden met een mengsel dat niet alleen voorkomt dat de wond gaat etteren, maar ook de pijn voor een groot deel wegneemt. Wat het laatste betreft, hielp de cognac natuurlijk ook een handje. Feitelijk lijkt hij nogal levendig voor een man wie ze net een gat in zijn rug hebben geboord. Gelukkig heeft de kogel de vitale organen gemist. Hij heeft het idee dat hij vanavond met u in het huwelijk treedt. Weet u daar iets van?’
Adriana wist niet goed wat ze moest antwoorden. ‘Eh, sir Guy heeft wél gezegd dat hij zijn vader, de dominee, zou sturen om het huwelijk te voltrekken, maar ik weet niet zeker of hij het serieus meende.’
Dr. Croft wees met een duim over zijn schouder om de man aan te duiden die in de kamer boven lag. ‘Ik kan u wel vertellen dat lord Randwulf hierover heel serieus is, en als u hem in bed wilt houden, kunt u beter een manier bedenken om hem tot bedaren te brengen als u niet van plan mocht zijn met hem te trouwen vana-’
Een luide roffel van de deurklopper, en Caleb kwam weer aangehold uit het personeelsverblijf. Toen hij de deur opendeed, nam een lange man in zwarte kledij met een wit boord beleefd zijn hoed van het grijzende hoofd. ‘Goedenavond, Franklin, ik hoop van harte dat ik niet te laat ben. Is het kind al geboren?’
Hartelijk lachend wenkte dr. Croft hem om binnen te komen. ‘Kom binnen, William, en wees gerust. Ik kwam de wonden van een zwaargewonde man verzorgen, niet een vrouw in barensnood. Ik geloof dat het paar dat wil trouwen al tien jaar lang voor elkaar bestemd is, dat zei lord Randwulf enkele ogenblikken geleden tenminste. Het lijkt me dat het na zo’n lange periode tijd wordt dat ze trouwen, vind je niet?’