‘Adriana, woorden zijn niet voldoende om je te zeggen hoezeer ik je in de laatste maanden gemist heb,’ mompelde hij toen hij voor haar stond. ‘Ik heb mijn uiterste best gedaan om mijn gedachten te beletten uit te gaan naar de vrouw die ik verloren had en me te verdiepen in de renovatie van mijn privé-vertrekken. Daarmee wilde ik niet alleen het vacuüm in mijn hart opvullen, maar een manier vinden om jou tot vrouw te krijgen. Mag ik het wagen te hopen dat je aanwezigheid hier in Bath, en de opvallende afwezigheid van de vaste begeleider, reden voor me is om me te verheugen?’
Een hevig gezwaai met een zakdoek aan de andere kant van de kamer trok Adriana’s aandacht. Ze was nieuwsgierig wie zo brutaal zou zijn in de Assembly Room en boog enigszins opzij om langs Riordans arm te kunnen kijken.
Adriana keek smekend naar hem op. ‘Vergeef me dat ik zo onhebbelijk ben me om me juist nu bij je te verontschuldigen, maar ik móet weten waarom Samantha zo naar me staat te zwaaien. Ze lijkt heel ongerust, en ik vraag me af wat er gebeurd is…’ Adriana kon niet verder spreken, want haar hart verkilde plotseling bij de gedachte aan Colton die ergens dood lag of gewond.
Riordan keek achterom, teneinde te weten te komen wat er achter zijn rug gebeurde en bevestigde onmiddellijk dat Samantha inderdaad hevig van streek leek. ‘Kom, volg me en blijf dicht bij me,’ zei hij ridderlijk en pakte Adriana’s slanke hand. ‘Er zijn zoveel mensen dat je er niet gemakkelijk doorheen zult kunnen komen.’
Zodra ze bij haar in de buurt kwamen, holde Samantha naar haar toe en klemde zich wanhopig aan haar arm vast.
Adriana werd steeds ongeruster. ‘Hemel, Samantha, wat is er gebeurd? Waar is Percy? Er ís toch niets met hem?’
‘Bentley heeft iemand naar binnen gestuurd om hem te halen, en hij kwam net teruggehold om me te vertellen dat Colton buiten is in het rijtuig en je wil zien.’
Een golf van opwinding en blijdschap ging door haar heen, voordat haar verstand de opgetogenheid verstoorde. Dacht hij werkelijk dat ze zich zo een, twee, drie in zijn armen zou storten nadat hij zich tijdens de twee maanden die hij haar het hof had gemaakt voortdurend op een afstand had gehouden? Met een voorgewende achteloosheid haalde ze haar schouders op. ‘O, waarom komt je broer niet binnen?’
‘Colton heeft een schot in zijn rug gekregen, Adriana, en hij weigert naar een arts te gaan voordat hij met jou heeft gesproken. Bentley zei dat ze onderweg zijn overvallen, kort nadat ze uit huis vertrokken waren, en mijn broer is helemaal hierheen gekomen in weerwil van zijn wonden, vastbesloten om jou te zien.’
Het afschuwelijke nieuws deed haar hart bijna stilstaan. Ze keek naar de markies om zijn begrip te vragen, deze keer bevend van ongerustheid. ‘Riordan, vergeef me alsjeblieft, maar ik móet naar Colton.’
‘Misschien kan ik een helpende hand bieden,’ bood hij aan, terwijl de vreugde uit zijn ogen verdween. Hij nam haar trillende hand in de zijne en probeerde haar moed in te spreken. ‘Als officier heb ik ervaring in het verzorgen van wonden, Adriana. Misschien, als ik met jullie meega naar buiten, kan ik wat assistentie verlenen.’
‘Gauw dan,’ smeekte Samantha, die zijn advies en alle hulp die hij kon geven graag accepteerde. ‘Colton kan wel op sterven liggen.’
Op de gezichten van de toeschouwers tekende zich ontsteltenis af toen ze gedrieën naar de ingang renden, maar de beide vrouwen trokken zich er niets van aan, en de man die hen op de hielen volgde nog minder. Bentley stond te wachten naast de landauer. De erbarmelijke toestand van het rijtuig had een menigte vrienden en kennissen gelokt, die angstig wilden weten wat er gebeurd was en of een van de Wyndhams gewond was geraakt bij wat de koetsier verklaarde als een overval door onbekende daders. In antwoord op de vraag naar de conditie van zijn werkgever, herhaalde Bentley de woorden van de markies. ‘Het is maar een schampschot.’
Terwijl het drietal haastig het huis verliet, stapte Percy voorzichtig uit het rijtuig, om zijn zwager niet nog meer ongemak te veroorzaken dan hij nu al ondervond.
‘Weet je of zijn verwondingen ernstig zijn?’ vroeg Samantha aan haar man toen hij zijn hand uitstak om haar te helpen instappen.
‘Je broer beweert van niet,’ mompelde Percy, ‘maar ik zou maar op het ergste voorbereid zijn, lieverd. Hij schijnt veel bloed te hebben verloren. Zijn hele jas is op de rug doorweekt.’
Doodsbang wachtte Adriana tot hij Samantha geassisteerd had. Toen Percy zich eindelijk naar haar omdraaide, stond zijn gezicht ernstig.
‘Ik kan niets met zekerheid zeggen, Adriana,’ mompelde hij spijtig, en kneep even in haar vingers om zijn eigen bezorgdheid uit te drukken. Voorzichtig hielp hij haar instappen.