Adriana gedroeg zich opzettelijk onheus jegens hem door zich van hem af te wenden en zich met haar waaier koelte toe te wuiven, maar volhardend als altijd kwam hij naar voren tot ze weer schouder aan schouder stonden. Achteloos richtte hij zijn blik op de dansende paren terwijl hij een snuifje nam.
‘Ikzelf ben in uitstekend gezelschap, als begeleider van de mooie miss Felicity en in gezelschap van een paar kennissen van haar, die al een tijd ernaar verlangden Bath te bezoeken.’
‘Bent u gids geworden?’ vroeg Adriana koel en keek langs hem heen om vriendelijk te glimlachen naar Felicity en de twee jonge vrouwen, die elk niet veel ouder konden zijn dan zeventien.
‘Nee, mylady. Ik heb het veel te druk in de molen om dergelijke taken op me te nemen. Ik werd zelfs zó overstroomd met bestellingen die vandaag moesten worden afgewerkt, dat mijn stalhouderij maar net op tijd was bij Gladstones huis.’
‘Prettig voor u,’ antwoordde ze koel en wilde weglopen toen hij haar arm vastpakte. Ze draaide haar hoofd naar hem om en waarschuwde hem: ‘Neem uw hand weg, meneer Elston, of ik ga op ditzelfde moment gillen.’
Hij gehoorzaamde onmiddellijk. ‘O, lieve help, het was niet mijn bedoeling u van streek te maken, mylady. Ik wilde alleen maar Felicity’s vrienden aan u voorstellen. Het schijnt dat ze verblind zijn door aristocraten. Ze zouden bijzonder vereerd zijn aan u te worden voorgesteld. Natuurlijk kost het moeite om te kiezen tussen Felicity en haar vriendinnen, en vraag ik me af wie ik de eer moet bewijzen van een huwelijksaanzoek. Maar Felicity is de enige die me nog weerstaat. Ze is zo onschuldig! Wat die andere twee betreft,’ hij hield zijn hand voor zijn geeuwende mond, alsof hij zich verschrikkelijk verveeld voelde, ‘ach, die tillen hun rok op wanneer ik dat wil en hebben er geen bezwaar tegen met drie in bed…’
Met gloeiende wangen draaide Adriana zich om en begon zich door de menigte een weg te banen naar haar ouders. Hun aanwezigheid betekende een absolute veiligheid. Toen ze dichter bij de plaats kwam waar ze stonden, besefte ze dat haar vader haar scherp had opgenomen, en al zei hij geen woord toen ze bij hem was, zijn ogen drukten duidelijk zijn bezorgdheid uit.
‘Alleen maar kwaad, meer niet, papa,’ beantwoordde ze zijn zwijgende vraag. ‘Die man is door en door schofterig. Jammer dat u hem niet ontmand hebt, zoals Maud zei dat u dreigde te doen. U had misschien de ondergang van twee jonge meisjes kunnen voorkomen.’
Gyles kuchte een beetje onthutst. ‘Maud hoort je onschuldige oren niet te corrumperen met het herhalen van mijn onbetamelijke dreigementen.’
Adriana lachte. ‘Papa, ik ben lang genoeg met paarden omgegaan om het verschil te kennen tussen een ruin en een hengst. Meneer Elston hoort absoluut een ruin te zijn.’
Gyles knipoogde, met een grijns die hij vergeefs had geprobeerd te onderdrukken. ‘Een dezer dagen, kindlief, zal ik je die dienst misschien nog bewijzen, al is het alleen maar om je tegen dat monster te beschermen, al spijt het me van die dwaze meisjes. Blijkbaar hebben ze nooit geleerd dat sommige mannen onbetrouwbare, smerige lieden zijn, maar ik vrees dat we niets kunnen doen om het hun duidelijk te maken. Ze zijn oud genoeg om beter te weten. Bovendien, als ze de waarschuwingen van hun ouders in de wind hebben geslagen, betwijfel ik of ze het advies van vreemden zullen accepteren.’
‘Ze hebben waarschijnlijk nooit een vader gehad als u, die genoeg van zijn dochters hield om hen te willen beschermen.’ Ze keek vol liefde naar hem op. ‘Ik hou van u, papa, meer dan van één man ter wereld.’
‘Wie is er nu onoprecht?’ vroeg hij vriendelijk. ‘Er is één man van wie je met hart en ziel houdt.’
Ze knipperde haar tranen weg. ‘Ja, papa,’ gaf ze bedroefd toe, ‘maar ik vrees dat hij niet van mij houdt.’
‘Dat zullen we zien, kindlief, misschien zelfs vanavond nog. Wie weet?’ Hij gaf een geruststellend klopje op haar hand en keek rond in de balzaal, om vervolgens achteloos naar de ingang te gebaren. ‘Ik zie een bekend gezicht, en ik geloof hij jou zoekt.’
Adriana’s hart sprong op, want ze kon zich alleen maar voorstellen dat Colton was gekomen en haar zocht. Ze keek in de richting die haar vader had gewezen en voelde een intense teleurstelling toen ze Riordan Kendrick in het oog kreeg. Hij was er schijnbaar net, want hij keek zoekend rond. Hij ging methodisch te werk en keek aandachtig rond in de balzaal, tot zijn ogen bleven Adriana bleven rusten. Zijn mond vertrok in een langzame grijns en hij drong zich tussen de pratende paren door.
Ze was bijna vergeten hoe knap Riordan was… en hoe toegewijd hij had geprobeerd haar tot de zijne te maken. Maar toen ze zijn lach beantwoordde, was het of er iets van de glans verdwenen was. Het beeld van Colton Wyndham bleef haar achtervolgen, in haar hoofd… en haar hart. Misschien zou de pijn op den duur verzwakken en zou ze degenen kunnen overwegen die haar echt wilden, Riordan Kendrick voorop.