Familieleden en vrienden kwamen in Londen bijeen voor de begrafenis. Bij die trieste gelegenheid had Philana met Adriana kunnen spreken, die met haar ouders naar hun huis bij Regent Park in Londen was gereisd, waar ze hun zussen en hun echtgenoten ontmoetten voor ze naar de begrafenis gingen.
‘Edythe was net twintig,’ legde Philana met gesmoorde stem uit. ‘Ze moet vlak nadat ze bevallen was zijn gestorven, want het kind zag eruit zoals het geval zou zijn geweest als niemand Edythe bij de geboorte had kunnen helpen… behalve dat de navelstreng was doorgesneden en afgebonden. Het is moeilijk te begrijpen waarom soldaten, die dit land vroeger trouw waren, hun rijtuig hebben aangevallen. Courtland Kingsley had in vroegere conflicten met Frankrijk bewezen een dappere soldaat te zijn, maar na het verlies van zijn oog had hij zijn aanstelling als officier moeten opgeven.’
Toen Adriana later Samantha onder de aanwezigen op het kerkhof zocht, vond ze haar vriendin zwaar leunen op de arm van haar broer, die samen met haar bij het graf vandaan liep. De vrouwen omhelsden elkaar wanhopig. Samantha probeerde haar snikken te bedwingen. Toen Adriana eindelijk een stap achteruit deed, kuste ze Samantha’s betraande wang en beantwoordde Coltons onderzoekende blik met een triest glimlachje en een stijf knikje, terwijl hij beleefd zijn hoed afnam. Zijn ogen spraken daarentegen boekdelen, maar ze was doof… en blind voor de smeekbede erin.
Colton zette zijn theekopje op het schoteltje en keek naar de gespannen glimlach van zijn moeder. Ze had zich de tragische dood van haar nichtje erg aangetrokken, maar was zich er pijnlijk van bewust dat haar verdriet al eerder was begonnen, toen hij haar had verteld over Adriana’s stoïcijnse weigering. Sindsdien bewees de droefheid in haar blauwe ogen hoe diep de pijn zat.
Eigenlijk had hij wel verwacht dat zijn moeder zo zou reageren. Veel van wat er nu gebeurde had hij al gevreesd toen hij hoorde van de verordening van zijn vader. Het feit dat het nog werd verergerd door de dood van Edyth en haar gezinnetje maakte het nog pijnlijker. Adriana was de enige keus van zijn ouders geweest. Ze was als een dochter voor hen geweest, en de zeer reële mogelijkheid dat hun verwachtingen nooit bewaarheid zouden worden, was een vooruitzicht dat zijn moeder maar nauwelijks kon accepteren.
‘Ik moet je iets vragen,’ zei Philana kalm.
‘Ja?’
‘Heb je Edythe ooit bezocht toen je verleden jaar in Londen was?’
Colton rimpelde verbaasd zijn voorhoofd. ‘Nee, ik ben bang dat ik haar na mijn vertrek uit huis niet meer gezien heb. Waarom?’
‘Ik vraag het vanwege een moedervlek, die de artsen hebben gevonden op de rug van het kind.’
Colton leunde achterover en staarde verward naar zijn moeder. Ze hoefde verder niets te zeggen. ‘Maar hoe kan dat? Ze was niet verwant met de Wyndhams. Courtland ook niet.’
‘Dat weet ik maar al te goed,’ mompelde Philana. Toen probeerde ze een dapper glimlachje tevoorschijn te toveren. ‘Niet tenzij je vader…’
Colton weigerde het te horen. ‘Vader zou Edythe nooit hebben aangeraakt… of welke andere vrouw ook. U was de enige van wie hij óóit gehouden heeft… of, wat dat betreft, begeerd. Ik heb hem nog nooit naar een andere vrouw zien kijken op de manier die u suggereert. Ik mag mijn fouten hebben gehad, moeder, maar vader was trouw en oprecht in alles wat hij deed. Hij heeft me toen ik jong was vaak genoeg onder handen genomen omdat ik neiging had een beetje te veel plezier te maken met de meisjes. Ik weiger te geloven dat hij tegen zijn eigen morele opvattingen in zou hebben gehandeld.’
‘Hoe verklaar je dan de aanwezigheid van zo’n moedervlak op de rug van de baby?’
‘Hebt u die zelf gezien?’ vroeg Colton.
‘Natuurlijk niet. Zoals je weet, weigerden ze de kisten te openen omdat er te veel tijd verstreken was…’
Colton stak zijn hand uit en probeerde haar gerust te stellen. ‘Dan was wat de artsen beschreven blijkbaar toch anders dan de moedervlek die ik heb of mijn vader vóór mij had. Ik kan u niet zeggen hoe erg het me spijt. Ik was stom genoeg om te geloven dat Pandora geen kinderen kon krijgen en dat het veilig was met haar. Niets, maar dan ook absoluut niets wat ik nu kan zeggen kan mijn verkeerde oordeel verontschuldigen. Mijn dochter is een onschuldig slachtoffer, en ik kon niet een van mijn eigen kinderen het lot van een bastaardkind te laten ondergaan. Een onschuldige de rest van haar leven te laten boeten voor mijn indiscreties is me onmogelijk. Ik moet de gevolgen dragen.’
‘Het schijnt een heel mooie baby te zijn,’ zei Philana zachtjes. ‘De bedienden hebben in de omtrek geïnformeerd naar een vrouw die het kind kan zogen. Hopelijk vinden we gauw iemand die Alice kan vervangen. Ik moet zeggen dat haar manieren… een beetje ongewoon zijn.’