Hij keek haar nieuwsgierig aan. ‘Heus?’
‘De avond waarop je mijn badkamer binnenkwam.’
Zijn mond vormde een geluidloze ‘O’.
‘Het lijkt me dat de aanwezigheid van zo’n moedervlek op je kind die actrice goed uitkomt, maar jou minder goed. Ben je van plan met haar te trouwen?’
‘Dominee Goodfellow uit Oxford heeft de zegen uitgesproken toen ik daar was.’
Adriana kon slechts verslagen en zwijgend naar haar schoot staren. Ze hield haar hand voor haar mond en voelde zich misselijk.
‘Ga even naar buiten,’ drong hij aan. Hij legde zijn arm onder haar schouders en trok haar tegen zich aan. ‘Het is fris buiten, dat zal je misselijkheid bedwingen.’
Adriana had de kracht niet te weigeren en liet zich door hem naar buiten brengen.
‘Haal diep adem,’ adviseerde hij, haar dicht tegen zich aan drukkend. ‘Dat zal helpen.’
Ze gehoorzaamde. Het beetje waardigheid dat ze nog bezat, zou ze beter in stand kunnen houden als ze haar misselijkheid de baas was en hem kon wegsturen. Maar het duurde even voor ze voldoende kracht had om hem van zich af te duwen. Toen ze wankelend terugliep naar de bibliotheek, volgde hij haar en stak zijn hand uit om haar te steunen toen ze dreigde te vallen. Maar ze vermeed zijn aanraking alsof hij de pest had.
‘Het is beter als je nu weggaat,’ zei ze. ‘Nu je een getrouwde man bent, horen we niet alleen te zijn. Ga alsjeblieft. Dan zou ik me wat beter voelen.’
‘Ik ben weduwnaar, Adriana. Pandora is gestorven nog voordat ik haar huis verliet.’
‘En het kind?’
‘Ze is met een min in Randwulf Manor.’
‘Ik begrijp het.’
‘Ik kon de baby moeilijk alleen achterlaten.’
‘Nee, natuurlijk niet. Je hebt goed gehandeld. Ze zal alle voordelen hebben die je je kunt veroorloven.’
‘Adriana…’ Hij legde zijn hand op haar schouder.
Ernstig sloeg ze haar ogen naar hem op. ‘Ja?’
Hij keek naar haar mooie gezichtje. Als iemand ooit had ontkend dat er een hel op aarde zou zijn, dan had hij op dat moment hun ongelijk kunnen bewijzen. ‘Bestaat er een mogelijkheid dat je me mijn fouten kunt vergeven en me accepteren als je echtgenoot?’
Adriana kon met moeite een heel flauw glimlachje tevoorschijn brengen. ‘Ik zal je aanzoek geruime tijd moeten overwegen voor ik je een antwoord kan geven, Colton. Tot dan blijft me niets anders over dan me volledig bevrijd te voelen van alle verplichtingen jegens jou en jegens het contract dat onze ouders hebben getekend. Je huwelijk met een andere vrouw heeft die overeenkomst beëindigd.’
Zijn hart zonk in zijn schoenen. ‘Mag ik morgen terugkomen?’
‘Nee, liever niet. Ik moet een tijdje alleen zijn om mijn toekomst te overdenken. Al houd ik nog zoveel van je familie, ik weet niet of ik nu nog met je wil trouwen.’
‘Ben je me in zó korte tijd gaan haten?’
‘Ik haat je niet, Colton, maar ik mag niet vergeten dat je, vóór je wist dat je vader was, nooit enige echte belangstelling voor me hebt getoond als toekomstige echtgenote. Het lijkt me nu een beetje laat voor een huwelijksaanzoek. Als je me had gewild, dan had je daar in de afgelopen twee maanden enig bewijs van moeten leveren, maar dat heb je niet gedaan.’
‘Ik had belangstelling voor je sinds ik ben teruggekomen,’ protesteerde hij wanhopig. ‘Ik kan zelfs aan niemand anders denken dan aan jou. Je spookt ’s nachts rond in mijn dromen, en ik word wakker met het intense verlangen dat je naast me zou liggen, dat je elk moment van de dag bij me zou zijn.’
‘Niettemin heeft je gedrag me doen geloven dat je niet bereid was me te accepteren als je vrouw. Nu voel ik een tegenzin om jou te accepteren als mijn man. Ik moet tijd hebben om over je aanzoek na te denken.’ Ze wees met haar hand naar de deur. ‘Je weet de weg naar buiten.’
15
De scheuring tussen Colton en Adriana ging Philana zó aan het hart dat ze zich de dag na Kerstmis vrijwel opsloot in haar kamer. Maar dat was natuurlijk niet zoals een Engelse zich gedroeg, of het voorbeeldige gedrag van een markiezin. Ze moest stoïcijns doorgaan. Het was dubbel moeilijk toen ze bericht kreeg dat haar nichtje, haar echtgenoot en haar pasgeboren baby gedood waren toen hun rijtuig van hun vierspan was afgebroken en in een ravijn was gestort. Het was opnieuw een pijnlijke klap, die hard aankwam bij Philana en Alistair. Net drie jaar geleden hadden ze gerouwd over het overlijden van hun zus en drie maanden later van hun zwager. Het echtpaar had maar één kind achtergelaten, een levendige, jonge vrouw, die een paar jaar geleden met een burggraaf was getrouwd, wiens eigen ouders nog niet zo lang geleden eveneens waren gestorven. Wat het nóg moeilijker maakte, was dat ze even buiten Londen hun eind hadden gevonden, nadat een bende ontevreden soldaten, die uit het leger waren ontslagen en een armoedig bestaan leidden in de achterbuurten, hun haat hadden gekoeld op de eerste de beste aristocraat, een man die zelf een oog had verloren in een eerdere campagne tegen de Fransen.