‘Ja, milord.’
Toen de deur achter de butler en het kamermeisje dichtviel, draaide Philana haar hoofd op het kussen en keek door een waas van tranen naar haar zoon. ‘Ik had zo gehoopt dat je met Adriana zou trouwen,’ zei ze gesmoord. ‘Al die jaren is ze als een tweede dochter voor me geweest. Ik kan de gedachte niet verdragen dat ik haar kwijt zou raken. Sedgwick en ik hebben er nooit aan willen denken hoe we ons zouden voelen als je met een ander trouwde. Nu is mijn grootste wens onmogelijk geworden.’
‘Ik zal met haar praten,’ was het enige wat Colton uit kon brengen.
‘Ik vrees dat het weinig nut zal hebben,’ fluisterde Philana bedroefd. ‘Er is een heel groothartige vrouw voor nodig om zich te onderwerpen aan de meelevende blikken van de mensen als ze met jou zou trouwen. Ik weet niet of ze tegen die schande opgewassen zou zijn.’
Op kerstavond begroette Charles lord Colton plechtig bij de voordeur van Wakefield Manor. ‘Ik zal lady Adriana zeggen dat u haar wenst te zien, milord.’
‘Kunnen we ergens ongestoord praten?’
De butler was op de hoogte van de ruzie tussen de markies en lady Adriana, en had begrip voor het verzoek van lord Colton. ‘Als u naar de bibliotheek wilt gaan, milord, zal ik lady Adriana zeggen dat u daar op haar wacht. U zult daar waarschijnlijk niet gestoord worden, want lord Standish en lady Christina zijn naar de Abernathy’s. Ik geloof dat ze van plan zijn daar enige tijd te blijven, in elk geval tot lady Adriana zich bij hen zal hebben gevoegd.’
‘Dank je, Charles.’
Colton liep met een bezwaard hart door de gang naar de bibliotheek. Hij kon niet veel enthousiasme opbrengen voor de taak die voor hem lag. Hij was bang dat ze hem na zijn recente gedwongen huwelijk uit haar aanwezigheid zou bannen en hem nooit meer zou willen zien.
‘Je wilt me spreken?’ klonk een zachte stem in de deuropening.
Colton draaide met een hoopvolle glimlach zijn hoofd om, maar het was duidelijk dat Adriana niet van plan was die te beantwoorden. Hij liep naar haar toe. ‘Ik wil wanhopig graag over een paar dingen met je praten.’
‘Als het over gisteravond gaat, heb ik niets meer te zeggen,’ verklaarde ze koel, en ging bij de open haard staan. Ze draaide hem de rug toe en warmde haar handen bij het vuur.
‘Ik heb me slecht gedragen,’ bekende ze, achteromkijkend, ‘en daarvoor moet ik me verontschuldigen, maar ik meende elk woord wat ik zei. Het zal minder verdriet voor me betekenen als ik er nu een eind aan maak en verderga met mijn leven alsof je nooit bent teruggekomen.’
‘Al zul je het moeilijk kunnen geloven, Adriana, ik wil je heel graag tot vrouw hebben.’
Ze draaide zich met opgetrokken wenkbrauwen om. ‘Wanneer is dat gebeurd?’
‘Feitelijk ben ik me er al enige tijd van bewust, maar dom genoeg heb ik het steeds uitgesteld om dat feit te erkennen. Lang geleden verzette ik me fel tegen het idee dat mijn leven voor me zou worden uitgestippeld door een contract en een verloving die mijn ouders hadden bepaald. Maar al was ik nog zo gekant tegen onze hofmakerij, ik merkte dat ik je wilde… nee, nodig had.’
Adriana had willen lachen van vreugde, maar de grimmige uitdrukking op zijn gezicht maakte dat ze op haar hoede was. ‘Is er iets gebeurd?’
Colton liet een diepe zucht horen en wendde zich half af, terwijl hij de palm van de ene hand tegen de knokkels van de andere wreef. ‘Triest genoeg heeft zich iets voorgedaan dat me doet twijfelen of je mijn huwelijksaanzoek zult accepteren.’
‘Ga door. Ik luister.’
Colton wist niet goed hoe hij het haar moest vertellen. Hij was er beslist niet trots op. ‘Eergisteravond werd ik onverwacht naar Londen ontboden en ontdekte dat een vrouw die ik al een paar jaar kende een kind had gekregen.’
Adriana’s knieën begonnen te knikken. Wankelend liep ze naar de dichtstbijzijnde stoel en ging zitten. Ze was versteend van angst en wachtte tot hij verder zou gaan, haar zou vertellen dat het kind van hem was en niet van een of andere vreemde. ‘Hou je van haar?’
Colton draaide zich om en keek haar aan, verbaasd dat ze al wist wat hij haar ging vertellen. Haar hoofd was gebogen en haar schouders zakten naar voren in een verslagen houding. ‘Nee. Ze was slechts een actrice die ik… eh… nu en dan bezocht. Ze had me verteld dat ze geen kinderen kon krijgen…’
‘Hoe weet je zo zeker dat het kind van jou is?’
Hij zuchtte. ‘Ik heb een moedervlek op mijn onderrug, die ik heb geërfd van mijn vader, en hij weer van zijn vader vóór hem, enzovoort. Ik geloof dat het vele jaren geleden is ontstaan door een viking. De moedervlek heeft de vorm van een meeuw.’
‘Ja, dat heb ik gezien.’