De predikant wenkte de min om de bezittingen van het kind bijeen te zoeken, en Coltons maag draaide om. Toen de zoogster zag dat Colton naar haar keek, grijnsde ze naar hem met een mond vol rottende tanden.
‘Haar naam is Alice Cobble, milord,’ verkondigde de predikant. ‘Ze zei dat haar man in de oorlog is omgekomen, zodat ze nu niemand meer heeft. Als loon hoeft ze niet meer te hebben dan een of twee stuivers, benevens haar onderhoud. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze uitstekend voor de baby zal zorgen.’
Eén ding wist Colton zeker, hij had nog nooit in zijn leven een smeriger en havelozer schepsel gezien. Hij vond het een afschuwelijk vooruitzicht tijdens de lange rit naar huis bij haar in het rijtuig te moeten zitten, want ze stonk zó erg dat hij er misselijk van werd. Haar kroezige haar moest dringend gewassen worden. Zelfs nu nog deed ze geen enkele moeite om haar blote borst te bedekken, alsof ze voor hem ermee pronkte. Het feit dat de baby aan zoiets smerigs moest zuigen, maakte dat hij zich nu al afvroeg hoe gauw hij, zodra hij thuis was, een vervangster voor haar zou kunnen vinden. Hij hoopte vurig dat het niet lang zou duren.
Colton draaide zich weer om naar Pandora en zag dat haar krachten snel begonnen af te nemen. Met een gebaar naar haar bed vroeg hij aan de predikant: ‘Kunt u haar niet helpen?’
De man liep naar het bed toe en legde zijn vingers op haar pols. Toen trok hij zich met een diepe zucht terug en schudde droevig zijn hoofd. ‘Ik betwijfel of uw vrouw nog een uur te leven heeft, milord.’
‘Ik zal bij haar blijven.’
‘Dat is niet echt nodig, milord. Ze zal gauw genoeg zijn heengegaan, en als u uw vertrek uitstelt, zal uw rijtuig waarschijnlijk worden ingehaald door soldaten die naar huis zijn teruggekeerd. Die kunnen nauwelijks werk vinden en zijn uit wraak aan het roven gegaan, omdat ze zonder meer worden ontslagen door de regerende instanties in dit land - met andere woorden, de aristocraten die in een ongelooflijke weelde leven terwijl de gewone soldaat omkomt van de honger.’
‘Ik heb zij aan zij gevochten met velen van die mannen en kan met hen meevoelen. Ik ben bereid het erop te wagen. Ik wil niet dat Pandora alleen sterft.’
‘Ik ben bij haar, milord.’
‘Niettemin blijf ik hier zitten,’ antwoordde Colton resoluut. ‘Ik ben nog nooit eerder getrouwd geweest, maar ik ben de mening toegedaan dat een man zijn vrouw niet in de steek hoort te laten als ze op sterven ligt.’
‘U hebt natuurlijk gelijk,’ gaf de predikant toe. ‘Ik dacht slechts aan uw veiligheid.’
‘Col…’ klonk een zachte stem uit het bed.
‘Ik ben hier, Pandora,’ verzekerde Colton haar. ‘Ik laat je niet in de steek.’
‘Ik vraag alleen… een goede vader… te zijn… voor onze dochter…’
Met dat verzoek sloot ze haar ogen en hield op met ademen.
Dominee Goodfellow voelde haar pols en trok toen plechtig het laken over haar hoofd. ‘Ze is niet meer, milord.’
Colton slaakte een diepe zucht en stond op. Hij pakte een zware buidel met munten uit zijn binnenzak en gaf die aan de predikant. ‘Dit hoort genoeg te zijn voor de speciale vergunning en een fatsoenlijk graf met een grafsteen voor Pandora. Haar dochter zal later willen weten waar haar moeder begraven ligt. Waar kan ik u vinden als ik thuis alles geregeld heb?’
‘Ik heb een kleine standplaats aan de weg naar Oxford, milord,’ antwoordde de man. ‘Daar zal uw vrouw begraven worden.’ Hij schudde de buidel leeg in zijn hand en staarde verbaasd naar de munten. ‘U bent heel edelmoedig, milord.’
‘Koop voedsel voor de soldaten met het geld dat over is.’ Hij draaide zich om en wenkte de min zonder enig enthousiasme om hem te volgen.
Colton had vermoed dat het moeilijk zou zijn om zijn moeder te vertellen wat hij gedaan had, maar hij had nooit kunnen denken dat ze flauw zou vallen toen ze het nieuws hoorde. Terwijl Harrison voor hem uit draafde en deuren opende, naar Philana’s kamermeisje roepend dat ze alvast naar Philana’s kamer moest gaan, droeg hij zijn moeder naar haar kamer, waar hij haar voorzichtig op bed legde. Het kamermeisje bette haar gezicht met een koele, vochtige doek, en Philana kwam langzaam weer bij. Maar toen ze zich alles weer herinnerde, kreunde ze en legde een bevende hand op haar ogen.
Colton verzocht Harrison rustig naar beneden te gaan en Alice Cobble naar de kinderkamer te brengen. ‘En laat een van de bedienden die vrouw erop attent maken hoe belangrijk het is haar lichaam en haar haar te wassen,’ voegde hij er zachtjes aan toe. ‘Als ze weigert, krijgt ze met mij te maken. Als het niet voor het kind was, zou ik dat smerige schepsel onder geen enkele omstandigheid in huis dulden, dus ik verzoek je dringend haar de gebruikelijke regels voor te schrijven die gelden voor de vrouwen die hier in huis werken.’