Als enig antwoord schudde ze haar hoofd.
Een diepe zucht ontsnapte Colton. ‘Ik zal niet langer aandringen, Adriana. Als je ouders weten waarom je je zo triest voelt, zullen zij misschien bereid zijn het voor me op te helderen.’
‘Colton, alsjeblieft, doe dat niet. Het zou hen alleen maar verontrusten als ze denken dat je je van streek maakt over mij. Breng me gewoon naar huis en laat me alleen. Het is echt niet belangrijk.’
‘Integendeel, Adriana, voor míj is het dat wél. En als ik van streek bén, is dat alleen omdat jij het bent en ik niet weet wat de reden is. Bovendien kan ik je na Rogers aanranding niet in zo’n toestand in Wakefield Manor achterlaten zonder de achterdocht van je ouders te wekken. Ze zullen denken dat ik je verleid heb…’
Ze lachte kort. ‘O, ik zal ze kunnen verzekeren dat je een perfecte gentleman bent geweest, zó perfect, dat ik zeker weet dat je niet kunt wachten tot de drie maanden voorbij zijn. Het trieste feit is dat er helemaal niets is veranderd sinds je je huis bent ontvlucht om te ontsnappen aan het bevel van je vader. Je voelt nu even weinig voor me als toen.’
‘Dat is niet waar, Adriana,’ wierp Colton tegen. Hij vroeg zich af hoe ze zou reageren als hij haar vertelde hoe vaak hij ’s nachts badend in het zweet wakker werd, met een hevige begeerte haar naast zich in bed te hebben.
Adriana snoot haar neus en kwam met tranen in haar stem met een oplossing. ‘Ik heb een hekel aan de schijn die we ophouden, Colton. Ik heb besloten dat het beter is om je van je verplichtingen te ontheffen. Vanaf vanavond kun je je eigen gang gaan, zonder je zorgen te maken dat je mij het hof moet maken. Ik wil het niet meer. Ik kan het zelfs niet langer verdragen! Het breekt mijn hart, en ik kan zo niet doorgaan.’
‘Je bent niet redelijk, Adriana.’ Hij legde zijn hand op haar onderarm om haar te kalmeren. ‘Alsjeblieft, liefste, morgen zul je er anders over denken.’
‘Nee, dat zal ik niet! Dan zal ik me precies zo voelen als nu!’ riep ze uit en duwde zijn hand weg. ‘Alsjeblieft! Noem me alsjeblieft n-niet je liefste. Ik b-ben je liefste niet, dat b-ben ik n-nooit geweest.’
‘Adriana, in vredesnaam… wees redelijk,’ smeekte Colton, en probeerde haar naar zich toe te trekken.
‘Ik ontsla je van je verplichtingen, Colton,’ verklaarde ze vastbesloten en rukte zich los. ‘Er valt verder niets te zeggen. Het is helemaal voorbij tussen ons!’
Colton protesteerde hevig. ‘Je kunt me niet ontslaan van mijn verplichtingen jegens mijn vader…’
‘Nou, dat doe ik wél!’ hield Adriana vol. ‘Ik w-wil deze p-parodie n-niet langer v-voortzetten.’
‘Het terugzien van Roger heeft je kennelijk van de wijs gebracht,’ redeneerde Colton. ‘Een sterke grog zal je helpen om te kalmeren. Ik zal Charles vragen er een klaar te maken als we in Wakefield zijn.’
‘Die drink ik toch niet op!’
Colton negeerde haar antwoord, leunde met zijn elleboog op de armsteun naast hem en legde twee vingers tegen zijn wang en zijn duim onder zijn kin. ‘Ik ben absoluut van plan dit met je uit te praten, Adriana. Als je je van streek maakt vanwege Roger, dan weet ik zeker dat je ouders het met me eens zullen zijn dat we elke plaats moeten vermijden waar we hem tegen het lijf kunnen lopen.’
‘Ik w-wil niet dat je íets met hen bespreekt! Begrijp je dat dan niet?’
Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Moet ik dan geloven, m’n liefste Adriana, dat je alleen door mij zo van streek bent?’
‘Ik ben niet je liefste Adriana. N-noem me niet zo!’
‘Integendeel, je bént mijn liefste, veel meer van mij dan van iemand anders.’
‘Ik z-zeg niets meer t-tegen je, Colton Wynd-h-ham.’
‘Dat hoeft niet, lieve. Ik kan deze kwestie heel goed met je vader bespreken, en heel langdurig, als het moet. Voorzover mij bekend, heb ik je behandeld met alle eerbied van een toegewijde huwelijkskandidaat, en je geen reden gegeven om je over me te ergeren, toch lijkt het me dat je dat doet. Ik kan alleen maar hopen dat je vader me kan vertellen wat je nog meer van mij verwacht, want op het ogenblik tast ik volkomen in het duister.’
Adriana keek hem woedend aan. ‘Ik verbied je met mijn vader te spreken!’
Colton pakte zijn nu weinig gebruikte stok uit de ruimte achter de bank, tikte ermee tegen het dak en keek haar met een kort lachje aan. ‘Niettemin, liefste, ben ik van plan dat te doen… met of zonder je toestemming.’
Adriana probeerde hem de rug toe te keren, maar werd gehinderd door haar cape, die van hetzelfde materiaal was gemaakt als de fluwelen bank en weigerde mee te geven. Ze was gedwongen de cape van zich af te trekken en schoof zover mogelijk naar het portier om afstand te scheppen tussen haar en Colton.