‘Dan zullen we vaker moeten komen,’ opperde Samantha, terwijl ze hartelijk zijn hand drukte. ‘Maar wees gewaarschuwd, het zou u weleens kunnen gaan vervelen.’
Samuel Gladtone grinnikte. ‘Dat betwijfel ik!’ Hij draaide zijn hoofd op het kussen om naar een man met een gerimpeld gezicht die aan het andere eind van het bed stond, vlak achter Adriana. ‘Ah, Creighton, vriend, vind je het niet treurig dat jij niet de aandacht krijgt die ik geniet van deze mooie dames?’
‘Probeer me niet jaloers te maken, Sam,’ antwoordde Creighton joviaal. ‘Ik ben al die jaren vrijgezel gebleven en zie nu pas wat ik gemist heb.’
Onder het gelach dat volgde, struikelde Adriana plotseling achteruit toen Felicity zich ruw een weg baande naar Gladstones bed. Het was Felicity een doorn in het oog dat haar eigen grootvader tot Adriana’s bewonderaars hoorde. Adriana had tot in de wijde omtrek het hart van mannen weten te stelen, maar Samuel Gladstone zou toch zeker wel een voorkeur tonen voor zijn eigen kleindochter. In een poging haar veronderstelling te bewijzen, pakte ze zijn hand en drukte een kus op de verweerde wang.
Gladstone wendde prompt zijn gezicht af en hief zijn hand op om haar af te weren. ‘Niks daarvan nu, niet nadat je mijn hele bestaan bent vergeten sinds ik je moeder heb gevraagd het beheer van de molen over te nemen,’ bromde hij. ‘Ik accepteer je genegenheid niet als je die alleen maar geeft als er gasten bij zij. Ik heb het tot dusver gered zonder je attenties en ik zal het de korte tijd die me hier op aarde rest ook nog wel zonder weten te redden.’
‘Grootpa! Wat zegt u nu? Ik heb het druk gehad met de plannen voor dit feest en ik heb geen tijd gehad om naar u toe te komen,’ hield Felicity vol. Haar gezicht was roodgloeiend van schaamte over zijn strenge berisping. ‘Kom, laat me u een zoen geven, zodat u weet hoeveel ik om u geef.’
‘Ik wil niks van jou,’ mompelde de oude man, terwijl hij het laken over zijn hoofd trok om het haar te beletten.
Felicity deed haar best haar waardigheid te behouden terwijl ze wegliep van het bed. Stijfjes liep ze naar de deur, waar haar moeder, die net binnenkwam, was blijven staan.
‘Hij wordt elke dag senieler,’ klaagde Felicity, die haar best deed zich te beheersen. ‘Ik weet niet wat we met hem moeten beginnen.’
‘Seniliteit had er niets mee te maken,’ antwoordde Jane Fairchild, en haalde achteloos haar schouders op. ‘Ik kan het hem niet kwalijk nemen. Als je niet zo sarcastisch was geweest toen hij je vroeg mij te helpen, zou hij je nu niet zo bits hebben afgewezen. In het algemeen oogsten we wat we zaaien.’
‘Nu weet ik waar je je trucjes geleerd hebt,’ siste Felicity, en liep met grote passen de kamer uit. Enkele ogenblikken later viel de voordeur dicht toen ze woedend het huis verliet.
Colton liep naar het bed toe, en Samuel trok het laken weer van zijn hoofd. Hij keek geamuseerd naar Colton, die Adriana een arm gaf, en een veelbetekenende grijns gleed over zijn gezicht.
‘Zo, dus u bent teruggekeerd uit de oorlog en hebt het mooiste meisje in heel Wessex veroverd, niet?’ Gladstone grinnikte. ‘Ik kan het u niet kwalijk nemen.’
‘De volgende keer dat ik op bezoek kom, zal ik beide dames meenemen,’ beloofde Colton. ‘Hun aanwezigheid lijkt een verjongingskuur voor u.’
‘Kom zo vaak u kunt,’ drong Gladstone enthousiast aan. ‘Ik ben een arme, zieke man die dringend behoefte heeft aan wat opgewekt gezelschap.’
Colton lachte luid. ‘Ik zal het doen, om ervoor te zorgen dat u ons leven nog vele jaren zult opvrolijken.’
In de laatste uren van hun gezamenlijke uitstapje werd opmerkelijk afgeweken van de normale routine. Het huis van de Burkes lag verder weg dan Randwulf Manor, van Bath, Bradford on Avon en allle andere plaatsen waar ze gewoonlijk heen gingen, en dus liet het echtpaar zich naar Wyndham Manor rijden. Daar stapten ze in Coltons landauer om Adriana in Wakefield Manor op te halen, dat nog dichter bij de plaatsen lag die ze meestal bezochten. Op de terugweg werd Adriana altijd als eerste thuisgebracht. Kort nadat ze hadden gegeten in een herberg buiten Bradford on Avon, werd het echter duidelijk dat Colton andere plannen had voor die avond, want hij gaf Bentley opdracht niet bij Wakefield te stoppen, maar rechtstreeks door te gaan naar Randwulf Manor, waar het rijtuig van de Burkes op hen wachtte.
Samantha voelde zich aangemoedigd door de gebeurtenissen van die avond, en al zou ze dat Roger nooit bekend hebben, toch zag ze een reden om dankbaar te zijn voor het commentaar van de molenaar, Blijkbaar had hij Coltons ijzeren zelfvertrouwen weten te schokken. Ze hoopte alleen maar dat het het resultaat zou hebben dat ze verlangde, namelijk een huwelijksaanzoek van haar broer.