Roger kwam struikelend overeind en wilde vluchten, maar zijn afgezakte broek nam wraak en hield zijn enkels stevig bij elkaar. Hij viel languit tegen de hoek van een zware kleerkast, en het bloed druppelde uit zijn voorhoofd. Duisternis daalde op hem neer en versmalde zijn wereld, tot er niets overbleef dan een zwarte leegte en hij bewusteloos in elkaar zakte.
‘Gaat het goed met je?’ vroeg Colton, die ijlings naar Adriana liep, terwijl ze op haar knieën overeind krabbelde. Er was zó weinig overgebleven van haar ondergoed, dat ze vrijwel naakt was. Het kanten kamizool was aan flarden gescheurd en slechts enkele resten hingen nog om haar middel. Van haar onderbroek viel een dunne strook over haar heup. Alles wat er was overgebleven van haar kousen lag op de verfomfaaide sprei waarop de worsteling zich had afgespeeld.
Ze was zó geschokt, zó versuft en zó druk bezig te trachten haar naaktheid te bedekken met de flarden van haar kleren, dat Colton haar armen moest beetpakken om haar tot bezinning te brengen. ‘Adriana, gaat het goed met je?’
Ze knikte, terwijl de tranen in haar ogen welden. Ze kon haar krampachtige rillingen niet bedwingen. Roger was erin geslaagd haar een hevige angst aan te jagen, maar desondanks was ze dankbaar dat ze er zonder kleerscheuren af was gekomen, op het trauma, een paar blauwe plekken en wat schaafwonden na. Haar handen deden nog pijn van haar uitvallen tegen hem. Als het hem gelukt was haar fysiek in bedwang te houden en de klappen te vermijden die ze hem uitdeelde terwijl hij probeerde zijn ondergoed los te maken, zou ze hoogstwaarschijnlijk zijn slachtoffer zijn geworden voordat Colton had aangeklopt. Het was een ware touwtrekkerij geworden om het bezit van haar ondergoed; Roger probeerde haar onderbroek omlaag te trekken terwijl zij die wanhopig probeerde op zijn plaats te houden. Van haar ondergoed restte niets meer dan een hoopje flarden, onvoldoende om haar naaktheid voor de markies te verbergen.
Coltons woede steeg toen hij de sporen zag van Rogers begerige vingers, want rode strepen ontsierden haar borsten, buik en dijen.
Adriana’s handen beefden onbedwingbaar en de tranen stroomden over haar wangen, een bewijs van haar schaamte en angst. Verlegen hield ze een arm voor haar borsten terwijl ze zo goed en zo kwaad als het ging onder de gegeven omstandigheden met haar vrije hand probeerde haar schaamstreek te bedekken.
‘Het lijkt me dat je dit goed kunt gebruiken,’ mompelde Colton meelevend, trok zijn jas uit en drapeerde die om haar schouders. Hij reikte bijna tot haar knieën en was zó wijd, dat ze leek op een klein meisje in de jas van haar vader.
‘Bedankt dat je me bent komen redden,’ zei ze schor en hief haar ogen naar hem op. De tranen verhinderden haar hem goed te zien, en ze zag zijn gezicht in een waas. ‘Zonder jou zou ik…’ Ze kon de woorden niet over haar lippen krijgen. ‘Maar hoe wist je dat Roger hier zou zijn?’
‘Een simpele deductie dat hem geen andere mogelijkheid bleef om jou te krijgen,’ mompelde Colton. ‘Hij moest je met geweld nemen, anders kreeg hij je niet. Blijkbaar besloot hij te profiteren van het bal van vanavond en het feit dat je ouders beneden zijn met hun vrienden.’
Hij zag de tranen die over haar wangen rolden en wees naar zijn jas. ‘Mijn zakdoek… wil je die pakken?’
Versuft klopte Adriana met haar handen over de jas, op zoek naar verborgen zakken, maar zonder succes. Ze fronste verward haar wenkbrauwen tot hij de revers vastgreep en naar buiten trok, zodat hij zijn hand in de binnenzak van zijn jas kon steken zonder haar aan te raken. Het was niet Coltons bedoeling haar nog meer van streek te brengen dan ze al was, maar toen hij de zakdoek eruit haalde, streek hij met zijn hand langs een zachte tepel. Adriana hield scherp haar adem in.
‘Het spijt me, Adriana. Ik wilde niet…’ De woorden bleven in zijn keel steken toen een krampachtige huivering haar beving. Hij was bang dat ze flauw zou vallen na haar recente trauma. Toen sloeg ze haar donkere ogen op en keek ze hem bijna smekend aan. Hij had nog nooit zo’n intense warmte gekend die zijn hele wezen leek te vullen met een gevoel van… Was het liefde? Medelijden misschien? Of domweg begeerte? Welke naam er ook aan gegeven kon worden, het leek of een onstoffelijke geest hem naar haar toe trok.
‘De hemel sta me bij!’ hijgde Maud toen ze de kamer binnenstrompelde. Colton kwam abrupt tot bezinning en keerde op zijn schreden terug. De dienstbode liep haastig naar haar meesteres en keek geschrokken naar de verwarde haren, de blauwe plekken en de rode schaafwonden rond haar mond, en de blote knieën die nauwelijks zichtbaar waren onder de veel te grote jas. ‘Wat is hier gebeurd?’
Ze bleef pardoes met open mond staan toen ze Roger zag, die bewusteloos op de grond naast de kleerkast lag. Toen het tot haar begon door te dringen, sperde ze haar ogen vol afschuw open. ‘Genadige God, wat heeft die smerige rat met u gedaan?’