Ze wilde geen zout in de wonde strooien door op te biechten dat ze nóg een klus had aangenomen van Zahir, en ze wilde ook niet laten blijken dat ze er nog niet aan toe was om Kabuyadir te verlaten. Dus liep ze langzaam op hem af. Hij zag eruit als een nerveus jongetje met heimwee dat niet zeker wist of zijn ouders hem zouden komen ophalen.
‘Dat kan ik niet. Ik ben hier gekomen om mijn werk te doen, en ik ga pas weg als ik daarmee klaar ben. Trouwens…’ Ze glimlachte. ‘…dat juweel wil ik wel eens zien.’
‘Nou, succes ermee. En hoe zit het met je vader? Wat zal hij ervan vinden dat je hier blijft, ook al ben je gewond geraakt en heerst er onrust in het koninkrijk?’
Haar maag kneep zich samen. ‘Dat gaat je niets aan. De opstand is onder controle, en ik wil niet dat je contact opneemt met mijn vader om hem hierover te vertellen. Je weet dat hij er niet best aan toe is.’
‘De beslissing is natuurlijk aan jou.’
‘Inderdaad.’
‘Nou, dan ga ik maar. Er staat al een auto op me te wachten.’
‘Goede reis. Ik vind het jammer dat je bezoek op deze manier eindigt. Doe iedereen de groeten als je weer aan het werk gaat. Ik neem binnenkort contact op met het veilinghuis, om melding te doen van mijn vorderingen.’ Ze leunde naar voren en kuste hem zacht op zijn wang. Vanmorgen had hij zich niet geschoren, voelde ze. Dat bewees maar weer eens hoe overstuur hij was.
Hij trok een grimas en wendde zijn blik af. ‘Je zult me wel een enorme lafaard vinden.’
Opeens kreeg ze medelijden met hem, en ze schudde haar hoofd. ‘Alleen jij weet wat het beste voor jou is, Jake. Het is niet aan mij om daarover te oordelen.’
‘Voor wat het waard is: de sjeik zou een enorme bofkont zijn als hij jou in zijn bed wist te krijgen.’ Glimlachend tilde hij de koffer van het bed en liep de kamer uit.
‘Ik dacht al dat ik je hier zou aantreffen!’
Gina had Farida die ochtend nog niet gezien, dus was ze alleen verdergegaan met inventariseren. Nu maakte ze een wandelingetje door de paleistuin en bleek Farida op het bankje te zitten waar ze elkaar een paar dagen geleden voor het eerst hadden ontmoet. Nog voordat ze bij haar was, had ze al een voorgevoel dat Farida in mineurstemming zou zijn. De prachtige tuin met zijn bloemen, standbeelden en fonteinen en de helderblauwe hemel straalden rust uit, maar Farida niet.
‘Het spijt me dat ik vanochtend niet naar je toe ben gekomen, Gina. Ik had te veel aan mijn hoofd. Hoe voel je je vandaag? Je hebt toch geen pijn, hoop ik? Als je nog last hebt van die blauwe plekken, kan ik er nog wel een beetje zalf op doen.’
‘Maak je om mij maar geen zorgen.’ Afwezig raakte ze de shawl om haar hals aan. ‘Mag ik erbij komen zitten?’
De andere vrouw schoof een stukje op en glimlachte zwakjes. ‘Graag.’
Uit haar ooghoek zag Gina een lijfwacht, gekleed in een donkere jalabiya en een traditioneel hoofddeksel, die hen in de gaten hield vanuit een doorgang naar een wat formelere tuin. Aan het einde van de hal waaraan haar kamer gelegen was, had ook al zo iemand gestaan. Zahir had dus niet overdreven over die permanente bewaking. Op dit moment wist ze niet of ze daar nu blij mee moest zijn of niet. Misschien zou de aanwezigheid van die lijfwachten haar wel steeds doen denken aan het incident op de markt. Ze had helemaal geen zin om steeds over haar schouder te moeten kijken.
‘Wat is er, Farida? Je ziet er verdrietig uit.’
Haar vriendin zuchtte. ‘Het was helemaal verkeerd van me om je mee naar de markt te nemen. Nu ben jij gewond omdat die man je voor mij aanzag, en is Zahir woedend op me. Ik heb hem van me vervreemd, terwijl dat wel het laatste is wat ik wil.’
Automatisch pakte Gina haar hand beet en gaf er een kneepje in. ‘Volgens mij is het onmogelijk dat jij je broer van je zou vervreemden, Farida. Hij houdt onvoorwaardelijk van je. Als hij hier al iemand de schuld van geeft, dan is dat waarschijnlijk zichzelf.’
Farida’s amandelvormige ogen werden groot. ‘Hoe weet je dat?’
Gina schrok. Het was niet verstandig van haar om zomaar haar mening te geven over de sjeik. Farida wist immers niet dat ze intiem met elkaar waren, dat ze elkaar al langer kenden, en dat Zahir zijn bezorgdheid over zijn zus tegen haar had geuit.
Natuurlijk kon ze niet zomaar zeggen dat hij haar dat zelf had verteld. Het kwetste haar dat Zahir haar wel als zijn courtisane wilde, maar niet als zijn vrouw. Toch beschouwde ze dat als iets tussen hen.
Ze trok haar hand terug en streek haar lichtroze jurk glad. ‘Dat weet ik niet zeker, maar ik denk het wel. Aan alles is te merken dat jij de belangrijkste persoon in zijn leven bent. Het valt vast niet mee om een staatshoofd te zijn, met alle verantwoordelijkheden die daarbij horen. Daar doelde ik op. Je broer neemt zijn taak duidelijk erg serieus, en het valt hem vast zwaar als er iets misgaat.’