‘Neemt u me niet kwalijk, majesteit.’ De dubbele deuren vlogen open en Jamal beende de kamer in.
Door diens dringende toon en gespannen blik schrok Zahir meteen op uit zijn gedachten. Hij had achterover gelegen in de satijnen kussens, terwijl de dokter de laatste hechting afrondde, maar nu kwam hij abrupt overeind. ‘Wat is er? Wat is er gebeurd?’
Hakkelend vertelde Jamal het hem. Het voelde alsof hij een stomp in zijn maag kreeg. Gina! Een paar seconden lang was hij zó bang dat ze gewond was geraakt, dat hij zich niet kon verroeren. Daarna, terwijl Jamal verder vertelde over hoe de ontvoering was voorkomen, zwaaide hij zijn benen van het bed en kleedde hij zich snel aan, ook al drong de dokter erop aan dat hij zou wachten tot hij de wonden opnieuw verbonden had.
Zijn hart klopte in zijn keel. Had hij, door te denken dat hij de rebellen wel tot inkeer zou kunnen brengen, zijn familie blootgesteld aan deze dreiging en dit geweld? Het was hem al pijnlijk duidelijk geworden dat hij het mis had gehad. Zou zijn vader gewoonweg het leger hebben ingezet om de opstand neer te slaan, zonder de rebellen de kans te geven hun ongenoegen uit te spreken? Had hij zijn vader verloochend door te denken dat zijn eigen aanpak de enige juiste was?
Hij sloot zich af voor de bitterzoete herinnering aan zijn vader, een man die zowel bij hoge ambtenaren als het volk geliefd was geweest vanwege zijn wijsheid en rechtvaardigheid, en haastte zich de deur uit. Daarbij sloeg hij geen acht op Jamal, die ondanks zijn jonge leeftijd moeite had hem bij te houden.
De vrouwen zaten beneden in een privézitkamer thee te drinken. Zodra hij de kamer binnen kwam, liet hij zijn blik gespannen van zijn zus naar de slanke blonde vrouw naast haar glijden. Haar normaal zo netjes opgestoken kapsel was een beetje warrig, en een paar ontsnapte krullen speelden om haar gezicht. Daardoor zag ze er net zo kwetsbaar uit als toen hij haar voor het eerst gezien had, in de tuin van de familie Hussein.
Zijn adem stokte. Haar lange traditionele zwarte jurk stond in schril contrast met haar lieftalligheid. Waarschijnlijk had ze die geleend van zijn zus, dacht hij. Zijn eerste impuls was om naar Gina toe te gaan, maar omdat Farida en Hafiz erbij waren, beheerste hij zich.
‘Hoe zit dat met die aanslag op doctor Collins op de markt?’ vroeg hij, zonder moeite te doen zijn woede te verbergen.
Hafiz en zijn zus krompen ineen. ‘Het ging zo snel, Zahir. We konden er niets aan –’
‘Nee, konden jullie er niets aan doen?’ onderbrak hij haar woedend, zonder er acht op te slaan dat Farida al van streek leek. ‘Waarom heb je geen lijfwacht meegenomen? Sterker nog, waarom heb je er geen twee meegenomen, één voor ieder van jullie? Ben je soms vergeten wat mij laatst is overkomen? Goeie genade, wat bezielde je om überhaupt naar de markt te gaan? Als je iets nodig had, had je gewoon een bediende kunnen sturen!’
‘Het spijt me, majesteit. Maar ik kan uw zus niet de schuld op zich laten nemen, terwijl de gebeurtenissen van vanmiddag ons allemaal verrast hebben.’
Gina was opgestaan. Tot zijn schrik zag ze er een beetje wankel uit, maar toch keek ze hem doordringend aan. Ze bleef hem verbazen, ditmaal door het op te nemen voor Farida, terwijl die hun leven in groot gevaar had gebracht.
‘Het paleis is prachtig, maar we waren allebei toe aan een uitje. Toen Farida voorstelde naar de markt te gaan, greep ik die kans meteen aan. Dus u moet weten dat ik hier evengoed schuld aan heb als uw zus.’
‘Bent u gewond geraakt?’ Zijn stem sloeg over, maar het kon hem niet schelen als iemand dat zou horen. Het was een kwelling om te moeten doen alsof hij haar slechts beschouwde als een gerespecteerde gast, terwijl hij haar het liefst in zijn armen zou sluiten.
‘De man heeft Gina van achteren vastgegrepen en van haar stoel gesleurd. Het was duidelijk zijn bedoeling om haar te ontvoeren, maar gelukkig heeft ze hem gebeten. Daarna heeft hij haar losgelaten,’ legde Farida met een kleur op haar wangen uit.
‘Hebt u hem gebéten?’ vroeg hij verbaasd, terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg.
‘Puur uit instinct. Ik ben echt niet zo heldhaftig, kan ik u verzekeren.’
‘De agenten van de veiligheidsdienst hebben een gevaarlijk uitziend mes onder zijn mantel aangetroffen.’
Zijn zus keek verontschuldigend naar Gina, maar het was al te laat: al het gruwelijks dat Gina had kunnen overkomen was al voor Zahirs geestesoog verschenen.
‘Heeft de veiligheidsdienst jullie ondervraagd over de aanval?’ Zijn eigen stem klonk hem vreemd in de oren, terwijl de schrik zijn hart nog steeds in een ijzeren greep hield.
‘Ja. Straks komen ze hierheen om met jou te praten, Zahir. Denk je dat het met de opstand te maken heeft?’
‘Daar twijfel ik niet aan.’ Met zijn handen op zijn heupen keek hij Gina hulpeloos aan. Ze zag lijkbleek, en opeens besefte hij dat ze moeite had om haar evenwicht te bewaren.