‘Dat vind ik heel fijn. Maar ik wil het er nog helemaal niet over hebben dat je uiteindelijk Kabuyadir weer zult verlaten!’
‘Ik heb helemaal geen haast om te vertrekken, maar dat weet je vast –’ Op dat moment werd er een ijzersterke arm van achteren om haar hals gelegd, en drong de geur van oud zweet haar neusgaten binnen.
Er ontsnapte haar een kreet toen ze van haar stoel gesleurd werd, terwijl Farida om Hafiz riep. Haar handen sloten zich om de koffiekleurige onderarm van de man van wie ze nu besefte dat hij haar probeerde te ontvoeren. Instinctief zette ze haar tanden in zijn huid, en beet hard door. Meteen liet hij haar los, onder luid gevloek. Ondertussen kwam Hafiz eraan, samen met een menigte gillende opgewonden toeschouwers. De goed gebouwde bediende werkte de man tegen de grond, samen met een andere man.
‘Gina! Gaat het?’
In Farida’s blik zag ze haar eigen verbazing en schrik weerspiegeld. Ze knikte, maar bleef onophoudelijk rillen. Het was moeilijk te geloven dat zoiets engs op klaarlichte dag gebeurd was, en nog wel op een drukke marktplaats.
‘Het gaat wel, denk ik. Maar i-ik moet wel even gaan zitten.’
Meteen werd er een stoel voor haar neergezet, en iemand baande zich een weg door de menigte om een flesje water in haar hand te duwen. ‘Drinkt u wat, alstublieft.’
Farida pakte de fles van haar aan, draaide die open en snuffelde aan de inhoud. ‘Toe maar. Het is drinkbaar.’ Ze gaf het flesje terug aan Gina.
In één teug sloeg die het flesje achterover, en het droge gevoel in haar mond en de schok leken iets af te nemen.
Iemand had om de politie geroepen, en als bij toverslag stroomden er agenten van de veiligheidsdienst toe op de man die Gina van haar stoel had getrokken. Haar aanvaller was nog jong, maar ze verbleekte bij het zien van het scherp uitziende mes dat onder zijn lange mantel vandaan werd gehaald.
‘Wie is hij?’ Haar stem beefde, terwijl ze in Farida’s bezorgde ogen keek. ‘Waarom doet hij zoiets?’
‘Dat weet ik niet. Maar van één ding kun je zeker zijn: mijn broer is er binnen de kortste keren achter wie hij is en wie hem hiertoe opdracht heeft gegeven!’
Hafiz voegde zich weer bij hen. Nadat hij een buiging voor hen gemaakt had, keek hij Gina bezorgd aan. Duidelijk gefrustreerd omdat hij niet in het Engels met haar kon communiceren, wendde hij zich vervolgens weer tot Farida. Samen wisselden ze een paar woorden in hun moedertaal.
Na een zucht zei ze: ‘Hafiz vindt het heel naar dat hij je niet beter heeft beschermd, Gina. Maar natuurlijk heb ik al gezegd dat hij er niets aan kon doen. We waren ons geen van allen bewust van gevaar toen we over de markt liepen.’
‘Het was jouw schuld niet, Hafiz. Je bent me geen excuses verschuldigd.’
‘Nee, het was míjn schuld,’ merkte Farida op. ‘Mijn broer zal door het lint gaan als hij erachter komt dat we naar de markt zijn gegaan zonder een lijfwacht mee te nemen. Dat was heel onverstandig van me. Na wat Zahir overkomen is, had ik kunnen weten dat het misschien niet veilig zou zijn. Maar Gina, wat was het dapper van je dat je je aanvaller durfde te bijten. Als je dat niet had gedaan… Ik moet er niet aan denken wat er dan had kunnen gebeuren.’
‘Jij kon er ook niets aan doen, Farida. En ik denk liever aan wat er gebeurd is dan aan wat er allemaal had kúnnen gebeuren. Het gaat toch prima met me? Ik ben er nog, levend en wel.’ Gina probeerde standvastig te klinken en glimlachte geforceerd. Het laatste wat ze wilde, was dat Farida zichzelf de schuld zou geven van het incident.
‘Je doet me aan Zahir denken. Zo reageerde hij ook toen ik zei dat die schutter hem wel had kunnen doden. “Maar dat is niet gebeurd”, zei hij.’ Farida keek Gina even onderzoekend aan en ging vervolgens voor haar staan om haar overeind te helpen. ‘Kom. Ik zal de veiligheidsdienst te woord staan, en daarna gaan we meteen naar huis.’
Door de wilde rit was de wond in Zahirs zij weer een stukje opengegaan. Hij vloekte zachtjes, terwijl de arts met een afkeurende blik de wond opnieuw hechtte, maar toch had hij geen spijt van zijn roekeloze gedrag. Dankzij de rit waren zijn frustraties en rusteloze gevoel iets minder geworden, en hij had zijn hoofd even weer helemaal leeg kunnen maken.
Hoewel hij niets liever wilde dan eisen dat Gina het bed met hem zou delen, voelde hij aan dat hij daarmee zijn doel niet zou bereiken. Per slot van rekening wilde hij niet dat ze van hem zou vervreemden of een afkeer van hem zou krijgen. In plaats daarvan zou hij een charmeoffensief inzetten waar ze geen weerstand aan zou kunnen bieden.
Ten eerste zou hij haar meenemen om haar het Hart van Onverschrokkenheid te laten zien; zelfs nog voordat doctor Rivers het kunstvoorwerp te zien zou krijgen. Daarna zou hij een diner voor twee laten bereiden in de chicste eetzaal van het paleis, waar ze in de ban zou raken van de weelderige inrichting, en…