Jake schepte een ruime hoeveelheid overheerlijk uitziend eten op zijn bord, en keek haar zonder wroeging aan. ‘Het is toch niet gek dat ik daar benieuwd naar ben? Ik heb begrepen dat ze naar verwachting niet zal hertrouwen. Dat zal wel iets te maken hebben met die voorspelling die jou zo fascineert. Ze was hoteldebotel op haar man, en zal haar hart nooit aan een ander schenken. Niet in dit leven, in ieder geval.’
Nu Gina weer aan de voorspelling dacht, trok haar hart samen. Ze had alle begrip voor Farida’s voornemen. Als zij niet bij Zahir kon zijn, zou ze waarschijnlijk ook de rest van haar dagen alleen slijten.
‘Jammer, hè?’
‘Wat bedoel je?’
‘Om hier straks weer weg te moeten. Volgens mij ben je helemaal betoverd door deze plek! Je hebt steeds zo’n afwezige blik in je ogen. Het zal wel moeilijk worden om weer terug te gaan naar Engeland, denk je niet? Terug naar de echte wereld.’
Gina zweeg en nam een sneetje brood en een paar olijven. Binnenkort zou ze Jake moeten vertellen over de extra klus waar Zahir haar voor had ingehuurd, maar daar zou ze nog even mee wachten. Eerst wilde ze hun presentatie over het Hart van Onverschrokkenheid afmaken. Pas daarna zou ze hem vertellen dat hij alleen naar huis ging. Misschien zou het anders hun werkrelatie wel schaden dat alleen zij was gevraagd om te blijven. Zo kleinzielig zou hij zich best kunnen opstellen, daar zag ze hem wel voor aan.
‘Tja, het is hier een wereld op zich.’ Ze dwong zichzelf vriendelijk te klinken.
‘Er doet trouwens een bizar gerucht de ronde, namelijk dat de sjeik laatst door rebellen is neergeschoten toen hij vrede met hen wilde sluiten. Natuurlijk is hij niet dood, maar wel gewond. Het is hier inderdaad een paradijs op aarde, maar toch heb ik steeds het gevoel dat er iets fout kan gaan, jij niet? Gisteren heb ik hem de hele dag niet gezien. Zouden de geruchten waar zijn?’
Gina probeerde haar gezicht in de plooi te houden. ‘Het lijkt me niet aan ons om daarover te speculeren. Als het waar is, dan hoop ik dat hij voldoende rust neemt.’
‘Ik vrees dat we onze presentatie niet af kunnen maken, als hij inderdaad aan het herstellen is van een schotwond. De afgelopen tijd hebben we zó hard gewerkt, het zou jammer zijn als dat voor niets is geweest.’
Nu verloor Gina haar geduld. Ze stond op en keek kwaad naar Jake, die weer eens een overdreven fleurig overhemd droeg. ‘Denk je ooit wel eens aan iemand anders dan jezelf? Het paleis heeft ervoor gezorgd dat je eerste klas kon vliegen, en we zijn hier op onze wenken bediend. Daarnaast hebben we ook nog eens een flink voorschot gekregen voor ons onderzoek. Het is dus niet bepaald voor niets geweest, vind je wel?’
Ze gooide haar servet op tafel en beende weg. De twee schattige dienstmeisjes keken haar na alsof ze een buitenaards wezen was.
Toen Zahir in zijn studeerkamer zat, hoorde hij opeens gegiechel. Hij fronste zijn voorhoofd en liep naar het raam om naar buiten te kijken. Aan de marmeren tafel op de binnenplaats zaten twee vrouwen, half onder een zijden luifel die hen beschermde tegen de zon. De ene vrouw droeg het traditionele zwarte gewaad van een weduwe, de andere een lange koraalrode zijden jurk onder een loshangend wit overhemd, en een strohoed die er helemaal niet bij paste. Hij glimlachte.
Het deed hem goed hen samen te zien. Zonder het van plan te zijn geweest, liep hij naar buiten, naar de tafel waar de twee vrouwen aan zaten. Toen ze opstonden, gebaarde hij dat ze konden blijven zitten.
‘Ik was al bang dat ik je nooit meer zou horen lachen, zusje.’
‘Dat is allemaal aan Gina te danken. Zie je nou wel hoe ik opknap door haar? Ze is niet alleen intelligent en lief, maar heeft ook nog gevoel voor humor.’
‘O ja?’ Meteen keek Zahir van zijn zus naar de blonde vrouw die naast haar zat. Zo-even had er nog een geamuseerde blik in haar blauwe ogen gelegen, maar nu zag ze er serieus uit. Om de een of andere reden vond hij dat niet prettig.
‘Goedemiddag, majesteit,’ mompelde ze.
‘U ziet er goed uit, doctor Collins.’ Hij glimlachte. ‘Als een roos uit een Engelse tuin die in de woestijn is geplant.’
‘Zo’n roos zou waarschijnlijk niet bestand zijn tegen deze hitte.’
‘Maar met de zorgen van een goede hovenier zou hij waarschijnlijk juist opbloeien.’
Hij raakte weer helemaal in haar ban, en sloeg er geen acht op dat zijn zus hem vragend aankeek. Daarna raapte Gina een aantal papieren bijeen die over de tafel verspreid lagen, en schrok hij op uit zijn trance.
‘Ik zal jullie verder niet storen,’ mompelde hij, waarna hij zich abrupt omdraaide en wegliep.
Zodra hij zich buiten gehoorsafstand bevond, fronste Farida haar voorhoofd. ‘Mijn broer lijkt niet helemaal zichzelf te zijn. Misschien heeft hij vannacht niet goed geslapen door zijn verwondingen. Je weet toch dat hij een aanvaring met de rebellen heeft gehad?’